ခြင္႔ရက္ရွည္ ယူျဖစ္ေသာ အေၾကာင္း အရင္း

ခြင္႔ရက္ရွည္ ယူျဖစ္ေသာ အေၾကာင္း အရင္း



အိမ္ျပန္လာေတာ႔ ဆူညံသံေတြ မၾကားခ်င္ေတာ႔ဘူး
ကိုယ္ကိုေဖာ႔လို႔ ဂြမ္းစေလးတစ္စလို တစ္ေနရာမွာ
ကပ္ျငိေနမယ္။
ဆိုက္ဘာဟာ သစ္ပင္ေတြကို ညိွဳးႏြမ္းေစေတာ႔လည္း
ငါဆိုတာ ေ၀းလြင္႔ေပ်ာက္ကြယ္သြားရင္ေကာင္းမယ္။

သံသယဆိုတာ ေက်ာမွာထမ္း
လမ္းေတြဆိုတာ ေရာ႔ခ္သီခ်င္းေတြကို တုန္ခါေစခဲ႔တယ္။
အကၡရာေတြ ဟာ ေအာက္စီဂ်င္နဲ႔ ဟိုက္ဒရိုဂ်င္ကို
သပ္လွ်ိဳေသြးခြဲေန တဲ႔ အခိုက္မွာ
ငါဟာ အရာရာ ကို လစ္လ်ဴရႈ လို႔
ဖိနပ္ေတြ ကို ငါ ဖိအားေပးေနမိတယ္။
ပူလြန္းတယ္။ အသံေတြဆိုတာ ပူလြန္းတယ္။
အရာရာဟာ ထိတ္လန္႔ဖြယ္။
တရားနဲ႔ မေျဖႏိုင္တာ အဆန္းလားကြယ္။
ေခတ္ၾကီးထဲ လွမ္းေမွ်ာ္ၾကည္႔မွ
ေပတရာေပၚ စီးဆင္းေနတဲ႔ သရုပ္သကန္ မကြဲတဲ႔
ေခတ္ရဲ႕ ဇာတ္ခုံ မွာ စီးေမ်ာ ခံစားၾကည္႔မွ
လွ်ပ္စီးလက္သလို ရင္ထဲ ႏွလံုးထဲ
၀င္ေရာက္ တိုက္ခတ္ေနတဲ႔ ေရာင္စဥ္ေရာင္တန္းေတြ
ထိုးႏွက္ၾကပံု ျမင္မယ္။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ ခဏထားလိုက္ၾကပါ။
အရာရာကို သည္းမခံခ်င္ေတာ႔တာ
အခု ငါဆိုေနတဲ႔ သီခ်င္း
၀တ္လက္စ အ၀တ္အစားေတြဟာ ဒီလို အေမ်ာေတြထဲမွာ
ေလ်ာ႔ရဲ က်ကုန္မတတ္ေတာင္ ျဖစ္ရဲ႕
အိမ္ျပန္ေရာက္တိုင္း မျမဲေတာ႔တဲ႔ ခါး၀တ္ဟာ
ကိုယ္ ေထြးပိုက္ထားရတဲ႔ သမာဓိပဲ
တင္းရင္းေနတဲ႔ ၾကိဳးစကို ပုတ္ခတ္လိုက္သလို
၀ီေခၚေနေတာ႔တယ္။
ထားလိုက္ပါ။
ေခတ္ၾကီး ထဲက သားေကာင္ဟာ
ဆိတ္ျငိမ္ရာ အရပ္ထဲမွာ ေယာက္ယက္ခတ္ေနေတာ႔တယ္။
ျခိဳးျခိဳးခၽြတ္ခၽြတ္ဟာ အလြန္တရာ က်ယ္ေလာင္လြန္းေနေပါ႔။
တိတ္ဆိတ္ေနတဲ႔ အရပ္မွာ
ဆူညံလြန္းတဲ႔ ေခတ္ၾကီး ကို အိပ္မက္ ခဏခဏ မက္ေနေပါ႔။

အစားေလး တစ္လုတ္ေတာင္မွ အာရံုစိုက္ျပီး သံုးေဆာင္ေနရေပါ႔။
အလုပ္မရွိ ေခတ္ၾကီး ကို မ်က္ေမွာက္ျပဳေနရခ်ိန္ေတြ မ်ားလြန္းေတာ႔
ကိုယ္႔ အရိပ္ကို ကိုယ္ သံသယ နဲ႔ ၾကည္႔ရႈမိတယ္။
ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ပုန္း ကာ ကြယ္ကာ ၾကည္႔တယ္။
စိုးစိုးရြံ ႔ ရြံ႕။



ေက်ာ္ညိဳေသြး