စာေရး၊စာဖတ္ ႏွင့္ ဘာဘာညာညာမ်ား

အလုပ္ထဲမွာ စာေရးရင္လည္း computer နဲ႕ေရးလုိက္တာပဲ။ မွတ္စရာရွိရင္လညး္ ဒီလိုပဲ Drive တစ္ခုခုထဲမွာ ထည့္ သိမ္းထားလိုက္တာပဲ ေပါ့။ လိုအပ္မွPrint ထုတ္္စရာေတြကို ထုတ္ရသလို စာအုပ္ေတြ၊ ြမွင္တံေတြနဲ႕ေ၀း ခဲ့ရတာၾကာေပါ့၊ အလုုပ္ထဲမွာက်ေတာ့ စာဖတ္ခ်ိန္လည္းမရွိဘူး စားေရးဖို႕က်ေတာ့လည္း လူေတြၾကားထဲမွာမို႕လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မေတြးႏိုင္မေရးႏိုင္၊ စာေလးဖတ္ဖို႕ ပိုက္ဆံမကုန္ေသာ္လည္း အလကားမရတရျဖစ္ေနတဲ့ အင္တာနက္က အစ္ကိုအစ္မေတြရဲ႕ စာေတြဖတ္ဖို႕ စိတ္ေအးလက္ေအး မျဖစ္ျပန္ဆိုေတာ့ အခက္သား၊ ဘေလာ႔ဂ္တစ္ခုက စာတစ္ပုဒ္ကို ေနာက္ဆံမတင္းဘဲနဲ႕ဖတ္ဖို႕သီးျခား အင္တာနက္ကေဖး တစ္ခုကိုသြားဖို႕ပဲ ရွိတယ္၊ စာဖတ္ျပီဆိုမွေတာ့ တစ္နာရီလည္း ၾကာခ်င္ၾကာမယ္ ႏွစ္နာရီလည္း ၾကာခ်င္ၾကာမယ္ စိတ္သြားတိုင္း

င၀ိုင္းက မပါဆိုသလိုေပါ့ အေကာင္းဆံုးကေတာ့ ဖတ္ခ်င္တာ၊ ဖတ္ခ်င္စရာေတြကို Print ထုတ္ျပီး အိမ္မွာ ေအးေအးေဆးေဆး ဖတ္ဖို႕ပဲစိတ္ကူးမိတယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕ဘေလာ႔ဂ္က ဖတ္ခ်င္တာေတြ ဖတ္ခ်င္စရာေတြ ရမ္းသရူးဖတ္ရတာလည္း အားမလိုအားမရ ၿဖစ္မိတယ္။ ဒါေပမဲ႕လည္း တစ္နည္းနည္းနဲ႕ ေၿဖရတာေပါ႕။ အင္တာနက္မွာဆို စာအုပ္ဆိုင္လိုေတာ႕ပင္းပန္းစရာ မလို ကိုယ္ဖတ္ခ်င္စရာရွိတဲ႕ဘေလာဂ္႔္ကို Book mark လုပ္ထားၿပီးေစာင္႕ဖတ္ရံုပဲ မဂၢဇင္း၊ ဂ်ာနယ္လို တစ္ပတ္တစ္လေစာင္႕ေနရတာမ်ိဳး စာအုပ္ဆိုင္ကိုခဏခဏ သြားရတာမ်ိဳးလည္း မရွိ။ ေရးခ်င္တာေလးကိုလည္း word ထဲေရးခ် ျပန္ျပင္ၿပီး။ Publishလုပ္လိုက္ၿပီး။ သူငယ္ခ်င္း မိတ္ေဆြ ေတြကို မွ်ေ၀လို႕ အဆင္ေျပ ဆိုေတာ႕ဘေလာဂ္႔ဂင္းမွာ အေတာ္အတန္ေတာ႕ အသားက်ၿပီး ေနသာ ထိုင္သာေတာ႔ ရွိရဲ႕။ အေ၀းသင္ ကာလေတြတုန္းက ကိုယ္႕ကဗ်ာကိုယ္႕စာမူေလးပံုႏွိပ္ခံရဖို႕တံဆိပ္ေခါင္းဖိုးကုန္၊ စာအိတ္ဖိုးကုန္၊ အၾကမ္းစာရြက္ဖိုး မကုန္၊ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေနပူပူထဲ မေလွ်ာက္ရေတာ႕အဆင္ေၿပတယ္ ၊ ႏို႕မို႕ဆိုရင္ေတာ႕မလြယ္ေၾကာပါပဲ။ ခုတေလာေတာ႕computerနဲ႕စာေတြ၊ ကဗ်ာေတြ မေရးပဲ မွင္တံကိုၿပန္လြမ္းလို႕အလုပ္ကၿပန္တိုင္း အေဖ၀ယ္ထားတဲ႕အၾကမ္းစာရြက္ ေတြယူၿပီးေရးေနတာ။ စာရြက္ေပၚ ေဘာလ္ပင္နဲ႕ခ်ေရးရတာလည္း အရသာ တစ္မ်ိဳးပါပဲ။စိတ္သြားတိုင္း လက္ကပါေနတာ၊ ေရးလို႕မ်ားေကာင္းၿပီးဆို ေဘာပ္ပင္ ထိပ္ဖူးက စာရြက္ေပၚမွာေလွ်ာခနဲပဲ။

ဒီလိုစာေတြကိုရင္ထဲရွိသမွ်ခ်ေရးနိုင္ဖို႕။သင္ၾကားေပးခဲ႕တဲ႕မူလတန္းကဆရာေတြကိုလည္း အထူးပဲ နွလံုးသားထဲက ဦးခိုက္မိတယ္။အဲဒီလို ဆရာေတြက သင္ၾကားေပးနိုင္ေအာင္ ေက်ာင္းထားေပးခဲတဲ႕အေဖနဲ႔ အေမ႕ကိုလည္း ေက်းဇူးအနႏၱတင္မိတယ္။ မူလတန္း တုန္းက ေက်ာင္းမတက္ ခ်င္ခဲ႕တဲ႕သိပ္ဆိုးတဲ႔ ေကာင္ေလးတစ္ေယာက္ကို ေက်ာက္သင္ပုန္း တစ္ခ်ပ္ေပးျပီး ေက်ာင္းတက္ေစခဲ႔တာ။ ခုကေလးေတြလိုေတာ႔ အဲ႔ဒီ႔တုန္းက ဗလာစာအုပ္နဲ႔ မေရးရဘူး။ ေက်ာင္းစတက္တက္ခ်င္း ေက်ာက္သင္ပုန္းနဲ႔ ေက်ာက္တံနဲ႔ပဲ။ ေက်ာက္တံေတြကလည္း ၀ယ္လိုက္ေပ်ာက္လိုက္ပဲ။ အဲ႔ဒီတုန္းက ေက်ာက္တံထူထူ၊ တုတ္တုတ္ကိုင္ႏိုင္တဲ႔ေကာင္က ဆရာၾကီးပဲ။ အားက်ရတာ း)။ တစ္တန္း၊ႏွစ္တန္းေလာက္ ေရာက္မွပဲ ဗလာစာအုပ္နဲ႔ ခဲ႔တံကိုစသံုးခဲ႔ရတာ။
ဒါေပမယ္႔ အဲ႔ဒီ႔တုန္းကေက်ာင္းက ေပးတဲ႔ ဗလာစာအုပ္ေတြက ဆိုးမွဆိုး။ အကုန္လံုးက ဖိုက္တာစာရြက္ေတြခ်ည္းပဲ။ တစ္ခါပဲ ေခ်ာမြတ္ေနတဲ႔ စာအုပ္အေကာင္းစားေလး တစ္အုပ္ မွတ္မွတ္ရရ ရခဲ႔ဖူးတယ္။
ဖိုက္တာစာရြက္ဆိုတာ တစ္ျခားမဟုတ္ပါဘူး။ အဲ႔ဒီ႔အခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ငယ္ငယ္ တုန္းက စာအုပ္အမ်ိဳးအစားတစ္ခုပါ။ အဲ႔ဒီ႔စာအုပ္နာမည္က “ဖိုက္တာ”။ စာအုပ္အဖံုးမည္းညစ္ညစ္ေပၚမွာ ဖိုက္တာေလယာဥ္ပ်ံေနတဲ႔ပံုကို တံဆိပ္ႏွိပ္ထားတယ္။ ျပီးေတာ႔ ဖိုက္တာ ဆိုျပီး အဂၤလိပ္လိုေရာ ျမန္မာလိုေရာ ေရးထားတယ္။ အတြင္းစာမ်က္နွာေတြ က ႏွစ္ဖက္စလံုး အၾကမ္းေရးျပီးေတာ႔ စာရြက္ေတြ ကရိေနျပီး မွားလို႔ဖ်က္ခ်င္ရင္ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ဖ်က္လို႔မရဘူး။ ျပဲမွာစိုးလို႔။
အဲ႔ဒီတုန္းကေတာ႔ ကေလးအမ်ားစုက အဲ႔ဒီ႔စာအုပ္မ်ိဳးပဲ သံုးၾကရတယ္။ စာရြက္ေတြက စကၠဴအေဟာင္းေတြကို ျပန္ျပီး အသစ္လုပ္ထားတာမို႔ အၾကမ္းမခံတာေၾကာင္႔ အမ်ားစုကခဲဖ်က္ မသံုးဘူး။ တံေတြးစြတ္ျပီး ေျဖးေျဖးခ်င္း ပြတ္ခ်င္ပြတ္၊ မရရင္ေတာ႔၊ မွားတဲ႔စာကို ကန္႔လန္႔ျခစ္ပစ္ လိုက္တာပဲ း)။ အခုကေလးေတြ ကေတာ႔ အဲ႔ဒီ႔ေလာက္မဆိုေတာ႔ပါဘူး။ တစ္ခါတစ္ေလ အဲ႔ဒါေလးေတြ ျပန္ေတြး မိျပီး ၀ယ္မလို႔ ဖိုက္တာစာအုပ္ လိုက္ရွာပါတယ္။ မေတြ႔ေတာ႔ဘူး း)။ ဘယ္ေတာ႔မွေမ႔လို႔မရမယ္႔ ဖိုက္တာစာအုပ္ ပါ။
ငယ္ငယ္တုန္းကဆို စာေရးရမွာ အရမ္းေၾကာက္တာ။ စာေရးရမွာ စိုးလို႔ကို ေက်ာင္းကို မတက္ခ်င္ဘူး။ အေၾကာင္းျပခ်က္က လက္ေညာင္းလို႔ း)။ ခုမွ စာေရးတဲ႔ပိုးက အရမ္းကို ထၾကြေသာင္းက်န္း လာခဲ႔တာ။ တစ္ခုခုဆိုရင္ ေရးလိုက္ရမွ ေနသာထိုင္သာ ရွိသလိုလိုပါပဲ။ ေက်ာင္းတက္၊ အလုပ္တက္ခဲ႔တဲ႔ ကာလ တစ္ေလွ်ာက္လံုး ေတြ႔ခဲ႔ရတဲ႔ သူငယ္ခ်င္း၊ အေပါင္းအသင္းေကာင္းေတြ နဲ႔ ဆရာသမားေကာင္းေတြရဲ႕ ေကာင္းေသာ အသိုင္အ၀ိုင္းရိုက္ခတ္မႈ႔ ေတြေၾကာင္႔ လည္း စာေပကိုခ်စ္ျမတ္ႏိုးတတ္ရမွန္း သိလာခဲ႔ရတယ္ လို႔ ယံုၾကည္ခဲ႔တယ္။
ဒီဘေလာ႔ဂ္႔ရပ္၀န္း ထဲကိုေရာက္ေတာ႔လည္း အားက်စရာ အစ္ကို၊ အစ္မေတြရဲ႕ စာေတြက ကိုယ္႔စိတ္ထဲကို စာေတြ ေရးခ်င္စိတ္ ျဖစ္ေအာင္လုပ္ေပးခဲ႔တယ္။ စာအေရးအသားေကာင္းတဲ႔ အစ္ကို၊ အစ္မေတြကိုလည္း တိတ္တခိုး ေက်းဇူးတင္မိပါတယ္။ အေရးအသား ညက္ေညာတဲ႔ အစ္မေတြ၊ အစ္ကိုေတြရဲ႕ စာေတြ ဖတ္ရတိုင္း စာေရးဖို႔ ခြန္အား တစ္ရပ္ျဖစ္ေစခဲ႔တာက ကၽြန္ေတာ္႔ လက္ေရးေတြအတြက္ တန္ဖိုးရွိေနေလရဲ႕။

ကိုဂစ္တာ