ဘာသာျပန္ကဗ်ာ

ဘာသာျပန္ကဗ်ာ


ငါ႔အလုပ္ေနရာက စတိုထဲမွာ တိုလီမုတ္စေတြ ရွင္းလင္းတဲ႔အခါ
အပိုပစၥည္းေတြ ထိန္းသိမ္းထားတဲ႔ ျခင္းေတာင္းေလးထဲက အတိုအစေတြ
အသံုးျပဳမယ္႔ သူကို ငံ႔လင္႔ေနသလိုမ်ိဳး မင္းကို သတိရေနတယ္ေပါ႔…
လူေတြကလည္းကြယ္…
ကမၻာဦးကတည္းက အသံတစ္သံကို ၾကားျပီးတဲ႔ေနာက္
အဲဒီအသံကို ေမွ်ာ္လင္႔ရင္း အတုဖန္တီးတာေတြ မ်ားလာၾကတာ…။
ငါဟာသစ္ရြက္ေတြ ထဲမွာ သိမ္ငယ္ေနတတ္တဲ႔ ဘယ္သူမွ မျမင္တဲ႔ သစ္သီးေလးေတြလိုမ်ိဳး
မေတြ႕ႏိုင္တဲ႔ လူေတြ ေတြ႕ပါေစ ဆုေတာင္းေနသလိုမ်ိဳးေပါ႔…
ဆာေလာင္မႈနဲ႔ ျပင္းထန္ေနတဲ႔ ငတ္မြတ္ကေလးငယ္ရဲ႕ မ်က္လံုးမ်ိဳးနဲ႔
“အစားအစာဆိုတာ နတ္ေတြရဲ႕ ေကာင္းခ်ီးေပးသလိုမ်ား လား” လို႔ ေတြးသလိုမ်ိဳး
မည္းၾကဳတ္ေနတဲ႔ အေရတြန္႔ လက္ကေလးနဲ႔ သဲျပင္ေပၚမွာ
“ေပါင္မုန္႔… ေပါင္မုန္႔… ေပါင္မုန္႔…” လို႔ ဆာေလာင္မႈေတြ ရပ္တန္႔ ေမ႔ေလ်ာ႔သြားခ်ိန္အထိ ေရးျခစ္မိေနသလိုမ်ိဳး
မင္းနာမည္ကို ေအာ္ေခၚေနသံ ဘယ္ဆီကမွန္းမသိၾကားတယ္…
ခုႏွစ္ထပ္ ေျမာက္ဟိုတယ္ အလႊာရဲ႕ ပူအိုက္တဲ႔ စတိုခန္း ေဘးျပတင္းေပါက္ေတြကေန
လွမ္းေမွ်ာ္ရင္း ျမင္ကြင္းေတြ ကို ၾကည္႔တဲ႔အခါ ထီးေဆာင္းသြားတဲ႔ လူတစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ေတာ႔
ဘတ္စ္ကားမွတ္တိုင္ကေန လြယ္အိတ္လြယ္ရင္းကားေပၚက ဆင္းလာတဲ႔ ငါ႔ကို သတိရတယ္။
အေပၚစီးကေန ၾကည္႔တဲ႔အခါ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ တစ္ေယာက္တိုင္းဟာ ငါျဖစ္ေနေပါ႔ကြယ္…။
နည္းနည္းေနာက္က်ေနျပီ ဆိုေပမယ္႔လည္း ပိုးမႊားေတြက ငါ႔ကို အေဖာ္ျပဳေပးေနေသးတယ္။
အပူအပင္ေသာကနဲ႔ စိတၱဇေတြကို ေမ႔ပစ္လိုက္တဲ႔အခါ
ငါဟာ လူပိုတစ္ေယာက္သာပါပဲ။
ေရခြက္ထဲက ေရတစ္၀က္ကိုငါၾကည္႔ရင္း
ကမၻာေပၚက ဆက္သြယ္မႈ မီဒီယာေတြထဲမွာ ၾကားခံဆြဇ္ခ်္ေလး တစ္လံုးပဲ ျဖစ္ခ်င္မိတယ္ေလ
ျမင္ကြင္းေတြကို အနီးကပ္ ဆြဲယူတဲ႔အခါ လိုအပ္တဲ႔ မွန္ဘီလူး ေလး တစ္ကံုးပဲ ျဖစ္ခ်င္မိတယ္ေလ။
အခုအခ်ိန္ဆို…
ငါ႔ေရွ႕က တိုက္ခတ္လိုက္တဲ႔ ေလေျပေတြၾကားမွာ ဘယ္လို အသံလိႈင္းေတြကမ်ား ဘယ္သူ႔ဆီကို ေျပးလႊားေနမွာပါလိမ္႔ကြယ္။


ေက်ာ္ညိဳေသြး