ေမ်ာက္

ေမ်ာက္

ေမ်ာက္ဟာ တခြီးခြီးနဲ႔ တခါတေလ ေအာ္တယ္…။
ေမ်ာက္ဟာ ေမ်ာက္ဆိုတဲ႔ အတိုင္းပဲ အေဆာ႔သန္တယ္
ေမ်ာက္ရဲ႕ ပင္ကိုယ္ စရိုက္ကိုက ဂနာမျငိမ္ဘူး ဆိုေတာ႔
ေမ်ာက္ဟာ လူေတြရဲ႕ ၾကားထဲမွာ ေျပာေလ႔ရွိတဲ႔ စကားလိုပဲ
ေမ်ာက္ရဲ႕ စိတ္ဟာ အျမဲတမ္းေျပာင္းလဲေနတယ္။
ဒါေၾကာင္႔လည္း လူေတြက
“လူ႔ စိတ္နဲ႔ ေမ်ာက္စိတ္နဲ႔ အတူတူပဲ” လို႔ ေျပာတတ္ၾကတာေပါ႔။
ေမ်ာက္ရဲ႕စိတ္ဟာ အျမဲတမ္းေျပာင္းလဲေနတယ္။
အခုပဲ ဖီးၾကမ္း ၊ အခုပဲ သီးေမႊး
ေမ်ာက္ဟာ အရင္က မိသားစုအသိုက္အျမံဳ ရွိခဲ႔တယ္။
ေလာကဓံရိုက္ခ်က္ေတြ ၾကားထဲမွာပဲ ေမ်ာက္ဟာ
ေတာထဲက မိသားစု အသိုက္အျမံဳေလး ပ်က္စီးျပိဳပ်က္ခဲ႔တယ္။
ေမ်ာက္ဟာ ေမ်ာက္မမယ္ အရြယ္မွာပဲ
မိသားစုဆိုတာကို သံသယ ျဖစ္ခဲ႔တယ္
“အခ်စ္ဆိုတာ ဘာလဲ ၊ မိသားစု ဆိုတာဘာလဲ ၊ ေႏြးေထြးမႈ ဆိုတာ ဘာလဲ”
ေမ်ာက္ရဲ႕ မသိစိတ္ထဲမွာ ေမးခြန္းေတြ ၀ိေရာဓိေတြနဲ႔
ပတ္ခ်ာလည္ေနခဲ႔တယ္။
ေမ်ာက္ေနထိုင္တဲ႔ အဲဒီသစ္ပင္ ျမင္႔ျမင္႔ေတြ ရွိတဲ႔ ေတာကေန
သင္းကြဲ ေသာင္တင္ေနတဲ႔ ေမ်ာက္ကို  ဘ၀တစ္ဆစ္ခ်ိဳး ေျပာင္းလဲ ေစတဲ႔ ကိစၥ တစ္ခု ေပၚလာတယ္။
အဲဒါကေတာ႔ ေမ်ာက္ရဲ႕ ေဆြမ်ိဳးေတာ္စပ္သူ တစ္ဦးဟာ
ေမ်ာက္ရြာကေလးကေန ေမ်ာက္ေတြ သိပ္မ်ားတဲ႔ ေမ်ာက္ျမိဳ႕ကို ေခၚေဆာင္သြားလို႔
ေမ်ာက္ဟာ ျမိဳ႕ကို ေရာက္ခဲ႔တယ္။
ျမိဳ႕ကို ေရာက္စ က ေတာ႔ ေမ်ာက္ဟာ မ်က္စိသူငယ္ နားသူငယ္ေပါ႔။
ဒါကို တခ်ိဳ႕ေမ်ာက္ေတြက ေမ်ာက္ကို
ေမ်ာက္စိ သူငယ္ နားသူငယ္လို႔ စၾကေနာက္ၾကတာေပါ႔။
တစ္ခုေကာင္းတာက ျမိဳ႕မွာ က ေတာမွာထက္ ေမ်ာက္အတြက္
ပိုျမင္႔တဲ႔ သစ္ပင္ေတြ ရွိတယ္။
ဒါေပမယ္႔ ျမိဳ႕က သစ္ပင္ေတြက တက္ရခက္ခဲတယ္။
ပိုျပီး အႏၱရာယ္မ်ားတယ္။
အဲဒါေၾကာင္႔လည္း ေမ်ာက္ဟာ အျမင္႔တက္နည္းေတြကို
အဆင္႔ ျမင္႔ျမင္႔ ေလ႔လာ သင္ၾကား ရေတာ႔တာေပါ႔။
အေရာင္စံုတဲ႔ ေမ်ာက္ကမၻာမွာ
ပညာေတြ သင္ၾကားရတဲ႔ အခ်ိန္ ေမ်ာက္နဲ႔အတူ အျခားလက္သင္ ေမ်ာက္ေတြလည္း
အပါအ၀င္ေပါ႔။
အဲဒီလို ပညာေတြ သင္ၾကားရတဲ႔အခ်ိန္ကာလ ကေလးေတြဟာ ေမ်ာက္အတြက္
အေပ်ာ္ဆံုး အခ်ိန္ေတြေပါ႔။

အဲဒီအခ်ိန္ေတြက လြဲျပီး ေနာက္ပိုင္း ကာလေတြဟာ ေမ်ာက္အတြက္
အခက္အခဲေတြ အမ်ားၾကီး ရွိခဲ႔တယ္။
ေမ်ာက္ရဲ႕ ဘ၀ဟာ အစပိုင္းမွာ မိသားစု ဘ၀ အေသအခ်ာ မရခဲ႔သလို
ျမိဳ႕ကို ေရာက္ခ်ိန္မွာ ေနရတဲ႔ ေမ်ာက္ရဲ႕ ဘ၀ဟာလည္း
ခက္ခဲၾကမ္းတမ္းျပီး ေသြ႔ေျခာက္ကာ စိတၱဇ ဆန္ခဲ႔တယ္
ဒါေၾကာင္႔ ေမ်ာက္ဟာ သိပ္ကို ၾကိဳးစားခဲ႔တယ္။
အျမင္႔တက္နည္း ပညာရပ္ေတြကို သင္ယူေလ႔လာဖတ္မွတ္ရင္း
သူ႔ရဲ႕ အျမင္႔တက္ ပညာေတြ အတြက္ အေထာက္အပံ႔ ျဖစ္ေစမယ္႔
အဆက္အသြယ္ေတြကို ရယူစုေဆာင္းျပီး အပိုင္ခ်ဳပ္ထားတတ္တယ္။
ေမ်ာက္ဟာ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ေမ်ာက္ပတ္၀န္းက်င္မွာ ႏွံ႕စပ္လာတယ္။
ျပီးေတာ႔…
ေမ်ာက္ဟာ သူ႔ရဲ႕ ၾကိဳးစားမႈေတြကို အဆက္မျပတ္လုပ္တယ္
ေမ်ာက္ဟာ စာေတြကို အစံုဖတ္တယ္
၀မ္းနည္းစရာေကာင္းတာက
ေမ်ာက္ဟာ အလုပ္ေတြ ၾကိဳးစားလြန္းျပီး အာရံုစိုက္မႈေတြ မ်ားတာေၾကာင္႔
ေမ်ာက္ရဲ႕ အျမင္အာရံုေတြဟာ အရြယ္မတိုင္ခင္မွာပဲ ခ်ိဳ႕ယြင္း ခဲ႔ရတယ္။
ဒါေပမယ္႔ ေမ်ာက္ဟာ ေမ်ာက္ပဲေလ
ေမ်ာက္ရဲ႕ ၾကိဳးစားအားထုတ္မႈ ေတြက ေမ်ာက္ကို တျဖည္းျဖည္း အရာထင္လာေစခဲ႔တယ္
ေမ်ာက္ဟာ သာမာန္အျမင္႔သာရွိတဲ႔ သစ္ပင္ေတြကို တက္ရာကေန
တေန႔မွာ ေမ်ာက္ေလာကမွာ အျမင္႔ေပ အေတာ္မ်ားတဲ႔ အပင္တပင္ေပၚကို တက္ခြင္႔ရဖို႔
အေၾကာင္းဖန္လာတယ္။
ေမ်ာက္ရဲ႕ အပတ္တကုတ္ ၾကိဳးစား မႈေတြက အျမင္႔ပင္ရဲ႕ ထိပ္ကို ေခ်ာေမာစြာ ေရာက္ေစခဲ႔တယ္။
ေမ်ာက္ဟာ အဲဒီသစ္ပင္ အျမင္႔ေပၚ ေရာက္တဲ႔ အခါေတြးတယ္။
“ေလာကမွာ ဒီသစ္ပင္ဟာ အျမင္႔ဆံုးပဲ
ဒီသစ္ပင္ထက္ ျမင္႔တာ ေလာကမွာ မရွိႏိုင္ဘူး”
အဲဒီလိုအခ်ိန္မွာ ေမ်ာက္ဟာ အသင္႔အတင္႔ ေသာ ေျခြရံသင္းပင္းေတြ
အေထာက္အပံ႔ေပးမယ္႔ ေမ်ာက္ေတြလည္း အေတာ္မ်ားလာတယ္။
ေမ်ာက္ဟာ သစ္ပင္ အျမင္႔ေပၚမွာ ထိုင္ေနရင္း အဲဒီ သစ္ပင္ေပၚမွာ သီးတဲ႔ အသီးခ်ိဳေတြကို
ေကာင္းေကာင္းစားသံုးတယ္။
ျပီးေတာ႔…
အဲဒီသစ္ပင္ၾကီးကို ပိုမို စိုျပည္ျပီး ေနာက္ထပ္ အသီးခ်ိဳေတြသီးလာဖို႔
ေအာက္က ေမ်ာက္ေတြကို ေရေလာင္း ေပါင္းသင္တာေတြကို လုပ္ခိုင္းတယ္
ဒါေတြကပဲ ေမ်ာက္ရဲ႕ သစ္ပင္ၾကီးကို အသီးေတြ ျပြတ္ေနေအာင္ သီးေစတာ ေပါ႔။
သစ္ရြက္ေတြလည္း အုပ္ဆိုင္းေနေတာ႔တယ္။
တေန႔ တေန႔ ေမ်ာက္ဟာ ေကာင္းကင္ၾကီးကိုလည္း မၾကည္႔
ေဘးပတ္၀န္းက်င္ကိုလည္း မျမင္ေတာ႔ပဲ
အဲဒီသစ္ပင္ၾကီးေပၚက အသီးေတြကိုပဲ ဟိုကိုင္း ဒီကိုင္း ကူးျပီး
အသီးေတြကို စီမံခန္႔ခြဲ ေနေတာ႔တယ္။



“ဟိုနားက မွည္႔ေနတဲ႔ အသီးက ဘာလို႔ မထီမဲ႔ျမင္ ျပဳရတာလဲ”
သူသေဘာက်တဲ႔ အသီးေလးေတြဆိုရင္ ေသခ်ာပြတ္သပ္ျပီး
“မင္းရဲ႕ စိမ္း၀ါေရာင္ အခြံစိမ္းေလးေတြက လင္းလက္တဲ႔ ၾကယ္လိုပဲ”
အဲဒီလို အကြက္ေရႊ႕တတ္တယ္။
တခါ တခါမွာ အပင္ေအာက္က ေမ်ာက္ေတြကိုလည္း
“မင္းတို႔ ေခါင္းေပၚက အသီးသီးေနတဲ႔ ကိုင္းမွာ ငါ ညအိပ္မယ္”
လို႔ေျပာတတ္တယ္။
ေမ်ာက္ဟာ အဲဒီသစ္ပင္ၾကီးေပၚမွာ ေနတာၾကာလာေတာ႔
အျမင္႔တက္တဲ႔ အေလ႔အက်င္႔ေတြ ေပ်ာက္ဆံုးကုန္တယ္။
“မင္းတို႔ အပင္ျမင္႔ျမင္႔ေတြ ေလွ်ာက္မတက္နဲ႔ အပင္ေပၚက ေၾကြက်လာတာပဲေစာင္႔”
အပင္ေအာက္က ေမ်ာက္ေတြကို လွမ္းဆိုတတ္တယ္။
တခါ တေလေတာ႔ ေမ်ာက္ဟာ သစ္ပင္ေပၚမွာ ေနရင္း လိပ္ျပာလန္႔တတ္တယ္။
ေမ်ာက္ေနထိုင္တဲ႔ သစ္ပင္ေပၚမွာ အျခားတစံုတေယာက္ ပဲ ရွိေနသလိုလို
တစံုတရာကပဲ သူ႔ကို ေစာင္႔ၾကည္႔သိရွိ ေနသလိုလုိ ေျခာက္ခ်ားစိတ္နဲ႔
ညည အိပ္မရဘူး။
ဒါေၾကာင္႔ပဲ ေမ်ာက္ဟာ မူးယစ္ရီေ၀ ေအာင္ မရမက ျပဳလုပ္ျပီး
စိတ္ေျပာင္းစိတ္လႊဲျဖစ္ေစမယ္႔ ေဖ်ာ္ေျဖမႈ ေတြနဲ႔
ရွာၾကံျပီး အိပ္စက္ရတယ္။
တခါတေလေတာ႔…
ညဘက္ေတြမွာ သူအိပ္တဲ႔ အကိုင္းေအာက္မွာ တခ်ိဳ႕ေမ်ာက္ေတြကို ေခၚျပီး အိပ္ခိုင္းတယ္
အဲဒီညေတြဆို ေမ်ာက္ဟာ အိပ္လို႔ အေကာင္းဆံုးေပါ႔။
တစ္ခါတစ္ေလေတာ႔ ေမ်ာက္ဟာ သူ႔ရဲ႕ သစ္ပင္ ေျခရင္းက
ေမ်ာက္ေတြ ေပ်ာ္ရႊင္ျမဴးတူး တာေတြကို ၾကည္႔ရင္း အထီးက်န္သလို ခံစားရတယ္။
ေမ်ာက္ရဲ႕ သစ္ပင္ၾကီးဟာ အေပၚဘက္မွာေရာ ေဘးဘီမွာပါ သစ္ရြက္ေတြ ပိတ္ဖံုးေနတာေၾကာင္႔
ၾကယ္စင္နဲ႔ လမင္းေတြကိုလည္း မျမင္ရသလို ေဘးပတ္၀န္းက်င္က ရႈခင္းျပာေတြကိုလည္း မျမင္ရဘူး။
ဒါေၾကာင္႔ ေမ်ာက္ဟာ တခ်ိဳ႕ေသာ ညေတြမွာ သစ္ပင္ေအာက္ကို တိတ္တဆိတ္ဆင္းျပီး
စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ေပ်ာ္ေတာ႔တယ္။
ဒါေပမယ္႔ ေမ်ာက္ဟာ သတိရွိတယ္။ စိတ္ေတြကို သိပ္ျပီး မလႊတ္ထားဘူး။
သူ႔သစ္ပင္ရွိရာကို တိတ္တဆိတ္ ျပတ္လာတယ္။
သူ႔သစ္ပင္ေပၚကို တျခားေမ်ာက္ေတြ ေရာက္လာမွာစိုးတယ္ေလ။
သူ႔ေနရာ ေပ်ာက္လို႔ မျဖစ္ဘူး။
တကယ္လို႔သာ သူရွိေနတဲ႔ သစ္ပင္ေပၚကို တျခား ေမ်ာက္ေတြ ေရာက္လာလို႔
သူေအာက္ကို ေရာက္သြားခဲ႔ရင္ သူ႔အတြက္ တက္စရာ သစ္ပင္ ေတြ ရွိခ်င္ရွိႏိုင္ေပမယ္႔
သူ႔မွာ သစ္ပင္ အျမင္႔တက္တဲ႔ စြမ္းရည္ေတြက ေလ်ာ႔ပါးေနခဲ႔ျပီ။
ဒါေၾကာင္႔လည္း ဒီသစ္ပင္ေပၚက ဘ၀ ကို သိပ္စိတ္ညစ္ဖုိ႔ ေကာင္းေၾကာင္း
“ခိုေတြရဲ႕ အဖ်ား” ဆိုတဲ႔ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို
ေအာက္က ေမ်ာက္ေတြ ၾကားေအာင္ ခဏခဏ ရြတ္ဆိုတတ္တယ္။
ေမ်ာက္အတြက္ေတာ႔ သူ႔ဘ၀ ကာလ တာေတြထဲမွာ
ဒီသစ္ပင္ေပၚမွာ ေနရတဲ႔ ကာလဟာ လိုအပ္ဆႏၵေတြ အျပည္႔၀ဆံုး အခ်ိန္ပဲ
ဒါေပမယ္႔ ေအာက္ေျခက ေမ်ာက္ေတြရဲ႕ ေႏြးေထြးညံစီတဲ႔ ေတးသီခ်င္း သံေတြၾကားရင္ သိပ္စိတ္ရႈပ္လာတတ္တယ္။

ေမ်ာက္ရဲ႕ အထီးက်န္မႈ သစ္သီးေတြ သိပ္ခ်ိဳျမိန္ေနခ်ိန္မွာ
အပင္ေအာက္က ေမ်ာက္ေတြကေတာ႔ ကမၻာေျမၾကီးရဲ႕ ရင္ခုန္သံေတြကို
နားေထာင္ေနၾကတာကို ေမ်ာက္ဟာ ငံုၾကည္႔ရတာ စိတၱဇေတြ ေညာင္းညာလို႔
ေမ်ာက္ဟာ ေမ်ာက္သားစားခ်င္စိတ္ေတြ  ေပၚေပါက္လာခဲ႔တယ္။
အပင္ေအာက္က ေမ်ာက္ေတြရဲ႕ အသားဟာ သိပ္ခ်ိဳမယ္လို႔ ထင္တယ္
ဒါေပမယ္႔ ေမ်ာက္အတြက္ ေမ်ာက္သားစားရဖို႔ မလြယ္ဘူး
ေမ်ာက္ဟာ လံုးေထြး သတ္ပုတ္ ရန္အလုပ္ေတြကို လုပ္ရမွာ သိပ္ေၾကာက္တယ္
ဒါေၾကင္႔ ေမ်ာက္ဟာ…
ေအာက္က ေမ်ာက္ေတြကို အခ်င္းခ်င္း မတည္႔ မရႈေတာ႔ေအာင္ ၾကံတယ္
သစ္ပင္ေပၚက အသီးကင္းေလးေတြကို သူစိတ္ထင္တဲ႔ ေမ်ာက္အနား ပစ္ခ်ေပးတယ္။
ဒါေပမယ္႔ သစ္သီးကို ရတဲ႔ ေမ်ာက္ကလည္း အျခားေမ်ာက္ေတြကို
လွမ္းပစ္ေပးျပီး တစ္ေကာင္တစ္ကိုက္ ကိုက္ရင္း
တေယာက္ပခံုး တစ္ေယာက္ဖက္ရင္း ကမၻာၾကီးရဲ႕ ရင္ခုန္သံကို
နားအပ္လို႔ နားေထာင္ၾကတယ္။
ေမ်ာက္အတြက္ အခက္အခဲေတြပဲ။
ကမၻာၾကီးရဲ႕ ရင္ခုန္သံကို စီးေမ်ာ ေနၾကတဲ႔ ေမ်ာက္ေတြကို ဆြဲေဆာင္ဖို႔
ေမ်ာက္ဟာ တခ်ိဳ႕ေသာ အသီးမွည္႔အနည္းငယ္ကို ေမ်ာက္ေတြ အေပၚကို
ရက္ရက္ေရာေရာ ေျခြခ်ပစ္ေပးလိုက္တယ္။
ေမ်ာက္ေတြဟာ ေမ်ာက္ကို ေမာ႔ၾကည္႔တယ္။
ျပီးေတာ႔ ေၾကြက်လာတဲ႔ သစ္သီးေတြကို ေကာက္ယူလိုက္ျပီး
သစ္ပင္ရဲ႕ ေအာက္မွာ စုပံုထားလိုက္ၾကတယ္။
ျပီးေတာ႔ ကမၻာၾကီးရဲ႕ ရင္ခုန္သံကို ဆက္နားေထာင္တယ္။
ေမ်ာက္ကေတာ႔ အဲဒီျမင္ကြင္းကို ၾကည္႔ျပီး ခံရခက္စြာနဲ႔
“၀မ္းမနည္းဘူး ။ မလြမ္းေလာက္ဘူး” လို႔ လွမ္းေအာ္တယ္။
အပင္ေအာက္က ေမ်ာက္ေတြဟာ ရုတ္တရက္ေခါင္းေထာင္လာျပီး
အပင္ေပၚကို တအံ႔ တၾသ ေမာ႔ၾကည္႔တယ္။
အဲဒီအၾကည္႔ေတြက…
လူေတြဟာ ကမၻာၾကီး ကျပားတယ္ လို႔ သိထားရာကေန
ကမၻာၾကီး က လံုး၀န္းတယ္ လို႔ သိလိုက္ရတဲ႔ အခါ
တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ ၾကည္႔ တဲ႔ အၾကည္႔ေတြ လိုပဲေပါ႔။
အဲဒီေနာက္ေတာ႔…
ေမ်ာက္ေတြဟာ ကမၻာၾကီးရဲ႕ ရင္ခုန္သံကို ဆက္လက္ျပီး
နားေထာင္ျမဲ နားေထာင္ ေနေတာ႔တယ္။


ေက်ာ္ညိဳေသြး
www.kyawnyothway.blogspot.com