ကိုယ္႔ဘ၀ႏွင္႔ကိုယ္
မနက္က အလုပ္သြားခါနီး အလ်င္စလို အေျပးအလႊားစားထားလိုက္သည္႔ မုန္႔ဟင္းခါးတစ္ပြဲက ဆယ္႔ႏွစ္နာရီေက်ာ္ေတာ႔ ဘယ္ေခ်ာင္ကို ကပ္သြားသည္မသိ အစာအိမ္က ဆႏၵျပေနေပျပီ။ အလုပ္လုပ္တဲ႔ေနရာကေန ေအာက္ထပ္ကိုဆင္း ျပီး မုန္႔ဆိုင္တန္းမ်ား ရွိရာဆီ လွမ္းသြားမိသည္။ သူမ်ားေတြကေတာ႔ ထမင္းခ်ိဳင္႔ကိုယ္စီႏွင္႔ ထမင္းစားခန္းမွာပဲ စားေသာက္ၾကေသာ္လည္း ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ထမင္းခ်ိဳင္႔ မယူျဖစ္တာၾကာျပီ။ အလုပ္ကို လြတ္လြတ္လပ္လပ္ လာခ်င္ေသာေၾကာင္႔ အျပင္မွာပဲ၀ယ္စားျဖစ္သည္။ အခုလည္း ထံုးစံအတိုင္း ဟာေနေသာ အစာအိမ္ကို ျဖည္႔တင္းရန္ မုန္႔ဆိုင္တန္းဘက္ေရာက္ေတာ႔ ရွမ္းစာ ေရာင္းသည္႔ ဆိုင္ထဲမွာ လူက အျပည္႔ ေဘးနားေလးက ေနရာလြတ္ေလးတစ္ခု မွာေနရာ၀င္ယူလိုက္ျပီး ေျမအိုးျမီးရွည္တစ္ပြဲမွာလိုက္သည္။ ေနရာက ေပါင္ႏွစ္ခုကို ကား၍ ထိုင္ေနရသျဖင္႔ သိပ္အဆင္မေျပ။ ခဏေနေတာ႔ ဟိုဘက္စားပြဲက တစ္ေယာက္ထသြားေတာ႔ အဲဒီ႔စားပြဲက တစ္ဖက္ေနရာက လြတ္သြားတာနဲ႔ ေနရာ၀င္ယူလိုက္တယ္။ ကိုယ္႔ေရွ႕မွာေတာ႔ အတြဲတစ္တြဲ စားေသာက္ေနၾကတယ္။ ေျမအိုးက ၾကာဦးမွာမို႔လို႔ ေကာ္ျပန္႔တစ္ပြဲမွာျပီးစားေနလိုက္တယ္။ အဆာေျပေပါ႔။ ေကာ္ျပန္႔စားလို႔လည္းျပီးေရာ ေရွ႕ကအတြဲလည္း စားေသာက္ျပီးလို႔ ေငြရွင္းျပီး ထျပန္သြားတယ္။
အဲဒီ႔ အခ်ိန္မွာ လူႏွစ္ေယာက္ေရာက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ေရွ႕မွာထိုင္ျပီးေတာ႔ menu card ကို ၾကည္႔ေနၾကတယ္။ ခဏေနေတာ႔ အဲဒီ႔လူႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္က လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းေထာင္ျပီးတစ္ခုခု မွာလိုက္သည္ကို ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ေနရင္း မ်က္လံုးေထာင္႔စြန္းက ျမင္လိုက္သည္။ စားပြဲထိုးေလးက ၾကာဆံဆီခ်က္ႏွစ္ပြဲဟု ေအာ္လိုက္မွ သူတို႔မွာသည္ဟာကို သိလိုက္သည္။ သူတို႔မွာျပီးသိပ္မၾကာ…ေျမအိုးျမီးရွည္ပြဲလည္း ကၽြန္ေတာ္႔ေရွ႕ေရာက္လာသျဖင္႔ အသီးအရြက္မ်ား ႏွံေအာင္ ေမႊရင္း အေရွ႕က လူႏွစ္ေယာက္ကို အမွတ္တမဲ႔ ၾကည္႔မိေတာ႔ လက္ဟန္ေျခဟန္ေတြျဖင္႔ စကားေျပာေနသည္ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။ ထိုအခိုက္ စားပြဲထိုးေလးက “ ၾကာဆံဆီခ်က္ တစ္ပြဲပဲ ရေတာ႔မယ္ အစ္ကို” ဟု ေျပလိုက္သျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အနီးမွာထိုင္ေနေသာ တစ္ေယာက္က လက္ဟန္ေျခဟန္ျဖင္႔ပင္ လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းေထာင္လုိက္ တစ္ေခ်ာင္းေထာင္လုိက္ျဖင္႔ ေကာင္ေလးကိုျပန္ေျပာေနျပီး။ ေကာင္ေလးကလည္း “တစ္ပြဲပဲရေတာ႔မယ္”ဟု ေျပာသျဖင္႔ Menu Card ကိုျပန္ၾကည္႔ျပီး ၾကာဇံဆီခ်က္ ရွိသည္႔ေနရာကို ေထာက္ျပီး လက္ညိဳးတစ္ေခ်ာင္းေထာင္က ေကာင္ေလးကိုေျပာလိုက္ေသာေၾကာင္႔ စားပြဲထိုးေကာင္ေလးလည္း ၾကာဇံဆီခ်က္ကို လွမ္း၍မွာေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း စားရင္းေသာက္ရင္း ႏွင္႔ ထိုသူမ်ားကို မသိမသာ အကဲခတ္ၾကည္႔ေတာ႔ လက္ေခ်ာင္းမ်ားျဖင္႔ ဟန္လုပ္ကာ စကားေျပာေနၾကသည္႔ ထိုႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ရေလသည္။ ထိုလူႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည္႔ရသည္မွာ ညီအစ္ကို ျဖစ္ဟန္တူေလသည္။ ရုပ္ကခပ္ဆင္ဆင္ပင္ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက အသားညိဳညိဳႏွင္႔ ပိန္ၾကေသာ္ေလည္း ကၽြန္ေတာ္႔ေရွ႕တည္႔တည္႔တြင္ ထိုင္ေနေသာ တစ္ေယာက္မွာကား ပို၍အရပ္ရွည္ေလသည္။ ထိုတစ္ေယာက္က သူ႔အေဖၚတစ္ေယာက္ကို လက္ဟန္ေျခဟန္ျဖင္႔ စကားေျပာေနခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္အကဲခတ္မိေနသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ထိုတစ္ေယာက္က စကားေျပာေနရင္းျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ဘက္ကို လွမ္း၍ ၾကည္႔တတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခပ္တည္တည္ပင္ ျပန္ၾကည္႔ကာ စားလက္စကို ဆက္၍စားေနမိသည္။ ထိုေနာက္ အရပ္ပုပုႏွင္႔ တစ္ေယာက္က ခ်ေပးထားေသာ ေဂၚဖီခ်ဥ္မၾကိဳက္သျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕တြင္ရွိေသာ ရွမ္းခ်ဥ္ကို လက္ညိဳးထိုးျပျပီး စားပြဲထိုးေကာင္ေလးကို ထပ္မွာေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ေရေႏြးၾကမ္းကို မွာေလသည္။ သူတို႔ႏွင္႔ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေနေသာ ၀ိုင္းတြင္ တိတ္ဆိတ္လွ်က္။
သူတို႔ကေတာ႔ သူ႔တို႔ လက္ဟန္ေျခဟန္ ဘာသာစကားမ်ားျဖင္႔ ေျပာဆိုလိုက္ စားေသာက္လိုက္ျဖင္႔….။ ကၽြန္ေတာ္႔အေတြးထဲတြင္ ေတာ႔ သူတို႔ဘာေတြ ေျပာေနၾကသနည္း။ မိုးရြာခါနီးမို႔ ရာသီဥတုအေၾကာင္းေျပာေနသလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အလုပ္ကိစၥအေၾကာင္း ေျပာေနသလား။ အလုပ္ကိစၥဆိုရင္ သူတို႔ ဘာအလုပ္ေတြမ်ား လုပ္ေနၾကသနည္း။ အလုပ္ကိစၥဆိုလွ်င္လည္း မည္သည္႔ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းမႈ႕မ်ိဳးျဖင္႔ သူတို႔ ဘ၀တြင္ ရွင္သန္ေနၾကသနည္း။ အလုပ္ၾကမ္းလား။ သက္ေတာင္႔သက္သာရွိေသာ အလုပ္လား။ ဒီကေနစားေသာက္ျပီသြားလွ်င္ျဖင္႔ သူတို႔ ဘယ္ကိုသြားၾကမွာလဲ။ ဒီေနရာကိုေရာ သူတို႔ ဘာအတြက္ႏွင္႔ေရာက္လာတာလဲ။ အလုပ္ကိစၥအတြက္လား၊ ေစ်း၀ယ္ရန္အတြက္လား၊ အလည္အပတ္အတြက္လား။ ဒီေနရာတစ္၀ိုက္မွာေတာ႔ သူတို႔ကို တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးခဲ႔။ မ်က္ႏွာစိမ္းေတြ။ သူတို႔မွာ လက္ဟန္ေျခဟန္ျဖင္႔သာ စကားေျပာႏိုင္သည္႔အတြက္ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ အခက္အခဲရွိလိမ္႔မလား။ ေနာက္ဆံုး အနီးစပ္ဆံုးေတြးမိသည္မွာ ဘတ္စ္ကားစီး ရာတြင္ စပါယ္ယာႏွင္႔ ဘယ္လို စခန္းသြားၾကမည္လဲ။ ဥပမာ ။ စပါယ္ယာက “သမိုင္းလမ္းဆံုပါလား” ဟု ေမးလွ်င္ သူတို႔အတြက္ ဘယ္လိုေျဖမည္လဲ။ လက္မေထာင္ျပေလမည္လား။ လက္ညိႈးေထာင္ျပေလမည္လား။ ထိုသို႔ဆိုလွ်င္လည္း ကားေခ်ာင္သည္႔ အခ်ိန္မ်ိဳးဆိုေတာ္ေသးသည္။ လက္ေထာင္ျပျခင္းျဖင္႔ လည္းေကာင္း၊ ေခါင္းျငိမ္႔ျပျခင္းျဖင္႔လည္းေကာင္း မွတ္တိုင္ပါသည္ကို အခ်က္ျပႏိုင္ ေသာ္လည္း ကားက်ပ္သည္႔အခ်ိန္မ်ားဆိုလွ်င္ မည္သို႔လုပ္မည္နည္း။ ကား စပါယ္ယာက မွတ္တိုင္ပါလား မပါလား ေမးသည္႔အခ်ိန္ အတြင္းထဲမွ လက္ဟန္ေျခဟန္ျဖင္႔ ေျပာ၍မရပဲ။ က်ပ္ညပ္ေနသည္႔ လူမ်ားၾကားမွ အတင္းတိုး၍ထြက္ရေပမည္။သို႔မဟုတ္မူ စူပါမားကတ္တစ္ခုတြင္ ပစၥည္းတစ္ခုခု၀ယ္ရာတြင္လည္းေကာင္း၊ အ၀တ္အစား ၀ယ္ရာတြင္လည္းေကာင္း စသည္ျဖင္႔ စသည္ျဖင္႔ သူတို႔အတြက္ရွိႏိုင္ေသာ အခက္အခဲမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ေတြးေနမိသည္။ သူတို႔ကား စကားလံုးမဲ႔ေသာ ဘာသာစကားျဖင္႔ သူတို႔ေနစဥ္ဘ၀တြင္ ရုန္းကန္လႈပ္ရွား ေနၾကေသာသူမ်ားပင္။
အေတြးေပါင္းမ်ားစြာက ကၽြန္ေတာ္႔ ေခါင္းထဲတြင္ ေနရာယူေနၾကသည္။ အေတြးတို႔ျဖင္႔ ျမီးရွည္ကို စားေနေသာေၾကာင္႔ ေတြးေကာင္းေကာင္းႏွင္႔ ျမီးရွည္ကိုအရည္ေတြသာ ခပ္ေသာက္ေနသျဖင္႔ ေျမအိုးထဲတြင္ အသီးအရြက္မ်ားပင္ အမ်ားအျပားက်န္ေနေသးသည္။ အသီးအရြက္ဖတ္မ်ားကို တူျဖင္႔ညွပ္စားရင္း ေရဆာသျဖင္႔ စားပြဲထိုးေကာင္ေလးကို ေရလွမ္းေတာင္းရန္ အတြက္ က်ေနာ္႔ ပါးစပ္မွ အသံထြက္ျပီး ေရေတာင္းရန္အတြက္ ၀န္ေလးေနမိသည္။ ေဘးနားမွာက စကားမေျပာႏိုင္သည္႔ လူႏွစ္ေယာက္မဟုတ္လား။ အဲ႔ဒါဆိုလွ်င္ လက္ဟန္ျဖင္႔ ေျပာရင္ေကာင္းမလား ဒါလည္း မျဖစ္ေသး။ ေရွ႕က လူႏွစ္ေယာက္ကို သေရာ္သည္႔သေဘာ ပါသြားႏိုင္သည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ေရေအး ေသာက္ခ်င္သည္႔စိတ္ကို ေဖ်ာက္ျပီး ေရွ႕က ေရေႏြးဓါတ္ဗူးထဲမွ ေရေႏြးၾကမ္းကိုပဲ ငွဲ႔ကာ မႈတ္ကာျဖင္႔ ေသာက္ေနမိသည္။
ကၽြန္ေတာ္႔ေရွ႕မွ ထိုလူႏွစ္ေယာက္ကေတာ႔ စားလိုက္သာက္လိုက္ လက္ဟန္ေျခဟန္မ်ားျဖင္႔ စကားေျပာလိုက္ျဖင္႔ ရွိေနျပီး။ ခဏေနေတာ႔ အရပ္ပုပုႏွင္႔လူက လက္ဟန္ျဖင္႔ တစ္ခုခုကိုေျပာျပီး သူ႔လူကို လက္ကာျပကာ အျပင္ဘက္သို႔ ခဏထြက္သြားေလသည္။ သူ႔ပံုက ဆိုင္တစ္ခုခုကိုလိုက္ရွာသည္႔ပံုမ်ိဳးပင္။ ခဏေနေတာ႔ ထိုလူျပန္ေရာက္လာျပီး အရပ္ရွည္ရွည္ႏွင္႔ တစ္ေယာက္နွင္႔ လက္ဟန္ျဖင္႔ စကားဆက္ေျပာေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အေတြးႏွင္႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကလည္း အမူအယာ လက္ဟန္ စကားမ်ားျဖင္႔။ခဏေနေတာ႔ စားေသာက္ထားသမွ်ေတြ အတြက္ ေငြရွင္းျပီး ထြက္သြားၾကေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္႔ အေတြးထဲတြင္ေတာ႔ သူတို႔၏ ေန႔စဥ္ဘ၀လႈပ္ရွားမႈ႕အေၾကာင္းမ်ားက အဆက္မျပတ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူဟာႏွင္႔သူေတာ႔ အဆင္ေျပေပလိမ္႔မည္။ ထိုသူႏွစ္ေယာက္၏ သြင္ျပင္အရ အသက္အရြယ္က ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔မတိမ္းမယိမ္း ကၽြန္ေတာ္႔ထက္ပင္ ၾကီးလွ်င္ၾကီးလိမ္႔ဦးမည္။ ဒီေလာက္အသက္အရြယ္အထိ ရွင္သန္လာခဲ႔ျပီးမွေတာ႔ သူတို႔ဘ၀ သူတို႔အထာႏွင္႔ ေလာကၾကီးမွာ အံ၀င္ခြင္က်၊ ေနသားတစ္က်ျဖစ္ေနျပီ။ သူတို႔အခက္အခဲမ်ားကိုေတြးေနျပီး ကၽြန္ေတာ္က ဆြံအေနသလိုလို ၊ အသက္ရႈမ၀သလိုလို သက္ျပင္းေမာၾကီး တစ္ခုကို ရႈထုတ္လိုက္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကေရာ? ရွင္သန္ေနေသာ္လည္း ေန႔စဥ္ဘ၀မွာ အံ၀င္ခြင္က် ၊ ေနသားတက်ျဖစ္ေသး ျဖစ္ေသးရဲ႕လား? ။ သတိတရ ျပန္ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ဟိုးေ၀းေ၀းသို႔ေရာက္ေနသည္႔ ဆြံအနားမၾကား လူႏွစ္ေယာက္မွာ ထီးကိုယ္စီဖြင္႔ေဆာင္းလိုက္သည္ကို ခပ္ေရးေရးျမင္လုိက္ရသည္ ေကာင္းကင္ကို ေမာ႔ၾကည္႔ေတာ႔ မိုးစက္ေပါက္တို႔က ေဖြးခနဲ။ ။
အဲဒီ႔ အခ်ိန္မွာ လူႏွစ္ေယာက္ေရာက္လာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ေရွ႕မွာထိုင္ျပီးေတာ႔ menu card ကို ၾကည္႔ေနၾကတယ္။ ခဏေနေတာ႔ အဲဒီ႔လူႏွစ္ေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္က လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းေထာင္ျပီးတစ္ခုခု မွာလိုက္သည္ကို ေရေႏြးၾကမ္းေသာက္ေနရင္း မ်က္လံုးေထာင္႔စြန္းက ျမင္လိုက္သည္။ စားပြဲထိုးေလးက ၾကာဆံဆီခ်က္ႏွစ္ပြဲဟု ေအာ္လိုက္မွ သူတို႔မွာသည္ဟာကို သိလိုက္သည္။ သူတို႔မွာျပီးသိပ္မၾကာ…ေျမအိုးျမီးရွည္ပြဲလည္း ကၽြန္ေတာ္႔ေရွ႕ေရာက္လာသျဖင္႔ အသီးအရြက္မ်ား ႏွံေအာင္ ေမႊရင္း အေရွ႕က လူႏွစ္ေယာက္ကို အမွတ္တမဲ႔ ၾကည္႔မိေတာ႔ လက္ဟန္ေျခဟန္ေတြျဖင္႔ စကားေျပာေနသည္ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။ ထိုအခိုက္ စားပြဲထိုးေလးက “ ၾကာဆံဆီခ်က္ တစ္ပြဲပဲ ရေတာ႔မယ္ အစ္ကို” ဟု ေျပလိုက္သျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္နဲ႔အနီးမွာထိုင္ေနေသာ တစ္ေယာက္က လက္ဟန္ေျခဟန္ျဖင္႔ပင္ လက္ႏွစ္ေခ်ာင္းေထာင္လုိက္ တစ္ေခ်ာင္းေထာင္လုိက္ျဖင္႔ ေကာင္ေလးကိုျပန္ေျပာေနျပီး။ ေကာင္ေလးကလည္း “တစ္ပြဲပဲရေတာ႔မယ္”ဟု ေျပာသျဖင္႔ Menu Card ကိုျပန္ၾကည္႔ျပီး ၾကာဇံဆီခ်က္ ရွိသည္႔ေနရာကို ေထာက္ျပီး လက္ညိဳးတစ္ေခ်ာင္းေထာင္က ေကာင္ေလးကိုေျပာလိုက္ေသာေၾကာင္႔ စားပြဲထိုးေကာင္ေလးလည္း ၾကာဇံဆီခ်က္ကို လွမ္း၍မွာေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္လည္း စားရင္းေသာက္ရင္း ႏွင္႔ ထိုသူမ်ားကို မသိမသာ အကဲခတ္ၾကည္႔ေတာ႔ လက္ေခ်ာင္းမ်ားျဖင္႔ ဟန္လုပ္ကာ စကားေျပာေနၾကသည္႔ ထိုႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ရေလသည္။ ထိုလူႏွစ္ေယာက္ကို ၾကည္႔ရသည္မွာ ညီအစ္ကို ျဖစ္ဟန္တူေလသည္။ ရုပ္ကခပ္ဆင္ဆင္ပင္ ႏွစ္ေယာက္စလံုးက အသားညိဳညိဳႏွင္႔ ပိန္ၾကေသာ္ေလည္း ကၽြန္ေတာ္႔ေရွ႕တည္႔တည္႔တြင္ ထိုင္ေနေသာ တစ္ေယာက္မွာကား ပို၍အရပ္ရွည္ေလသည္။ ထိုတစ္ေယာက္က သူ႔အေဖၚတစ္ေယာက္ကို လက္ဟန္ေျခဟန္ျဖင္႔ စကားေျပာေနခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္အကဲခတ္မိေနသည္။ ထိုအခ်ိန္တြင္ ထိုတစ္ေယာက္က စကားေျပာေနရင္းျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔ဘက္ကို လွမ္း၍ ၾကည္႔တတ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္လည္း ခပ္တည္တည္ပင္ ျပန္ၾကည္႔ကာ စားလက္စကို ဆက္၍စားေနမိသည္။ ထိုေနာက္ အရပ္ပုပုႏွင္႔ တစ္ေယာက္က ခ်ေပးထားေသာ ေဂၚဖီခ်ဥ္မၾကိဳက္သျဖင္႔ ကၽြန္ေတာ္ေရွ႕တြင္ရွိေသာ ရွမ္းခ်ဥ္ကို လက္ညိဳးထိုးျပျပီး စားပြဲထိုးေကာင္ေလးကို ထပ္မွာေလသည္။ ထို႔ေနာက္ ေရေႏြးၾကမ္းကို မွာေလသည္။ သူတို႔ႏွင္႔ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေနေသာ ၀ိုင္းတြင္ တိတ္ဆိတ္လွ်က္။
သူတို႔ကေတာ႔ သူ႔တို႔ လက္ဟန္ေျခဟန္ ဘာသာစကားမ်ားျဖင္႔ ေျပာဆိုလိုက္ စားေသာက္လိုက္ျဖင္႔….။ ကၽြန္ေတာ္႔အေတြးထဲတြင္ ေတာ႔ သူတို႔ဘာေတြ ေျပာေနၾကသနည္း။ မိုးရြာခါနီးမို႔ ရာသီဥတုအေၾကာင္းေျပာေနသလား၊ ဒါမွမဟုတ္ အလုပ္ကိစၥအေၾကာင္း ေျပာေနသလား။ အလုပ္ကိစၥဆိုရင္ သူတို႔ ဘာအလုပ္ေတြမ်ား လုပ္ေနၾကသနည္း။ အလုပ္ကိစၥဆိုလွ်င္လည္း မည္သည္႔ အသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းမႈ႕မ်ိဳးျဖင္႔ သူတို႔ ဘ၀တြင္ ရွင္သန္ေနၾကသနည္း။ အလုပ္ၾကမ္းလား။ သက္ေတာင္႔သက္သာရွိေသာ အလုပ္လား။ ဒီကေနစားေသာက္ျပီသြားလွ်င္ျဖင္႔ သူတို႔ ဘယ္ကိုသြားၾကမွာလဲ။ ဒီေနရာကိုေရာ သူတို႔ ဘာအတြက္ႏွင္႔ေရာက္လာတာလဲ။ အလုပ္ကိစၥအတြက္လား၊ ေစ်း၀ယ္ရန္အတြက္လား၊ အလည္အပတ္အတြက္လား။ ဒီေနရာတစ္၀ိုက္မွာေတာ႔ သူတို႔ကို တစ္ခါမွ မျမင္ဖူးခဲ႔။ မ်က္ႏွာစိမ္းေတြ။ သူတို႔မွာ လက္ဟန္ေျခဟန္ျဖင္႔သာ စကားေျပာႏိုင္သည္႔အတြက္ တစ္ခ်ိဳ႕ေနရာမ်ားတြင္ အခက္အခဲရွိလိမ္႔မလား။ ေနာက္ဆံုး အနီးစပ္ဆံုးေတြးမိသည္မွာ ဘတ္စ္ကားစီး ရာတြင္ စပါယ္ယာႏွင္႔ ဘယ္လို စခန္းသြားၾကမည္လဲ။ ဥပမာ ။ စပါယ္ယာက “သမိုင္းလမ္းဆံုပါလား” ဟု ေမးလွ်င္ သူတို႔အတြက္ ဘယ္လိုေျဖမည္လဲ။ လက္မေထာင္ျပေလမည္လား။ လက္ညိႈးေထာင္ျပေလမည္လား။ ထိုသို႔ဆိုလွ်င္လည္း ကားေခ်ာင္သည္႔ အခ်ိန္မ်ိဳးဆိုေတာ္ေသးသည္။ လက္ေထာင္ျပျခင္းျဖင္႔ လည္းေကာင္း၊ ေခါင္းျငိမ္႔ျပျခင္းျဖင္႔လည္းေကာင္း မွတ္တိုင္ပါသည္ကို အခ်က္ျပႏိုင္ ေသာ္လည္း ကားက်ပ္သည္႔အခ်ိန္မ်ားဆိုလွ်င္ မည္သို႔လုပ္မည္နည္း။ ကား စပါယ္ယာက မွတ္တိုင္ပါလား မပါလား ေမးသည္႔အခ်ိန္ အတြင္းထဲမွ လက္ဟန္ေျခဟန္ျဖင္႔ ေျပာ၍မရပဲ။ က်ပ္ညပ္ေနသည္႔ လူမ်ားၾကားမွ အတင္းတိုး၍ထြက္ရေပမည္။သို႔မဟုတ္မူ စူပါမားကတ္တစ္ခုတြင္ ပစၥည္းတစ္ခုခု၀ယ္ရာတြင္လည္းေကာင္း၊ အ၀တ္အစား ၀ယ္ရာတြင္လည္းေကာင္း စသည္ျဖင္႔ စသည္ျဖင္႔ သူတို႔အတြက္ရွိႏိုင္ေသာ အခက္အခဲမ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ေတြးေနမိသည္။ သူတို႔ကား စကားလံုးမဲ႔ေသာ ဘာသာစကားျဖင္႔ သူတို႔ေနစဥ္ဘ၀တြင္ ရုန္းကန္လႈပ္ရွား ေနၾကေသာသူမ်ားပင္။
အေတြးေပါင္းမ်ားစြာက ကၽြန္ေတာ္႔ ေခါင္းထဲတြင္ ေနရာယူေနၾကသည္။ အေတြးတို႔ျဖင္႔ ျမီးရွည္ကို စားေနေသာေၾကာင္႔ ေတြးေကာင္းေကာင္းႏွင္႔ ျမီးရွည္ကိုအရည္ေတြသာ ခပ္ေသာက္ေနသျဖင္႔ ေျမအိုးထဲတြင္ အသီးအရြက္မ်ားပင္ အမ်ားအျပားက်န္ေနေသးသည္။ အသီးအရြက္ဖတ္မ်ားကို တူျဖင္႔ညွပ္စားရင္း ေရဆာသျဖင္႔ စားပြဲထိုးေကာင္ေလးကို ေရလွမ္းေတာင္းရန္ အတြက္ က်ေနာ္႔ ပါးစပ္မွ အသံထြက္ျပီး ေရေတာင္းရန္အတြက္ ၀န္ေလးေနမိသည္။ ေဘးနားမွာက စကားမေျပာႏိုင္သည္႔ လူႏွစ္ေယာက္မဟုတ္လား။ အဲ႔ဒါဆိုလွ်င္ လက္ဟန္ျဖင္႔ ေျပာရင္ေကာင္းမလား ဒါလည္း မျဖစ္ေသး။ ေရွ႕က လူႏွစ္ေယာက္ကို သေရာ္သည္႔သေဘာ ပါသြားႏိုင္သည္။ ေနာက္ဆံုးေတာ႔ ေရေအး ေသာက္ခ်င္သည္႔စိတ္ကို ေဖ်ာက္ျပီး ေရွ႕က ေရေႏြးဓါတ္ဗူးထဲမွ ေရေႏြးၾကမ္းကိုပဲ ငွဲ႔ကာ မႈတ္ကာျဖင္႔ ေသာက္ေနမိသည္။
ကၽြန္ေတာ္႔ေရွ႕မွ ထိုလူႏွစ္ေယာက္ကေတာ႔ စားလိုက္သာက္လိုက္ လက္ဟန္ေျခဟန္မ်ားျဖင္႔ စကားေျပာလိုက္ျဖင္႔ ရွိေနျပီး။ ခဏေနေတာ႔ အရပ္ပုပုႏွင္႔လူက လက္ဟန္ျဖင္႔ တစ္ခုခုကိုေျပာျပီး သူ႔လူကို လက္ကာျပကာ အျပင္ဘက္သို႔ ခဏထြက္သြားေလသည္။ သူ႔ပံုက ဆိုင္တစ္ခုခုကိုလိုက္ရွာသည္႔ပံုမ်ိဳးပင္။ ခဏေနေတာ႔ ထိုလူျပန္ေရာက္လာျပီး အရပ္ရွည္ရွည္ႏွင္႔ တစ္ေယာက္နွင္႔ လက္ဟန္ျဖင္႔ စကားဆက္ေျပာေနသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း အေတြးႏွင္႔ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ကလည္း အမူအယာ လက္ဟန္ စကားမ်ားျဖင္႔။ခဏေနေတာ႔ စားေသာက္ထားသမွ်ေတြ အတြက္ ေငြရွင္းျပီး ထြက္သြားၾကေလသည္။
ကၽြန္ေတာ္႔ အေတြးထဲတြင္ေတာ႔ သူတို႔၏ ေန႔စဥ္ဘ၀လႈပ္ရွားမႈ႕အေၾကာင္းမ်ားက အဆက္မျပတ္။ ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ သူဟာႏွင္႔သူေတာ႔ အဆင္ေျပေပလိမ္႔မည္။ ထိုသူႏွစ္ေယာက္၏ သြင္ျပင္အရ အသက္အရြယ္က ကၽြန္ေတာ္ႏွင္႔မတိမ္းမယိမ္း ကၽြန္ေတာ္႔ထက္ပင္ ၾကီးလွ်င္ၾကီးလိမ္႔ဦးမည္။ ဒီေလာက္အသက္အရြယ္အထိ ရွင္သန္လာခဲ႔ျပီးမွေတာ႔ သူတို႔ဘ၀ သူတို႔အထာႏွင္႔ ေလာကၾကီးမွာ အံ၀င္ခြင္က်၊ ေနသားတစ္က်ျဖစ္ေနျပီ။ သူတို႔အခက္အခဲမ်ားကိုေတြးေနျပီး ကၽြန္ေတာ္က ဆြံအေနသလိုလို ၊ အသက္ရႈမ၀သလိုလို သက္ျပင္းေမာၾကီး တစ္ခုကို ရႈထုတ္လိုက္မိသည္။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္ကေရာ? ရွင္သန္ေနေသာ္လည္း ေန႔စဥ္ဘ၀မွာ အံ၀င္ခြင္က် ၊ ေနသားတက်ျဖစ္ေသး ျဖစ္ေသးရဲ႕လား? ။ သတိတရ ျပန္ၾကည္႔လိုက္ေတာ႔ ဟိုးေ၀းေ၀းသို႔ေရာက္ေနသည္႔ ဆြံအနားမၾကား လူႏွစ္ေယာက္မွာ ထီးကိုယ္စီဖြင္႔ေဆာင္းလိုက္သည္ကို ခပ္ေရးေရးျမင္လုိက္ရသည္ ေကာင္းကင္ကို ေမာ႔ၾကည္႔ေတာ႔ မိုးစက္ေပါက္တို႔က ေဖြးခနဲ။ ။
ေက်ာ္ညိဳေသြး
Comments
တအုပ္ႀကီးပဲ
ျမန္မာေတြ အလြန္ၾကိဳက္ေသာ အမ္ဘီေက ေရွာ့ပင္းေမာမွာ
သူတို႔ အုပ္စုကေတာ့ ျမန္မာေတြမဟုတ္ ဖအုပ္ထုတ္ေတြ ျဖစ္ပံုရတယ္
အေခ်ေတြ
ဘလက္ဘယ္ရီ လိုဟာကို ဗီဒီယုိ အြန္ျပီးေတာ့ လက္ဟန္နဲ႔ ဖုန္းေျပာတာ
မိုက္တယ္ေနာ္
word verification ျဖဳတ္ပါ
မန္႔ရတာ ရႈပ္တယ္