လိပ္စာမဲ႔ စာေလးတစ္ေစာင္

အမ
ဘ၀ကဆိုးလိုက္တာ
ခဏတာအေတြးနဲ႔ ဘ၀တာအေရးေတြးလို႔
က်မရြာကေျပးထြက္လာမိတာ မွားလိုက္တာ

အစခ်ီလို႔ရယ္...
ျမိဳ႕နယ္စာပို႔တိုက္ က
တို႔လိုက္ပို႔စရာ လိပ္စာမဲ႔စာေလးတစ္ေစာင္ကို ေတြ႔မိတယ္။
ေျမ႕မခ်ိစရာ ေတြ႔အသိမွာ ႏြမ္းရသမို႔ကြယ္
တမ္းတလို႔ရယ္ အမကို ေျဖရွာတဲ႔ ပန္းကေလး
လမ္းအေ၀းက ခဏေတာင္မသိႏိုင္ရွာတဲ႔
အမ တသမွ် ရမယ္လည္းမဟုတ္ေပတယ္
အဟုတ္ေလ သူေလပန္းပါသတဲ႔
လူေတြကိုအမွန္းနဲ႔ ထင္လို႔မရပါသတဲ႔ အမရယ္တဲ႔
လကြယ္ညလို မေမွာင္ေပမယ္႔
မလွတယ္ စိတ္ႏွလံုးေတြက ပိတ္ဖံုးေနတဲ႔ မာန္မာနေတြနဲ႔
မဟန္ပါဟ အက်င္႔က အဆင္႔ေတြခြဲသတဲ႔ေလ။
ျမဲခဲ႕တဲ႔ က်င္႔သိကၡာေတြလည္း
ဟင္႔... မနိပ္ပါဘူး အမရယ္...။
ခဏရယ္ ေရခ်ိဳးခန္း၀င္မိပါေလတယ္
ေငြ၀ယ္ကၽြန္သေဘာက္ထက္ပဲ ဆိုးေအာင္ေျပာ
ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာ သူေဌးသား
အေျပးအလႊားေမ႔ထားခဲ႔တဲ႔ လက္စြပ္ေပ်ာက္ေတာ႔
တစ္ခ်က္မလႊတ္ေအာင္ သြားသြားလာလာ
အနားမွာ အရိပ္တစ္ၾကည္႔ၾကည္႔
မသိတသိ ေပေစာင္းေစာင္း အေခ်ာင္းခံရတယ္။
အမွန္ကကြယ္ သူ႔သားမေကာင္း ပလီပလာက
ေဘာင္းဘီမွာထည္႔သမို႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုေမ႔ေပမယ္႔
တို႔ကိုပဲ ေျမ႔ေအာင္ ဇြတ္အမည္းသည္း
စြပ္ဆြဲလည္း စြပ္ဆြဲတယ္
ခၽြတ္လည္းပဲ ခၽြတ္လဲလို႔ရွာခိုင္းတယ္။
ဒါရိုင္းတာေပါ႔ အစ္မရယ္။

ငါမဆိုင္းပဲေျပးထြက္လာခ်င္မိတယ္
ဘ၀အရိုင္းကံေတြနည္းခဲ႔လို႔
ခံေနဆဲ မာန္ေတြနည္းခဲ႔ရတာေပါ႔ ဟယ္။

တစ္ကယ္တမ္းအလုပ္ခ်ိန္က အဟုတ္ခ်ိန္ဆလို႔မရပါဘူး
ခဏတာလူးလွိမ္႔ကာ နားခ်ိန္ညေတြလည္း ခ်မ္းေျမ႔မယ္မထင္နဲ႔
ၾကမ္းျပင္နဲ႔ ေက်ာ ေမာသမွ်ေျပတာက သံုးေလးနာရီ
ငါေတြးမိရင္ရယ္ခ်င္ခ်င္အမရယ္
ရြာက ရယ္ထြက္ေတာ႔ ျမိဳ႕ၾကီးဆိုတာ သိပ္ဟန္တာကလားရယ္
နိဗၺာန္နဲ႔မ်ားယွဥ္မိတယ္။
ရင္မခ်ိေအာင္ ၾကင္မရွိတာေတြမ်ား အေတြးမွာတေရးေရးေပၚ
သူေဌးကေတာ္ၾကီးက စိတ္မထင္ရင္
မအိပ္ခင္ သူေညာင္းေျဖဖို႔ တစ္ခါေခၚျပီးအနိပ္ရွာတယ္
စိတ္ပါပါမပါပါ ၾကိတ္ကာႏွိပ္ရတာလည္းခက္
ဆက္ေနတာ လက္ေၾကမွာေတာင္စိုးရတယ္ေလ။

တိုး...ဆက္ေန ရက္ေတြလည္သမွ်
တစ္ကယ္က အသည္းကၽြမ္းေအာင္ အျမဲတမ္းႏွိပ္စက္
အတိတ္မနက္ေတြ ရြာမွာ ပန္းတာေတြကပဲ လြမ္းစရာေကာင္းလွတယ္
အမရယ္...။
ခဏရယ္ျပန္လာခ်င္ေပမယ္႔
မၾကံသာ အခါခါမေပးတဲ႔ခြင္႔ေတြနဲ႔
က်င္႔ေနတဲ႔ အႏိုင္ထက္စီး
မ်က္ႏွာၾကီးမ်ိဳးေတြက တက္စီးစရာႏြားမလို
ခါးကညိဳေအာင္ ခိုင္းတယ္ေလ တဲ႔အျဖစ္
အ၀တ္စိုစိုတစ္ေန႔လံုးကုန္ေလွ်ာ္ ျပီးမွေလ
ပဲၾကီးေရပြ လက္ေခ်ာင္းေတြ မျပန္႔ခင္
ဆန္႔ခ်င္ေလ ေန႔လည္ေက်ာခင္းစရာ မေတြးႏိုင္
ကေလးမႏိုင္မနင္းေတြကလည္း
ခဏပဲမနားရေအာင္ စားသမွ် ေျပာင္စင္ေအာင္
မေရွာင္ခ်င္ေပမယ္႔လည္း ေခ်ာင္၀င္လို႔ေဆးရတယ္
ေအးမ တစ္ကယ္ပဲ ေမာတယ္အမရယ္။

အေတြးေတြ တစ္ကယ္အႏြမ္းဆက္လို႔
မေအးေပ အခက္ေပြတာေပါ႔
သူေဌးေတြ သမက္အမ်ိဳးဆိုတာကလည္း
ကိုယ္ ကပဲ အခိုင္းဘ၀မို႔ မဆိုင္းခဏ ဆိုသလို
လိုရာ ေခါက္ခနဲ႔ထလို႔ ေအာက္ပဲက်ရတယ္ မျငဴစူေစရေအာင္
ဒါ႔ေတာင္ သူေဌး လူ၀ၾကီးက
တူမၾကီး တူမၾကီးနဲ႔
လူလာျပီး ဟိုယိုင္ဒီယိုင္နဲ႔
အပ်ိဳခ်ိဳင္ခ်င္တာကလည္း
ဘယ္လိုမဆိုင္ခ်င္ေပမယ္႔လည္း
မလြဲတမ္းၾကံဳရတယ္။

အကုန္ရမယ္ဆို
သုညရယ္ ငါးဂဏန္းေနာက္က မ်ားမ်ားနဲ႔
မမွားတမ္း ရမယ္လို႔ ေျပာေပလင္႔
ဟင္႔အင္း က်မ ျငင္းခဲ႔တယ္ေလ...
တကယ္ေပြ အခက္အက်ဥ္းက်သလို
ရမၼက္အတင္းနဲ႔
ပ်က္မယြင္းခင္ က်မ ဘ၀ေလးကိုေခ်ာင္း
အလုိလိုေခါင္းျငိတ္ေလမလားလို႔
ေငြသားနဲ႔ စည္းရံုးရက္တယ္။

ခက္တယ္ အမေရ...
အသက္ ငယ္ငယ္ က်မအတြက္ဆို
ရွက္ငိုလို႔ ကြယ္ရာ စိုရတာလည္းအခါခါ
မသာယာ ငရဲအိမ္ၾကီးထဲ
ဇိမ္ၾကီးသာယာသူေတြ လာလာကာ
အခါခါ သူတို႔ရိုင္းတာေတြေၾကာက္လွပါျပီ။
တစ္ေခါက္မွ် အသာတၾကည္ ရြာကိုမလႊတ္သမို႔
ငါဇြတ္အတင္းေျပးထြက္ခ်င္ေပမယ္႔
မယဥ္ေလတဲ႔ ျမိဳ႕အထာ ေတြနဲ႔
ပ်ိဳ႕လာတာေတြပဲ ျပန္မ်ိဳခ်လိုက္ရတာပါ
ငါ႔မွာဒီစာေလး သူေဌးမၾကီးမေတြးမိခင္အေျပးအလႊား
ေစ်းနားက စာတိုက္ပံုးထဲ လံုးခနဲထည္႔လိုက္ရတာ
ငါရြာကိုျပန္ခ်င္လို႔
အျမန္နင္တို႔ လိုက္လာပါ အစ္မ
ညီမ။


ေက်ာ္ညိဳေသြး

၀န္ခံခ်က္ - (တစ္ခါကဖတ္ဖူးေသာ မဂၢဇင္းတစ္အုပ္မွ ကဗ်ာေလးတစ္ပုဒ္ကို ၾကိဳက္မိေသာေၾကာင္႔ ဆင္တူနီးပါးမွ် ျပန္လည္ေရးဖြဲ႕သည္။ ကဗ်ာရွင္ ႏွင္႔ မူရင္းကဗ်ာအားရွာမေတြ႔ေတာ႔ပါ။)