ကၽြန္ေတာ္ အၾကိဳက္ဆံုးေၾကာ္ျငာ

တစ္ခါက စာသင္ခန္းထဲတြင္ ဆရာတစ္ေယာက္ေပါ႔ေပါ႔ ပါးပါး ေျပာလိုက္ေသာ စကားေလး ကို အမွတ္ရ ေနမိသည္။ ထိုစဥ္က ကၽြန္ေတာ္ အထက္တန္း ေက်ာင္းသားဘ၀ပင္ ရွိလိမ္႔ဦးမည္။ စာသင္ျပရာတြင္ အလြန္ေကာင္းေသာ ေဘာဂေဗဒ ဆရာ က ေက်ာင္းသားမ်ား မ်က္စိထဲေပၚလြင္ေအာင္ တစ္ခါတစ္ေလ ဟာသေလးမ်ားစြက္ကာ သင္ေလ႔ရွိေသာေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဧ။္ အသည္းစြဲဆရာျဖစ္ခဲ႔ဖူးသည္။

တစ္ေန႔။ေဘာဂေဗဒ သင္ရင္း စားသံုးသူမ်ားဧ။္ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္မႈ႕ေျပာင္းလဲပံုႏွင္႔ ပတ္သက္၍ ဆရာက …

“ငါဆိုရင္ ငယ္ငယ္ ေလးငါေျခာက္ႏွစ္က ေဘာလံုးကန္တာကို ၾကိဳက္တယ္၊ ၁၅ ႏွစ္ေလာက္လည္းေရာက္ေရာ ဘိလိယက္ထိုးတာ ၾကိဳက္တယ္၊ အသက္ႏွစ္ဆယ္ ေလး ၊ ႏွစ္ဆယ္႔ငါးေလာက္လည္းေရာက္ေရာ ေဂါက္ဖ္ ရိုက္ရတာကို ၾကိဳက္သြားတယ္” ဟုေျပာေသာအခါ တစ္ခ်ိဳ႕ ေက်ာင္းသားမ်ားက “ဟာ… ဒါဆိုဆရာ က တစ္ျဖည္းျဖည္း ေသးသြားတာေပါ႔…အၾကိဳက္ကိုေျပာတာပါ ”ဟု ေနာက္ေသာအခါ ဆရာေရာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ပါ ၀ါးလံုးကြဲရယ္ခဲ႔ၾကရသည္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကလည္း “အခုေရာ ဆရာဘာၾကိဳက္လဲဟု ”လွမ္းေမးေလသည္။ ထိုအခါ ဆရာက “ခုေတာ႔ အင္း…… ပုတီးစိပ္တာပဲ”ဟု ျပံဳးစိစိျဖင္႔ ေျပာေသာအခါ ေက်ာင္းသူတစ္သိုက္မွာ ဆရာ႔ကို ခ်စ္စႏိုးျဖင္႔ “ဟားးး….ေရ……” ဟု လွမ္းသေရာ္ၾကေလသည္ မွာ အမွတ္တရပင္။ ယခုထိမေမ႔ေသး။

အမွတ္တရျဖစ္ခဲ႔ေသာ ထိုအခါက ဆရာသင္ခဲ႔ေသာ ေက်ာင္းစာထဲကလိုပင္ ကၽြန္ေတာ္႔ အသက္အရြယ္ ေျပာင္းလဲမႈ႕အရ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္မႈ႕မ်ားလည္းေျပာင္းလဲခဲ႔ဖူးသည္ကို သတိျပဳမိခဲ႔ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္စဥ္ ေလး၊ငါးတန္းေလာက္က ကၽြန္ေတာ္သည္ ေၾကာ္ျငာမ်ားကို လြန္စြာၾကိဳက္ႏွစ္သက္ခဲ႔ဖူးသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ပင္မက အျခားေသာ ကေလးသူငယ္မ်ား သည္လည္း ထိုစဥ္က ေၾကာ္ျငာမ်ားဧ။္ လႊမ္းမိုးမႈ႕ေအာက္တြင္ ေရာက္ရွိခဲ႔လိမ္႔မည္ဟု ထင္မိပါသည္။ ထိုေခတ္ ထိုအခါက ကေလးမ်ားသာမက လူၾကီးတစ္ခ်ိဳ႕ပင္ ေၾကာ္ျငာမ်ားကို ႏွစ္ျခိဳက္ခဲ႔ၾကသည္။ ညေနတိုင္း ဆြဲေဆာင္မႈ႕ေကာင္းေသာ စီးပြားေရး ေၾကာ္ျငာမ်ား သည္ လူအမ်ားဧ။္စိတ္ကို ဖမ္းစားႏိုင္ခဲ႔သည္။ ေၾကာ္ျငာသည္ပင္ ေဖ်ာ္ေျဖမႈ႕တစ္ခုလိုျဖစ္လာသည္။ ေၾကာ္ျငာမင္းသားမင္းသမီးမ်ား ၀င္ေငြေကာင္းသည္သည္မက နာမည္ၾကီး ေၾကာ္ျငာ မင္းသား၊ မင္းသမီးမ်ားဧ။္ ေၾကာ္ျငာမ်ားကို ပင္တိုင္သီဆိုေပးရေသာ ေၾကာ္ျငာအဆိုေတာ္မ်ားပင္ အလုပ္ျဖစ္ခဲ႔ၾကသည္။ ထိုမွ်သာမက ေၾကာ္ျငာ သီခ်င္းမ်ား ကိုပင္ စီးရီးထုတ္ကာ တိပ္မ်ား၊ ဗီစီဒီမ်ား ထုတ္ခဲ႔ၾကသည္ အထိ ျဖစ္ခဲ႔သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ပင္ ေၾကာ္ျငာသီခ်င္းမ်ား နားေထာင္ျပီး ကိုယ္တိုင္ သီခ်င္း မ်ားစုေဆာင္းခဲ႔ဖူးသည္။

သို႔ေသာ္ လူတို႔ဧ။္ ၾကိဳက္ႏွစ္သက္မႈ မ်ား ေျပာင္းလဲေနသည္ ဆိုသည္႔ သေဘာအရ ထိုသို႔ေသာ ေၾကာ္ျငာမ်ားသည္ သံုးေလးႏွစ္ခန္ၾကာျပီးေနာက္ လူအမ်ားဧ။္ စိတ္၀င္စားမႈ႕မွ ေလ်ာ႔ပါးလာခဲ႔ရာ ယခုအခ်ိန္တြင္ မည္သူမွ် ေၾကာ္ျငာမ်ားကို စိတ္ပါလက္ပါ ထိုင္ျပီးၾကည္႔ရႈ႕ေနသည္ဟူ၍ မရွိေတာ႔ေပ။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ပင္ ေၾကာ္ျငာမ်ားကို ျငီးေငြ႔လာခဲ႔သည္။

ထိုေၾကာင္႔ ေၾကာ္ျငာမ်ားဧ။္ ဆြဲေဆာင္မႈ႕မ်ားသည္လည္း တစ္ျဖည္းျဖည္း အသြင္ေျပာင္းလာခဲ႔သည္။ ကံစမ္းမဲႏွင္႔ ဆြဲေဆာင္ျခင္းျဖင္႔ လည္းေကာင္း ၊ သီခ်င္းမ်ားျဖင္႔ သရုပ္ေဆာင္မ်ား က ကာ လႈပ္ကာျဖင္႔ ဆြဲေဆာင္ရာမွ တစ္ခ်ိဳ႕မွာ ဇတ္လမ္းအသြင္ ေဆာင္လာၾကသည္။ ထိုမွတစ္ဖန္ အဓိက သိေစခ်င္ေသ မက္ေဆ႔ခ်္ကို ေပၚလြင္ရံုသာျပလာၾကသည္။ သို႔ေသာ္ ေၾကာ္ျငာ ေခတ္ဦးက ပံုစံမ်ိဳးလည္း တစ္ခါတစ္ရံ ပါလာတတ္ၾကသည္။

ကၽြန္ေတာ္ ေၾကာ္ျငာမ်ားႏွင္႔ ေ၀းခဲ႔သည္မွာ ခန္႔မွန္းေျခအရဆိုလွ်င္ ေလးငါးႏွစ္ခန္႔ပင္ ရွိလိမ္႔မည္ထင္သည္။ ေက်ာင္းတက္၊ အလုပ္တက္ ႏွင္႔ တစ္ျခား အမ်ိဳးမ်ိဳးေသာကိစၥမ်ားႏွင္႔ တီဗီြကို နပ္မွန္ေအာင္ မၾကည္႔ခဲ႔ရ။ အခုေနာက္ပိုင္းမွပင္ အလုပ္ကျပန္လာေသာ အခ်ိန္မ်ားတြင္ အိမ္ကိုေစာေစာ ျပန္ကာ မိသားစုႏွင္႔အတူ တီဗီဇတ္လမ္းမ်ားၾကည္႔ျခင္း၊အျခာေသာ အစီအစဥ္မ်ား ၾကည္႔ျခင္း မ်ား ျပဳလုပ္လာႏိုင္ခဲ႔သည္။

တစ္ခါတြင္ အလုပ္မွ ျပန္လာေသာ အခါ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ထဲေရာက္ေရာက္ျခင္း ဖြင္႔ထားသည္႔ တီဗီကို အမွတ္တမဲ႕ ၾကည္႔လိုက္ရာ ဇတ္လမ္းတစ္ခု လာေနသည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ “ဘာဇတ္ကား ပါလိမ္႔” ဟု ၾကည္႔ေနလိုက္မိသည္။ ပထမတစ္ခန္း ျပီး၊ ဒုတိယ အခန္းေရာက္မွပင္ ကၽြန္ေတာ္ ၾကည္႔ေနတာ ဇတ္လမ္း မဟုတ္ ေၾကာ္ျငာတစ္ခုျဖစ္ေနမွန္း သိေတာ႔သည္။ ထိုေၾကာ္ျငာသည္ သာမာန္ေၾကာ္ျငာမ်ားထဲမွ သိသိသာသာခြဲထြက္ေနေသာ အထူးအဆန္းေၾကာ္ျငာေတာ႔ မဟုတ္။ ရိုးရိုးဇတ္လမ္းဆင္ကာ ရိုက္ကူးထားသည္႔ ေဆးေၾကာ္ျငာ တစ္ခုပင္ျဖစ္သည္။ သိူ႔ေသာ္ ဤေၾကာ္ျငာကို ၾကည္႔မိေသာ အခါ ကၽြန္ေတာ႔္ငယ္စဥ္ဘ၀ကို ျဖတ္ခနဲ ဆိုသလို သတိရမိသည္။ ဤေၾကာ္ျငာလာတိုင္း လုပ္လက္စ ၊ေျပာလက္စ စကားမ်ား တန္႔ကာ မလြတ္တမ္းၾကည္႔ေနသည္ကို သတိထားမိေသာ ကၽြန္ေတာ္႔ အေမက “ သူက အဲ႔ဒီ႕ေၾကာ္ျငာလာရင္ ဘယ္ေတာ႔မွ လက္မလႊတ္ဘူး” ဟု ေျပာဖူးသည္။ ဟုတ္ပါသည္။ ဤေၾကာ္ျငာလာတိုင္း အေမေျပာသလို မလြတ္တမ္း အေသးစိတ္ၾကည္႔မိသည္။ အဘယ္ေၾကာင္႔ဆိုေသာ္ ေၾကာ္ျငာဇတ္လမ္းထဲမွ သရုပ္ေဆာင္ ကေလးမေလးဧ။္ သြင္ျပင္ႏွင္႔ သနားစဖြယ္ သရုပ္ေဆာင္ဟန္က ကၽြန္ေတာ္္႔ရင္ကို ဆြဲလႈပ္ႏိုင္ေသာေၾကာင္႔ပင္။

အလုပ္မွ ေမာပမ္းစြာ ျပန္လာေသာ အေဖျဖစ္သူကို ကေလးမေလးက အေဖဆီေျပးသြားျပီး “ဟာ..ေဖေဖ ျပန္လာျပီ ေဖေဖ သမီးနဲ႔ ကစားရေအာင္ေလ ” ဟုေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္အျပည္႔ျဖင္႔ ေျပာစကား အဆံုးတြင္ေတာ႔ အေဖျဖစ္သူက “ေဖေဖ ဒီေန႔ ပင္ပန္း လာလို႔ သမီးရယ္ ေနာက္ေန႔မွ ကစားၾကရေအာင္ေနာ္” ဟု ဆိုလိုက္ေသာ အခါ ကေလးငယ္မေလး ခမ်ာ ညိႈးငယ္စြာျဖင္႔ ေခါင္းေလး တစ္ဆတ္ဆတ္ ကို မသိမသာေလး လႈပ္ကာ တစ္ဖက္ကိုလွည္႔သြားရွာေသာ ဇတ္ကြက္သည္ ေဖာ္ျပမရႏိုင္ေသာ ခံစားမႈ႕တစ္ခု ကူးစက္လာေစသည္။ ကေလးငယ္မဧ။္ စိတ္တြင္ ၀မ္းနည္းသြားေလမည္လား၊ ဖခင္အေပၚစာနာစိတ္ျဖင္႔ မိမိဆႏၵမ်ားကို ထိန္းခ်ဳပ္လိုက္ရသျဖင္႔ ရင္ဘတ္ညိွဳးႏြမ္းသြားေလမည္လား စသည္ျဖင္႔ ေနာက္ဆက္တြဲခံစားမႈ႕ကို ကၽြန္ေတာ္႔ဘာသာ ပံုေဖာ္ေနမိသည္။

ထိုကေလးမ်ိဳးဧ။္ စိတ္ခံစားခ်က္ကို ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္ခ်င္းစာ၍ ရပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္းပဲ ငယ္စဥ္က ေမတၱာငတ္ခဲ႔ဖူးသူ။အထီးက်န္ဆန္ခဲ႔ဖူးသူ ျဖစ္ခဲ႕ဖူးေသာေၾကာင္႔ပင္။ ငယ္ငယ္က သံုးေလးႏွစ္ အရြယ္မွစ၍ အသက္ ၇ႏွစ္ ၈ ႏွစ္ အရြယ္ထိ ကၽြန္ေတာ္သည္။ ေမြးခ်င္း ေမာင္ႏွမမရွိ။ကစားေဖာ္၊ ကစားဖက္ ဟူ၍မရွိ၊ တစ္ေယာက္တည္း ေနခဲ႔ရသည္။ အေဖက တစ္နယ္တစ္ေက်းသို႔ အလုပ္ကိစၥျဖင္႔ သြားေနေသာ အခ်ိန္တြင္ အေမကလည္း အိမ္တြင္းမႈ႕ကိစၥမ်ားႏွင္႔ ကိုယ္ပိုင္ စီးပြားေရးေသးေသး တစ္ခုျဖင္႔ အားလပ္သည္ဟူ၍ မရွိေသာ အခါ ကၽြန္ေတာ္သည္ ကေလးဘ၀ တြင္ အထီးက်န္စြာ အခ်ိန္ကုန္ခဲ႔ဖူးသည္။ တစ္ခါတစ္ေလ အေဖျပန္လာေသာ အခါ အနီးကပ္ေႏြးေထြး မႈ႔ေပးခဲ႔ေသာ္လည္း အခ်ိန္အမ်ားစုမွာ တစ္ေယာက္တည္းသာ ကုန္ဆံုးခဲ႔ရသည္။

၄င္းဧ။္အက်ိဳးဆက္မွာ၊ အရြယ္ေရာက္ခါစ အခ်ိန္တြင္ လူအမ်ားၾကားသို႔ သြားလာရမွာေၾကာက္ျခင္း၊ ေပါင္သင္းဆက္ဆံရာတြင္ အဆင္မေျပျခင္း၊ ရွက္ျခင္း၊ ရံုးျပင္ ကႏၵားမ်ားသို႔ ကိစၥရွိေသာအခါ သြားရမည္ကိုေၾကာက္ျခင္း မ်ားခံစားခဲ႔ရပါသည္။ အဆိုးဆံုးအေျခအေနမွာ လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ေရွ႕မွပင္ ျဖတ္ေလွ်ာက္ရမည္ကို တြန္႔ေနတတ္ခဲ႔ျခင္းပင္။

ငယ္ငယ္က ထိုသို႔ တစ္ေယာက္တည္း ျဖစ္ေနေသာေၾကာင္႔ ရွက္တတ္ေၾကာက္တတ္လြန္းေသာ ကၽြန္ေတာ္႔အေျခအေနကို သိေသာ အေဖ က စိတ္မေကာင္းခဲ႔ေပ။ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ရဲရဲတင္းတင္း ျဖစ္ေစရန္ ႏွင္႔ ေစ်းအ၀ယ္တတ္ေစရန္ ကုန္စံုေရာင္းေသာ “မျပံဳး” တို႔ဆိုင္သို႔ အ၀ယ္လႊတ္စဥ္က “ပိုက္ဆံ တစ္က်ပ္” ကိုကိုင္ကာ ဟိုၾကည္႔ဒီၾကည္႔ျဖင္႔ မ၀ံမရဲ ထြက္လာခဲ႔ဖူးေသာ ကၽြန္ေတာ္႔ငယ္ဘ၀ကို အမွတ္ရေနမိသည္။

အထက္တန္းေက်ာင္းသား ဘ၀သို႔ေရာက္ေသာ အခါ အေဖႏွင္႔အေမ က သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင္႔ ေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေနသည္ကို အလြန္အကၽြံတားျမစ္ျခင္း မျပဳခဲ႔ေပ။ လုိအပ္မွသာ ဆံုးမသမႈ႕ ျပဳခဲ႔ၾကသည္။ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင္႔ ဟိုဟိုသည္သည္ ခရီးတိုေလးမ်ား လည္း အေပ်ာ္သေဘာ ေစလႊတ္ခဲ႔သည္။ ကၽြန္ေတာ္သင္႔ခဲ႔ေသာ အထီးက်န္ အဆိပ္မ်ားကို လြင္႔ ပ်ယ္ေစရန္ ကၽြန္ေတာ္႔မိဘမ်ား က နားလည္မႈ႕မ်ား ေပးခဲ႔သည္ဟု ယံုၾကည္မိပါသည္။

ကေလးငယ္မ်ားသည္ အနာဂတ္ေလးမ်ားျဖစ္သည္ဟုဆိုပါလွ်င္ ကေလးဘ၀တြင္ လိုအပ္ေသာ ေႏြးေထြးမႈ႕မ်ား၊ မိဘေမတၱာႏွင္႔ ကစားေဖာ္၊ ကစားဖက္ မ်ား သည္ အမွန္တစ္ကယ္ လိုအပ္လွသည္ဟု ထင္ျမင္မိပါသည္။ သို႔မွသာ ကေလးငယ္မ်ားသည္ ရဲတင္းပြင္႔လင္းမႈ႕မ်ား၊ လတ္ဆတ္တက္ၾကြမႈ႕မ်ား ႏွင္႔ စိတ္ခြန္အားမ်ား ျဖစ္ေစကာ လွပေသာ အနာဂတ္မ်ားသို႔ တက္လွမ္းႏိုင္ၾကေပလိမ္႔မည္။

ေၾကာ္ျငာဇတ္လမ္းထဲမွ ကေလးငယ္မ လို ၊ ကၽြန္ေတာ္ ငယ္ငယ္တုန္းက အထီးက်န္ဆန္ မႈ႕မ်ိဳးကို မည္သည္႔ ကေလးကိုမွ မခံစားေစလိုေပ။ အနာဂတ္ ဧ။္ ကေလးမ်ား အားလံုးကို လတ္ဆတ္ေသာ ႏွလံုးသားမ်ား ကိုယ္စီ ျဖစ္ေစခ်င္ေနမိေတာ႔သည္။

ကိုဂစ္တာ