အဖ်ား ၂

အဖ်ား ၂



ေမာင္ေျပာမယ္….
ဒါေပမယ္႔
ေမာင္ေခ်ာႏြယ္လည္း မဟုတ္လို႔
စကားလံုးေရြးခ်ယ္မႈလည္း
အားနည္းတယ္။

ေတာၾကီး မ်က္မည္းလို ျမိဳ႕ျပထဲ
၀ံပုေလြေတြ နဲ႔ အဆင္ေျပလည္း
ခဏေပါ႔…။
ရွင္ဖုိ႔ က်န္ေနတဲ႔ အသက္အပိုင္းအျခားမွာ
ရႈပ္ေနတဲ႔ ၾကိဳးေတြ ေတြ႕တိုင္း
မ်က္၀န္း ၀ိုင္း၀ိုင္းေတြနဲ႔ ေငးၾကည္႔ရံု။

ပံုျပင္ထဲက မင္းသမီးေလးဟာ
မင္းသားေလးကို အေပ်ာက္မခံ
သိပ္ခ်စ္ရွာသတဲ႔ ကြယ္..။
ဒါနဲ႔ပဲ…
ကိုယ္ဟာ အလွမ္းေ၀းတဲ႔ ျမိဳ႕ရဲ႕နာမည္ကို
စာရြက္အလြတ္ေတြေပၚမွာ
ျပြတ္သိပ္ေနေအာင္ ေရးခ်
လွ်ိဳ႕၀ွက္ေသာ သံစဥ္ကို လူမျမင္ေအာင္ တီးခတ္ေနမိေတာ႔တယ္ေလ။

လူေတြ ရွာေဖြမေတြ႕ရွိခင္ကတည္းက
ကမာေကာင္ေတြရဲ႕ ရင္ထဲမွာ
ပုလဲ ရတနာေတြ ရွိခဲ႔တယ္…။

ေဆာင္းဦး ရြက္ေၾကြေတြနဲ႔
ခ်စ္သက္ေသ မျပႏိုင္တဲ႔အခါ…
အိပ္ရာထက္က လြမ္းဖ်ား ဖ်ားေနတဲ႔ ကဗ်ာစာအုပ္ကေလးအတြက္
မင္းနဲ႔ သိပ္တူတဲ႔ သက္မြန္ျမင္႔လည္း မကယ္ႏိုင္။

ကိုယ္တို႔ ႏွစ္ဦးၾကားမွာ
အထင္လြဲျခင္း မိုးတိမ္ေတြနဲ႔ ေရာယွက္ေနတဲ႔ အေငြ႕အသက္
တစ္ေယာက္စားတဲ႔ ေခ်ာ႔ကလက္မွာ
တစ္ေယာက္က လွ်ပ္ကူးခ်ိဳျမိန္ႏိုင္မႈ အစြမ္းအစ
သာဓက ျပလို႔ မရတဲ႔ ခံစား ေပ်ာ္၀င္ႏိုင္ျခင္းပါကြယ္႔။

မင္းစိတ္မွာ သေဘာမေတြ႕တဲ႔ အေရာင္အေသြးနဲ႔ ၀တ္ရံုေတြလည္း ေဆြးေျမ႕ခဲ႔တာ…
ငါ႔ဂစ္တာေလးကို အျဖဴေရာင္ သုတ္လိမ္း လိုက္ကတည္းက..။

အိပ္မက္ရဲ႕ ဥယ်ာဥ္ထဲ
ေတာကစားထြက္မိတဲ႔အခါ
တယ္လီဖုန္း ေလးေတြလည္း ခြန္အားမဲ႔လုိ႔
တယ္လီပသီ နဲ႔ ဆက္သြယ္ၾကည္႔တယ္…
“ဆက္သြယ္မႈ ဧရိယာျပင္ပ” တဲ႔။

အလိုေတာအရ…
မေမႊးႏိုင္တဲ႔ ပန္းပြင္႔ေတြ အေၾကာင္း
စာလံုးေပါင္း မမွားခ်င္ဘူးကြယ္။

သိုးကေလး တစ္ေကာင္လို ျဖဴစင္ဖုိ႔
ေခြးကေလးတစ္ေကာင္လို သစၥာရွိဖို႔
ေၾကာင္ကေလး တစ္ေကာင္လို မကုတ္ျခစ္ဖို႔
သိဂၤ ါရ ေမာင္းကြင္းေလးကို ၀တ္ဆင္ထားပါရဲ႕
ဘယ္ဘက္လက္သူၾကြယ္မွာ။

ကမၻာေပၚမွာ…
ပံုျပင္ေတြ အေျမာက္အမ်ားရွိခဲ႔လည္း
ရာဇ၀င္တြင္ဖို႔က…
“ႏိုင္း” ေလာက္ရွိမွ ျဖစ္မယ္။

သစ္ပုတ္ပင္ေအာက္က
အခ်စ္ရုပ္ရွင္ေတြလည္း
ဒ႑ာရီေတြထဲ…
နစ္ျမဳပ္၀င္ၾကတယ္။

ေတာၾကီး မ်က္မည္းလို ျမိဳ႕ျပထဲ…
သမင္ေလးေတြနဲ႔လည္း ယွဥ္မေျပးခ်င္
ျခေသၤ႔ေတြနဲ႔လည္း တမင္မေတြ႕ခ်င္
က်ားရဲေတြနဲ႔လည္း ကစားပြဲမလုပ္ခ်င္
ငွက္ကေလးေတြ ကိုလည္း ရမၼက္ေတးတို႔နဲ႔ မဖ်ားေယာင္းခ်င္ဘူးကြယ္။

အၾကင္နာမဲ႔တဲ႔
၀ကၤပါ လွည္႔ကြက္ေတြထဲ
၀ံပုေလြေတြနဲ႔
အဆင္ေျပလည္း ခဏေပါ႔။

ကိုယ္႔အသက္ရႈသံေတြ တြန္႔ေခါက္
ေအာ္လ္တာေနးတစ္ဖ္ ေတးသီခ်င္းေတြရဲ႕ ျပက္ရယ္ေအာက္မွာ
ကိုယ္ဒူးေထာက္ က်တဲ႔ အခါ
အသက္ကယ္ေဆး အျဖစ္
ဆက္သြယ္ေပးပါကြယ္ … ။                 ။


ေက်ာ္ညိဳေသြး