ကၽြန္ေတာ္ဘာလဲ ဘယ္လဲ

.

ကမၻာၾကီးက ပူေႏြးလာျပီဟု သိပၸံပညာရွင္မ်ားက ေျပာၾကားသလို ကမၻာၾကီးက တစ္ကယ္ပင္ပူေႏြးလာခဲ႔ျပီ။ ကမၻာၾကီးေတာင္မွေသြးပူေနတဲ႔အခ်ိန္ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ေသြးေအးဆဲ။ လူငယ္ဆိုသည္မွာ တက္ၾကြသည္။ စူးစမး္လိုစိတ္ရွိသည္။ ခံစားခ်က္ျပင္းထန္သည္။ လြတ္လပ္မႈ႔ကို လိုလားသည္ စသည္ျဖင္႔ရွိၾကသည္။
တစ္ခ်ိဳ႔လူငယ္ေတြ သူမ်ားျခံထဲမွာ သစ္ပင္ေတြစိုက္ျပီး အသီးေတြခူးစားေနၾကသည္။ တစ္ခ်ိဳ႔တစ္ေလလည္းထြန္ယက္ဆဲ….။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ ဆိုက္ကားစီးေနပါသည္။ နလပိန္းတံုးကၽြန္ေတာ္…။အရာရာကိုေပါ႔ေပါ႔ေလးေတြးျပီး ဘ၀ကိုျဖတ္သန္းေနခဲ႔သည္။ ဘာကိုအေရးၾကီးမွန္းမသိ။ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ကၽြန္ေတာ္အားမရပါ။
ကၽြန္ေတာ္ ေရႊခိုးသင္ေနသည္။ ေအာက္သက္ေက်ေအာင္မၾကိဳးစား။ ေပၚပင္ မ်ားနွင္႔ ကၽြန္ေတာ္ အေတာ္ပင္ယဥ္ပါးေနသည္။ အႏုပညာမွအစ ဟိုအေရး ဒီအေရးအထိ ေျပးမၾကည္႔ဘဲ ထင္ေယာင္ထင္မွာနွင္႔ စကားထြားေနသည္က အမ်ားသားပင္။ လူငယ္ဆိုသည္မွာ အသက္ 18-19 မွာ 25-26 အရြယ္အတြင္းပင္။ က်္အရြယ္တြင္ ကၽြန္ေတာ္႔အေနႏွင္႔ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မ်ား ႏွင္႔ သစ္လြင္ လတ္ဆတ္ေနရမည္။ လုပ္ေဆာင္ခ်က္မ်ား ခန္းနားေနသင္႔ပါသည္။ တကၠသိုလ္မွ ထြက္လာျပီးေနာက္ သင္ယူမႈ႔ေတြကို အျမဲမျပတ္လုပ္ေနသင္႔သည္။ အဆက္မျပတ္ေသာ သင္ယူမႈ႔ (life – long learning) ႏွင္႔ ကၽြမ္း၀င္ေနသင္႔ပါသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔မွာထိုသို႔မဟုတ္ေပ။ “ငါတက္ရတဲ႔ ေက်ာင္းက ေကာင္းမွမေကာင္းတာ” ‘ သင္တဲ႔ဆရာေတြက အဆင္မမွီဘူး’ ဆိုျပီး ကိုယ္တိုင္ၾကိဳးစားသမႈမျပဳဘဲ အရိုးမ်ားသည္၊ ခ်ီးခါးသည္ လုပ္ေနသည္။
ကၽြန္ေတာ္သည္ ကံၾကမၼာကိုယိုးမယ္ဖြဲ႕ေနမိသည္။ ကၽြန္ေတာ္႔မွာေမ်ာေနသည္။ ကဗ်ာဆန္ဆန္ေျပာရလွ်င္ ေမ်ာလြင္႔ေနေသာတိမ္မွာ ကၽြန္ေတာ္ပင္။ ဘာလုပ္မွာလဲ။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဒီတိုင္းျပည္မွလူငယ္တစ္ေယာက္။ လာမယ္႔ႏွစ္အေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ေရွ႔က လူၾကီးေတြ ရွိေတာ႔မည္မဟုတ္ေပ။ သူတို႔ေနရာတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ေနရာ၀င္ယူရေပေတာ႔မည္။ ဒီလိုပဲေမွ်ာ္လင္႔ျခင္းမ်ားစြာႏွင္႔ ကၽြန္ေတာ္ဆက္သြားေနဦးမည္လား။
ဟိုလက္ညိဳးထိုး။ဒီလက္ညိဳးထိုး ႏွင္႔ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ေနဦးမည္႔အစား ကၽြန္ေတာ္ ေသခ်ာတာေလးေတြ ဆုပ္ကိုင္ထားသင္႔ျပီဟုထင္ပါသည္။ အနာဂတ္က မၾကာခင္ ပစၥဳပၸန္ျဖစ္လာေတာ႔မည္႔အခါ ျပႆနာမ်ားစြာ ေခါင္းေပၚက်လာသည္႔အခ်ိန္တြင္ ကၽြန္ေတာ္ဒီအတိုင္းပဲဆိုလွ်င္ျဖင္႔ ေခါင္းကြဲဖို႔သာရွိပါသည္။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို တိုးတက္ေအာင္လုပ္ရာတြင္ ဘာရယ္ေၾကာင္႔၊ ညာရယ္ေၾကာင္႔ဆိုျပီး ညည္းတြားေနမည္႔အစား လုပ္စရာရွိတာ ဆက္လုပ္တာသည္ အဖိုးတန္ေသာ ေနထိုင္ျခင္းျဖစ္သည္ကို လြင္႔ေမ်ာေနေသာ ကၽြန္ေတာ္သိသင္႔ပါသည္။