ကျော်ညိုသွေး

ေခ်ာ႔ကလက္ ခ်က္တင္ “ခ်စ္တယ္ကြာ” ေျပာစို႔… အဲဒီလို ခံစားမႈ အျပည္႔နဲ႔ ကိုယ္႔ႏွလံုးသား သံစဥ္ကို သီဆိုလိုက္ေတာ႔… ပန္းကေလးေတြ ေပၚမွာ နားေနတဲ႔ လိပ္ျပာကေလးေတြေတာင္… ေက်ာက္ရုပ္ ျဖစ္သြားတယ္။ အႏူးညံ႔ဆံုးခံစားမႈက ကိုယ္႔ႏွလံုးသားကို အျမဲႏုပ်ိဳေစလွ်က္ေပါ႔ အခ်စ္ဆိုတာ.. ႏွလံုးသား စက္မႈဇုန္ထုတ္ ေရာင္စံုခဲတံကေလးေတြပါပဲ တို႔ရဲ႕ အၾကင္နာကို ေဆးေရးခ်ယ္ဖို႔။ မင္းလက္ဖ်ားကေလးကို ထိေတြ႕မိကတည္းက ကိုယ္႔ႏွလံုးသားဟာ မင္းအေမာေတြ ခိုနားရာ အိမ္ကေလး မင္း အျပံဳးေတြ အပ္ႏွံရာ ဘဏ္တိုက္ကေလး မင္းကိုယ္သင္းရနံ႔ကို ရႈရိႈက္မိကတည္းက ကိုယ္႔စိတ္အလွ်င္လည္း တိမ္လို ေပါ႔ပါးသြားေတာ႔တယ္။ ၀ါဂြမ္းကေလး ၀င္စားတဲ႔ ေမေရ… ဒီတစ္ညမွာေတာ႔… စေတာ္ဘယ္ရီခင္းနဲ႔ တူတဲ႔ မင္းႏႈတ္ခမ္းပါးေလး ကိုယ္ေမာ႔ေသာက္တဲ႔ ေကာ္ဖီခြက္ ႏႈတ္ခမ္းမွာ လာေရာက္ ခိုနားပါကြယ္။ မင္းရဲ႕ သြယ္ေပ်ာင္းတဲ႔ အလွကို ကိုယ္ကဗ်ာဖြဲ႕မိရင္… အခုထိ ရင္နာေနရတုန္းပဲ ဘာလို႔ဆိုေတာ႔… ကိုယ္႔ႏွလံုးသား တံဆိပ္ ခတ္ႏွိပ္ထားတဲ႔ ဓါးေမာ႔ေလး… မင္းရဲ႕ အဖိုးတန္္ ဓါးအိမ္ေလးထဲ ေမွးစက္ခြင္႔မရေသးလို႔ေလ။ မင္းရဲ႕ ဂႏၳ၀င္ဓါးအိမ္ကေလးကေတာ႔ အေမႊးတဖြားဖြားနဲ႔ လွလို႔ ပလို႔။ မႈိပြင္႔နဲ႔ တူတဲ႔ ကိုယ္႔ အခ်စ္ေတြကေတာ႔ ရာ...

အဖ်ား ၂ ေမာင္ေျပာမယ္…. ဒါေပမယ္႔ ေမာင္ေခ်ာႏြယ္လည္း မဟုတ္လို႔ စကားလံုးေရြးခ်ယ္မႈလည္း အားနည္းတယ္။ ေတာၾကီး မ်က္မည္းလို ျမိဳ႕ျပထဲ ၀ံပုေလြေတြ နဲ႔ အဆင္ေျပလည္း ခဏေပါ႔…။ ရွင္ဖုိ႔ က်န္ေနတဲ႔ အသက္အပိုင္းအျခားမွာ ရႈပ္ေနတဲ႔ ၾကိဳးေတြ ေတြ႕တိုင္း မ်က္၀န္း ၀ိုင္း၀ိုင္းေတြနဲ႔ ေငးၾကည္႔ရံု။ ပံုျပင္ထဲက မင္းသမီးေလးဟာ မင္းသားေလးကို အေပ်ာက္မခံ သိပ္ခ်စ္ရွာသတဲ႔ ကြယ္..။ ဒါနဲ႔ပဲ… ကိုယ္ဟာ အလွမ္းေ၀းတဲ႔ ျမိဳ႕ရဲ႕နာမည္ကို စာရြက္အလြတ္ေတြေပၚမွာ ျပြတ္သိပ္ေနေအာင္ ေရးခ် လွ်ိဳ႕၀ွက္ေသာ သံစဥ္ကို လူမျမင္ေအာင္ တီးခတ္ေနမိေတာ႔တယ္ေလ။ လူေတြ ရွာေဖြမေတြ႕ရွိခင္ကတည္းက ကမာေကာင္ေတြရဲ႕ ရင္ထဲမွာ ပုလဲ ရတနာေတြ ရွိခဲ႔တယ္…။ ေဆာင္းဦး ရြက္ေၾကြေတြနဲ႔ ခ်စ္သက္ေသ မျပႏိုင္တဲ႔အခါ… အိပ္ရာထက္က လြမ္းဖ်ား ဖ်ားေနတဲ႔ ကဗ်ာစာအုပ္ကေလးအတြက္ မင္းနဲ႔ သိပ္တူတဲ႔ သက္မြန္ျမင္႔လည္း မကယ္ႏိုင္။ ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ဦးၾကားမွာ အထင္လြဲျခင္း မိုးတိမ္ေတြနဲ႔ ေရာယွက္ေနတဲ႔ အေငြ႕အသက္ တစ္ေယာက္စားတဲ႔ ေခ်ာ႔ကလက္မွာ တစ္ေယာက္က လွ်ပ္ကူးခ်ိဳျမိန္ႏိုင္မႈ အစြမ္းအစ သာဓက ျပလို႔ မရတဲ႔ ခံစား ေပ်ာ္၀င္ႏိုင္ျခင္းပါကြယ္႔။ မင္းစိတ္မွာ သေဘာမေတြ႕တဲ႔ ...