ေ၀ဖန္ျခင္းလား ၊ ပိသာေလးႏွင္႔ ေဘးပစ္ျခင္းလား

ေ၀ဖန္ျခင္းလား ၊ ပိသာေလးႏွင္႔ ေဘးပစ္ျခင္းလား

ကၽြန္ေတာ္အျမဲတမ္း ၾကံဳရတဲ႔ ကိစၥတစ္ခုရွိတယ္…။ ကၽြန္ေတာ္တင္မကလူအေတာ္မ်ားမ်ား ၾကံဳေတြ႕ရတဲ႔ကိစၥေပါ႔။ ကိုယ္က တစ္ခုခုလုပ္လိုက္/ေရးလုိက္မိတဲ႔အခါ။ ေ၀ဖန္တယ္ဆိုျပီး ေျပာခ်င္ရာ အေျပာခံရတဲ႔ ကိစၥပါ။ အြန္လိုင္းေပၚမွာဆိုပိုဆိုးတာေပါ႔။ လူလည္း မျမင္ရ တြယ္ခ်င္တဲ႔လူက အသာေလး၀င္တြယ္သြား၊ ျပီးရင္ သူ႔အေျပာအဆိုနဲ႔ အေရးအသားေတြက တစ္စက္ကေလးမွ အဆင္႔အတန္းမရွိတာလည္းပါရဲ႕။ သူမ်ားကို ေျပာခ်င္ေဇာနဲ႔ စာလံုးေပါင္းေတြကမွားလို႔မွား။ တစ္ခါတစ္ေလလည္း ျပံဳးရံုကေလးသာျဖစ္ခဲ႔ေပမယ္႔။ တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔လည္း စိတ္အေႏွာက္အယွက္ေတာ္ေတာ္ေလး ျဖစ္ရတယ္။ ခက္ေတာ႔လည္း ခက္သားလားဗ်။ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ကလည္း အခ်ိဳးမေျပတာရွိရင္ ေျပာခ်င္ ဆိုခ်င္တာမ်ိဳး။ ကိုယ္႔ကို မဟုတ္မမွန္တာလာေျပာေနရင္ သိပ္ျပီး သည္းခံတတ္တာမဟုတ္ေတာ႔ လည္းခက္တယ္။

တစ္ခ်ိဳ႕လူေတြက ကိုယ္ေရးသမွ် ေျပာသမွ် လုပ္သမွ်ေတြကို လိုက္ေ၀ဖန္တယ္။ အဲ႔ဒီမွာ ေျပာစရာတစ္ခုရွိတာက ေ၀ဖန္တယ္သာ ေျပာတာ။ ေ၀ဖန္တယ္ဆိုတဲ႔ အျပဳအမူ လုပ္ေဆာင္ခ်က္က ဘယ္လို မ်ိဳးဆိုတာသိလည္းမသိသလို ၊ သိဖို႔လည္း မၾကိဳးစားၾကတဲ႔ လူေတြက တစ္ပံုၾကီး။ လုပ္ေဆာင္ခ်က္တစ္ခု ၊ အေၾကာင္းအရာ တစ္ခု စာတစ္ပုဒ္ ကို သေဘာထား တူသူ မတူသူ ၊ သေဘာက်သူ မက်သူဆိုတာ ေနရာတိုင္းမွာရွိၾကတာပါပဲ။ အဲ႔ဒီေတာ႔ ေ၀ဖန္ခ်က္ေတြဆိုတာကလည္း ထြက္ေပၚလာတတ္စျမဲပါပဲ။ ဒါေပမယ္႔ ေ၀ဖန္မႈ႕နဲ႔ အျပစ္တင္ရႈတ္ခ် မႈ ၊ ပုတ္ခတ္ေစာ္ကားမႈ႕ကိုေတာ႔ ကြဲျပားဖို႔လိုပါတယ္။ အမ်ားစုကေတာ႔ ေ၀ဖန္မယ္ဆိုရင္ သူတပါး က်ရႈံးသြားေအာင္ ၊ သိမ္ငယ္သြားေအာင္ ၊ ျပဳတ္က်သြားေအာင္ ေဆာ္ၾက ၊ ေအာ္ၾက  ၊ သေရာ္ၾကေတာ႔တာပါပဲ။ အဲဒီေတာ႔ ဘာျဖစ္သလဲဆိုရင္ အေဆာ္ခံရ ၊ သေရာ္ခံရတဲ႔ သူကလည္း။ ဘယ္ေနလိမ္႔မလဲ ျပန္ထု တာေပါ႔။ ျပန္ေအာ္တာေပါ႔။ အဲ႔ဒိမွာတင္ မလိုလားအပ္တဲ႔ ျပႆနာေတြ ျဖစ္ရ သူ႔လူ ၊ ကိုယ္႔လူေတြက ပါလာ။ သူ႔လူနဲ႔ ကိုယ္႔လူနဲ႔ ရန္ေစာင္ ၊ တည္႔တည္႔တစ္မ်ိဳး ၊ သြယ္၀ိုက္တစ္မ်ိဳး တြယ္ေနၾကေတာ႔တာပဲ။ Web ေပၚမွာပဲျဖစ္ျဖစ္ ၊ Print Media ေပၚမွာပဲ ျဖစ္ျဖစ္ ၊ ဒါမ်ိဳးေတြက အမ်ားၾကီးျမင္ေန ၊ ၾကံဳေနၾကရတာပါ။

တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ တိုက္ခိုက္ၾကျပီဆိုကတည္းက အမွန္တရားေတြပါလာဖို႔က နည္းသထက္ နည္းသြားျပီဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ ယံုကိုယံုပါတယ္။ အဲ႔ဒိမွာတင္ စာဖတ္သူေတြ အျမင္ေတြ ေ၀၀ါးရပါေတာ႔မယ္။ တစ္ျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေ၀ဖန္ေရးကေန စကားလံုးတိုက္ပြဲေတြ ျဖစ္လာၾကေရာ။ စာဖတ္သူေတြလည္း အက်ိဳးမရွိသလို။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ စကားလံုး ေဖာင္းပြျပီး စိတ္ဓါတ္က်စရာေတြပဲ ၾကံဳလာၾကရမွာပါ။

အဲ႔ဒါက ဘာေၾကာင္႔လဲဆိုေတာ႔ အဓိကက ဆြမ္းၾကီးေလာင္း စိတ္ဓါတ္ေတြ ရွိလုိ႔ပဲ။ ဘယ္ေကာင္ မွားေတာ႔မလဲ၊ မွားရင္၀င္တြယ္မယ္။ ဆိုတာကို မသိစိတ္ထဲမွာ ကိန္း၀ပ္ေနလို႔ပဲ။ ဒီလိုမ်ိဳး လည္း စိတ္ထဲမွာရွိေရာ သူမ်ား နည္းနည္းေလး အလြဲအေခ်ာ္ အတိမ္းအေစာင္းေလးျဖစ္တာနဲ႔ ၀င္တြယ္တာပဲ။ ခံရတဲ႔ေကာင္ကလည္း ျပန္ႏွက္တာပဲ။(ဘယ္ခံမလဲ ၊ ကၽြန္ေတာ္လည္းမခံဘူး)။ မခံတာလည္း မခံခ်င္စရာေကာင္းလို႔ေပါ႔။ လူငယ္ေတြၾကားထဲမွာ ေနာက္ေျပာင္ျပီး ေျပာတဲ႔ စကားေတာင္ရွိေသး…” ေျပာတတ္ရင္ ခ်ီးပုန္းေတာင္ ထမ္းခိုင္းလို႔ရတယ္” ဆိုတာေလ..။ အဲ႔ဒါ အဟုတ္ပဲ ။ လူဆိုတာမ်ိဳးက ကိုယ္႔ကို အက်ိဳးသင္႔အေၾကာင္းသင္႔ ေျပာတာမ်ိဳး ၊ အၾကံေပးတာမ်ိဳးဆို ဘယ္သူကမွ ေတာ္ရံုတန္ရံုေတာ႔ မဆန္႔က်င္ၾကပါဘူးဗ်ာ။ အခုေတာ႔ ေ၀ဖန္ေရးလို႔ ဆိုလိုက္တာနဲ႔ သူမ်ားအားနည္းခ်က္ကို အခြင္႔ေကာင္းယူျပီး အားနည္းခ်က္ကို ထိုးႏွက္ၾကဖို႔ပဲ ေတြးတတ္ၾကတယ္။

တစ္ကယ္တမ္းေတာ႔ ေ၀ဖန္ေရးဆိုတာ သိပ္ကို အဆင္႔အတန္းရွိတဲ႔ အလုပ္ပါ။ ပိသာေလးနဲ႔ ေဘးပစ္တာမ်ိဳးကို ေ၀ဖန္ေရးလို႔ မေခၚထိုက္ဘူး။ သေရာ္တာကိုလည္း ေ၀ဖန္ေရးနဲ႔ မေပါင္းပစ္သင္႔ဘူး။ သေရာ္တာေတာင္မွ အဆင္႔အတန္းရွိရွိ သေရာ္တာနဲ႔ အဆင္႔နိမ္႔ျပီး ။ သူၾကားသူၾကား ခ်ျပလို႔မရတဲ႔ ဟာမ်ိဳးလည္းရွိရဲ႕။ထားေတာ႔ ဒါက သတ္သတ္။ အဲ႔ဒိေတာ႔ ေ၀ဖန္ေရး ဆိုတာကို ၾကားလိုက္တာနဲ႔ သူမ်ားကို ပိသာေလးနဲ႔ေဘးမပစ္ဖုိ႔လုိပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ ေ၀ဖန္ေရးဆိုျပီး လက္သီးလက္ေမာင္ တန္းေနတဲ႔ လူတစ္ေယာက္နဲ႔ အျပန္အလွန္ေျပာဖူးတယ္။ သူကေျပာတယ္ “ ေ၀ဖန္ေရးသမားေတြက ႏွစ္ဖက္ျမင္သမားေတြပါတဲ႔” သူေျပာတဲ႔ စကားကို ေသခ်ာ ကို ကၽြန္ေတာ္နားမလည္ဘူး။ ေသခ်ာတာကေတာ႔ ေ၀ဖန္ေရးသမားဆိုတာက ႏွစ္ဖက္ျမင္လို႔ မရပါဘူး။ သံုးဖက္ျမင္ရမွာပါ။ A  ဆိုတဲ႔ အျမင္ နဲ႔ B ဆိုတဲ႔ အျမင္ အျပင္ C ဆိုတဲ႔ အျမင္ကို ျမင္တတ္တဲ႔ Third Eye ဆိုတာလည္း ရွိရမွာပါ။ အဲ႔ဒီေတာ႔ ေ၀ဖန္ေရးသမားဆိုတာ အဆိုးျမင္သမားမဟုတ္သလို အေကာင္းျမင္သမားလည္း မဟုတ္ပါဘူး။ အားလံုးကို ျခံငံုေလ႔လာ ၾကည္႔ရႈ႕ျပီး အၾကံျပဳခ်က္ထုတ္ႏိုင္တဲ႔လူပါ။ အားနည္းခ်က္/အားသာခ်က္ကို အမွန္အတိုင္း/အရွိအတိုင္း ထုတ္ႏႈတ္တင္ျပႏိုင္ျပီး။ သင္႔ေတာ္ႏိုင္မယ္႔ အၾကံျပဳခ်က္ကို အေကာင္းျမင္စိတ္နဲ႔ တင္ျပႏိုင္သူလို႔ ဆိုလိုႏိုင္ပါတယ္။

ေနာက္တစ္ခုက အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို ေ၀ဖန္မယ္ဆိုရင္ ဘာေၾကာင္႔ေ၀ဖန္တာလဲ ဆိုတာ ေ၀ဖန္မယ္႔လူကိုယ္တိုင္က သိဖို႔လိုအပ္ပါတယ္။ ဘာေၾကာင္႔လဲ ဒီေကာင္က ကိုယ္႔ရန္သူမို႔လို႔ နာနာေလးႏွက္ခ်င္လုိ႔လား။ သမၻာျပခ်င္လုိ႔လား၊ သူ႔စာေတြ သူ႔အထာေတြကို ၾကည္႔မရလုိ႔လား ၊ ဒါမွမဟုတ္ ေစတနာအရင္းခံနဲ႔  အမွားေတြ အတိမ္းအေစာင္း အခၽြတ္အေခ်ာ္ေတြကို Point out လုပ္ျပျပီး။ အၾကံေပးေဆြးေႏြးခ်င္လုိ႔လား။ ဒါကို ကိုယ္ကိုယ္တိုင္ပဲ ဆံုးျဖတ္ဖုိ႔လိုပါတယ္။ အဲဒီလိုမွ မဟုတ္ပဲ ေတြ႕ကရာကို ၀င္ျပီး ေဆြးေႏြးမႈ႕ ၊ သံုးသပ္အၾကံေပးမႈ႕မပါပဲ ေျပာေနဆိုေနရင္ေတာ႔…မလိုလားအပ္တဲ႔ ျပႆနာေတြ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္မႈ႕ေတြကို ႏွစ္ဦးႏွစ္ဖက္ ၾကံဳေတြ႕ခံစားေနၾကရဦးမွာပါပဲ။

            ျပီးေတာ႔… ေ၀ဖန္တယ္ဆိုတဲ႔ လူေတြက သူတို႔ေျပာသမွ်ကို လက္မခံရင္ ၊ လက္မခံတဲ႔လူကပဲ ေ၀ဖန္ေရးကို မႏွစ္သက္သလိုလိုမ်ိဳး ေျပာတာမ်ိဳး ၾကံဳရပါတယ္။ တစ္ကယ္တမ္းေတာ႔ ေ၀ဖန္ေရးကို လက္ခံႏိုင္ပါတယ္။ ေ၀ဖန္ေရးမဟုတ္တာကိုပဲ လက္မခံတာပါ။ တခ်ိဳ႕ တခ်ိဳ႕ ရဲ႕ ေ၀ဖန္ေရး ဆိုတဲ႔ အေကာင္းစား စကားလံုးကို အသံုးခ်ျပီးမဟုတ္မဟပ္ေတြ ေလွ်ာက္လုပ္တာမ်ိဳးကိုေတာ႔ ဘယ္သူကမွ လက္ခံႏိုင္မယ္မထင္ပါဘူး။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ၀င္ဆန္႔တယ္လုိ႔ ထင္ေယာင္မွားျပီး ေတြ႕ကရာေလွ်ာက္ေျပာတဲ႔ လူမ်ိဳးကိုလည္း ၾကံဳဖူးပါရဲ႕။ တစ္ကယ္တမ္းေတာ႔ အဲ႔လိုမ်ိဳးလုပ္ေန ေျပာေနတဲ႔လူေတြက ကာယကံရွင္ရဲ႕အက်ိဳးတစ္ခုခုျဖစ္ထြန္းေအာင္ ဘာမွ လုပ္ေဆာင္မေပးႏိုင္ၾကပါဘူး။ အျပစ္တင္ေနတာကို ေ၀ဖန္တယ္လို႔ေျပာျပီး ေ၀ဖန္ေရးဆိုတဲ႔ စကားလံုးကို ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္ၾကတာပါပဲ။

           

            ေ၀ဖန္ေရး/ ေ၀ဖန္တယ္ ဆုိတာ အေၾကာင္းအရာတစ္ခု ၊ ျပႆနာတစ္ခုကို ေသခ်ာ သံုးသပ္ ၊ ဆန္းစစ္ျပီးမွ  သင္႔ေတာ္ရာကို / ျဖစ္ႏိုင္ေျခရွိတာကို ထုတ္ျပတာမ်ိဳးပါ။ “ ခင္ဗ်ားမွားတယ္ ။ ခင္ဗ်ားေသသင္႔တယ္/ ခင္ဗ်ား လူ႔ေလာက အျပင္ဘက္သာထြက္ေနေတာ႔” လုိ႔ ေျပာတာမ်ိဳးကေတာ႔ ေ၀ဖန္ေရးမဟုတ္ပဲ။ ေလာကၾကီးရဲ႕အလွအပေတြကို ဖ်က္လို႔ဖ်က္စီးလုပ္ ခ်င္တဲ႔ လူေတြရဲ႕ လက္နက္ပဲျဖစ္ပါလိမ္႔မယ္။ ေ၀ဖန္တယ္ဆိုတာ အေၾကာင္းနဲ႔ အက်ိဳးနဲ႔ ၊ ေကာင္းနဲ႔ အဆိုးနဲ႔ ပိုင္းျခားေလ႔လာျပီး အေျဖထုတ္ျပျခင္း (သို႔မဟုတ္) ျဖစ္သင္႔ ျဖစ္ထိုက္တာကို အေကာင္းဆံုးအၾကံျပဳျခင္းပါ။ ေ၀ဖန္ေရးဆိုတာ ဖြာလန္က်ဲေစတဲ႔ လက္နက္မဟုတ္ပါဘူး။ တစ္ကယ္တမ္းက အေၾကာင္းအရာတစ္ခု ျဖစ္စဥ္တစ္ခုကို အေခ်ာသတ္ ျပီးေျမာက္ေစတဲ႔ စကားလံုးပဲျဖစ္ပါတယ္။

            တစ္ခုခုကိုေ၀ဖန္ျပီး ေ၀ဖန္ခံရတဲ႔လူရဲ႕ တုန္႔ျပန္ခ်က္မေကာင္းဘူးဆိုရင္ေတာ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ျပန္ေ၀ဖန္ဖို႔က လိုေနပါျပီ။ ကိုယ္ေ၀ဖန္တဲ႔ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို ေသခ်ာမသိပဲနဲ႔ ေ၀ဖန္ေရးလုပ္လို႔မရပါဘူး။ ေသခ်ာမသိပဲနဲ႔ ေ၀ဖန္ခဲ႔ရင္ အရူးခ်ီးပန္းဆိုသလို ကိုယ္႔ရဲ႕ေ၀ဖန္ခ်က္က ေ၀ဖန္ခံရသူ ကာယကံရွင္ကို ထိခိုက္နစ္နာေစႏိုင္ျပီး အက်ိဳးမရွိရံုမက ေစတနာက ေန ေ၀ဒနာပါ ျဖစ္သြားႏိုင္ေၾကာင္႔ပါ။ ကိုယ္႔အားနည္းခ်က္ကို မသိရင္ေတာ႔ ေရွ႕ဆက္ျပီး ေ၀ဖန္ေရးမလုပ္ပါနဲ႔ေတာ႔… ကိုယ္႔ကို ျပန္ႏွက္လာဖို႔ဆိုတာက ကိုယ္႔ဘက္ကိုက မွန္ကန္တဲ႔စကားလံုးနဲ႔ ေ၀ဖန္မယ္။ မွန္ကန္တဲ႔ေစတနာနဲ႔ ေ၀ဖန္မယ္ဆိုရင္ ဘယ္သူကမွ ျပန္လွန္ထိုးႏွက္မွာမဟုတ္သလို လုပ္ၾကည္႔မယ္/ျပဳျပင္မယ္ ။ တစ္ကယ္လို႔သာ ကိုယ္႔ ေ၀ဖန္ အၾကံျပဳခ်က္ အတိုင္းေအာင္ျမင္ခဲ႔ရင္။ ထိုင္ကန္ေတာ႔ခံရဖို႔ေတာင္ ျဖစ္လာပါဦးမယ္။

            ဇာတ္ကားေလးတစ္ကားကုိ MRTV – 4 ေက်းဇူးနဲ႔ၾကည္႔ရတယ္။ ထြန္းထြန္း(Example) နဲ႔ သဥၹာ၀င္႔ေက်ာ္တို႔ ေခါင္းေဆာင္ပါ၀င္တဲ႔ကားပါ။ အေရးပါတဲ႔ ဇာတ္ေကာင္တစ္ေကာင္ပါပါေသးတယ္။ အဲ႔ဒါက စာေရးဆရာ ဇာတ္ရုပ္ကို သရုပ္ေဆာင္တဲ႔ ဇင္မ်ိဳးပါ။ သဥၹာ၀င္႔ေက်ာ္နဲ႔ ထြန္းထြန္းတို႔က သူငယ္ခ်င္း။ သဥၹာ၀င္႔ေက်ာ္က ဆယ္တန္းေအာင္ျပီး ေဆးတကၠသိုလ္တက္တယ္။ ထြန္းထြန္းကေတာ႔ ေလာကၾကီးကိုအရြဲ႕တိုက္ျပီး ဆယ္တန္းေတာင္ ျပန္မေျဖ ပဲ ေပေတေနျပီး။ ပြဲစားဘ၀နဲ႔ ရုန္းကန္တယ္။ ပညာမတတ္လည္းလူလိုသူလိုေနႏိုင္ရမယ္ဆိုတဲ႔ ဇြဲနဲ႔ ၾကိဳးစားတယ္။ ေအာင္ျမင္တယ္။ တစ္ေန႔ သဥၹာ၀င္႔ေက်ာ္ ေနတဲ႔အေဆာင္ကို ေရာက္သြားေတာ႔ သဥၹာ၀င္႔ေက်ာ္ကို စာျပေပးေနတဲ႔ စီနီယာ ဆရာ၀န္ေလာင္းနဲ႔ မိတ္ဆက္ေပးတယ္။ အဲ႔ဒိဆရာ၀န္က ထြန္းထြန္းကို အလုပ္အကိုင္၊ ပညာအရည္အခ်င္း ေတြကို စပ္စုပါေလေရာ နဂိုကတည္းက ပညာတတ္ျပီး မာန္တက္ေနတဲ႔ လူေတြကိုၾကည္႔မရတဲ႔ၾကားထဲ သူ႔အလုပ္အကိုင္နဲ႔ ပညာအရည္အခ်င္းေတြကို အင္တာဗ်ဴးစစ္တဲ႔ ဒီဆရာ၀န္ေလာင္းကို မၾကည္ပဲ လူမႈ႕ေရးအရ ျပန္ေျဖေပးခဲ႔တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ဒီဆရာ၀န္ေလာင္းကလည္း ဒီအထိမရပ္ေသးပဲ လူမႈ႕ေရး မသိတတ္စြာနဲ႔ ဆယ္တန္းျပန္တက္သင္႔ေၾကာင္း ၊ ဘြဲ႕ေလးတစ္လံုးယူထားမွ လူရိုေသ ရွင္ရိုေသ ျဖစ္မယ္ဆိုတဲ႔အေၾကာင္းေျပာတဲ႔ အခါ ထြန္းထြန္းက ေဒါသေပါက္ကြဲျပီး ျပန္ေျပာတဲ႔အထဲက ဒီစကားေလးကို မွတ္မိလိုက္တယ္။

“လူၾကီးလူေကာင္းဆိုတာ ကိုယ္႔အေၾကာင္းကိုယ္ေျပာျပီး ၊ ကိုယ္႔အလုပ္ကို လုပ္ရတယ္၊ ကိုယ္႔အလုပ္ကိုယ္မလုပ္ပဲ၊ သူမ်ား အလုပ္နဲ႔ သူမ်ား ကိုယ္ေရးကိုယ္တာကို ၀င္စြက္ဖက္တဲ႔လူဟာ လူၾကီးလူေကာင္းမဟုတ္ဘူး” ဆိုတာကိုေပါ႔။

ထားေတာ႔…ဒါက တစ္က႑၊ ေနာက္မၾကာခင္မွာ ထြန္းထြန္း အလိမ္ခံရျပီး ဘ၀ပ်က္တယ္ ရွိသမွ်ေတြေျပာင္ကုန္တယ္။ ဒုကၡေရာက္စဥ္မွာ သူ႔သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ အတူ သူငယ္ခ်င္းရဲ႕ အစ္ကို၀မ္းကြဲ စာေရးဆရာ ျဖစ္တဲ႔ ဇင္မ်ိဳးဆီေရာက္သြားေတာ႔ ဇင္မ်ိဳးက သူတို႔ကို ႏွစ္သိမ္႔ျပီး၊ သူတို႔ကို ပညာတတ္ပီပီ ခ်က္က် ၊ လက္က်နဲ႔ ဒီေခတ္က ပညာေခတ္ျဖစ္တဲ႔အေၾကာင္း၊ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ေရစုန္ေမွ်ာမေနသင္႔ေၾကာင္း စသည္ျဖင္႔ က်ိဳးေၾကာင္းဆီေလ်ာ္စြာ ေထာက္ျပေ၀ဖန္တဲ႔အတြက္ ပညာ တစ္ပိုင္းတစ္စနဲ႔ စီးပြားရွာေနတဲ႔ ထြန္းထြန္းတို႔ သူငယ္ခ်င္းႏွစ္ေယာက္လည္း လုပ္သင္႔လုပ္ထိုက္တာကို လုပ္ခဲ႔တဲ႔အတြက္ ၾကိဳးစားမႈ႕ရဲ႕ရလာဒ္ကို ခံစားခဲ႔ရေတာ႔တယ္။

အဲ႔ဒီမွာ ဆရာ၀န္ေလာင္းနဲ႔ ၊ စာေရးဆရာ ၊ အဲဒီ ႏွစ္ေယာက္က ထြန္းထြန္း(အဓိကအားျဖင္႔ေတာ႔ ဇာတ္လိုက္ျဖစ္တဲ႔ ထြန္းထြန္း) ကို ေ၀ဖန္ၾကရာမွာ မတူညီတဲ႔ ေ၀ဖန္မႈ႕ ႏွစ္ခုကို ပါးပါးေလး ျပသြားတယ္။

“ လူရိုေသ ၊ ရွင္ရိုေသ ” ဆိုတဲ႔ တလြဲအျမင္ေတြနဲ႔ ေ၀ဖန္ျပီး အၾကံျပဳတာနဲ႔ ၊ ပညာေခတ္ျဖစ္လို႔ ပညာကိုအရင္းတည္ျပီး ကိုယ္႔ရဲ႕စြမ္းေဆာင္ရည္ေတြကို အသံုးခ်ျပီး ေအာင္ျမင္မႈ႕ဆီ တက္လွမ္းဖို႔ အတြက္ စာေရးဆရာ  ဇင္မ်ိဳးရဲ႕ သိမ္ေမြ႕ျပီး ထိေရာက္ရံုတင္မကပဲ အက်ိဳးတစ္ကယ္ျဖစ္ထြန္းေစမယ္႔ ေ၀ဖန္မႈ႕ ကို ယွဥ္ၾကည္႔မယ္ဆိုရင္ ၊ ကိုယ္ကိုယ္တိုင္လည္း ဘယ္လိုေ၀ဖန္မႈ႕မ်ိဳးနဲ႔ ကိုယ္႔ အသိတရားကို လင္းပြင္႔ ေစမယ္႔ ေ၀ဖန္မႈ႕မ်ိဳးကုိ လိုလားသလဲဆိုတာ ခံစားမိေစႏိုင္ပါတယ္။

စာေရးဆရာဇင္မ်ိဳးရဲ႕ ေ၀ဖန္မႈ႕မွာ ပထမအေနနဲ႔ ထြန္းထြန္းရဲ႕အားနည္းခ်က္ကို ေထာက္ျပတယ္။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ေရစုန္ေမွ်ာေနမိျခင္းဆိုတာကို ေျပာျပီးေနာက္ အေျခအေနအခ်ိန္အခါအရ ျဖစ္သင္႔ျဖစ္ထိုက္တာကို ေျပာျပတဲ႔အတြက္ ေ၀ဖန္ခံရတဲ႔သူ အက်ိဳးရွိရံုတင္မက အသိတရားနဲ႔ အေတြးအေခၚေတြပါ ရွင္သန္လာခဲ႔ရတယ္။

ဆရာ၀န္ေလာင္းကေတာ႔ လူတစ္ေယာက္ရဲ႕သိမ္ငယ္မႈ႕(သို႔မဟုတ္) အားနည္းခ်က္ကို ဖိျပီး ကိုယ္႔အျမင္ ကို မတင္ျပတတ္ရံုတင္မက ေ၀ဖန္ခံရသူ လက္မခံႏိုင္ေလာက္တဲ႔ ဥပမာမ်ိဳးနဲ႔ ေ၀ဖန္ခဲ႔တဲ႔အတြက္ေၾကာင္႔ သူ႔အေျပာေတြ လန္ထြက္ခဲ႔ရတယ္။ တစ္ကယ္တမ္းေတာ႔ ေ၀ဖန္ေရးဆိုတာ အျဖစ္အပ်က္တစ္ခု ၊ အေၾကာင္းအရာတစ္ခုကို ေ၀ဆာပြင္႔လန္းလာေအာင္ ဖန္တီးေပးျခင္းပါပဲ။ အားနည္းခ်က္ကို ဖိႏွိပ္ နင္းေခ်ဖို႔မဟုတ္ဘူးဆိုတာကိုေတာ႔ သိရွိေနဖို႔ ေ၀ဖန္ေရးကို ႏွစ္သက္ျမတ္ႏိုးတဲ႔လူတိုင္းသိသင္႔ပါတယ္။

ေက်ာ္ညိဳေသြး