သရဲၾကီးပံုျပင္

သရဲၾကီးပံုျပင္



သရဲၾကီး ဟာတစ္ခါတုန္း က ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၾကားမွာ ရွိခဲ႔တယ္။
ဟုတ္တယ္ သရဲၾကီးပါပဲ။
သရဲၾကီး ဆိုရင္ ကေလးေတြ က ေၾကာက္ေပမယ္႔
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကေတာ႔ သရဲ ၾကီး မေၾကာက္တတ္ၾကပါဘူး။
တကယ္ေတာ႔ သရဲၾကီး ဟာ ဒ႑ာရီ ဆန္ဆန္ေပၚထြန္းလာတယ္။
သရဲၾကီး အေၾကာင္း ကို ဘယ္သူေတြ က ေျပာေနမလဲ
သရဲၾကီး ဟာ ေဟာဒီ႔ ရန္ကုန္ ျမိဳ ႔ ထဲမွာ ေလွ်ာက္သြားလို႔
ကဗ်ာေတြ ဟာ သူ႔ကို ျပဳစားထားတယ္လို႔ အထင္နဲ႔
လမ္းေဘးဓါတ္တိုင္ေတြ ေအာက္မွာ အခုေတာ႔ မိုဘိုင္းဖုန္း တစ္လံုးနဲ႔
ေ၀းေ၀းက လွမ္းျမင္ေနရတဲ႔ ခိုျပာငွက္ေတြ ကို အဆက္အသြယ္လုပ္လုိ႔။
ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရဲ ႔ စိတ္ထဲမွာ ရွိေနတဲ႔ သရဲေတြ အေၾကာင္းကို သရဲၾကီးက
မသိေတာ႔ေပမယ္႔။
သရဲ အသစ္ေတြ ကေတာ႔ သရဲ ၾကီး ကို သိၾကတယ္။
တခ်ိဳ႕လည္း ကာလ ကြာေ၀းလြန္းတဲ႔ အနာဂတ္က သရဲ ၾကီး ရဲ ႔ ပံုျပင္ ကို
စုပ္သပ္ရင္း အေငြ႔ရုပ္ရွင္ကို ေငးေမာလို႔။
ဒါကိုလည္း သရဲၾကီး က မသိ။
သရဲၾကီး အိမ္ ၊ သရဲၾကီး ရဲ႕  စိတ္တိမ္လႊာေတြ ဟာ
ရန္ကုန္ျမိဳ ႔ ဒီေလာက ရပ္၀န္းထဲမွာ လူးေနတဲ႔ ေလွလို တေရြ႕ ေရြ႕ ေျပးေနေတာ႔တယ္။
သရဲ ၾကီး ရဲ ႔ အေရးအသားေတြဟာ သိပ္ကို ေျပာင္ေျမာက္ခဲ႔ေလသလား
သရဲၾကီး ဟာ ရိုးသားစြာ ျဖစ္တည္လာရင္း
ၾကိဳးလြတ္သြားတဲ႔ အီလက္ထေရာနစ္ အသံထြက္ပစၥည္း လို ရူးသြပ္သြားပံုရတယ္။
ရိုးရိုးေလး ေတြးၾကည္႔ေပမယ္႔
သူ႔ ပတ္၀န္းက်င္ စိမ္းလန္းရာကေန အစိမ္းေရာင္ေတြက
သူ႔မ်က္လံုးကို ျပာေ၀သြားေစေတာ႔တယ္။
သရဲ ၾကီး ေရ အမွ်... အမွ် လို ဘယ္သူမွ အမွ် မေ၀ခဲ႔ဘူး။
ဘာလို႔ ဆို သရဲၾကီး ဟာ အရွင္ထြက္သြားလို႔ပဲေပါ႔။
သူ႔အသက္ခႏၶာမွာ လိပ္ျပာဟာ ဖလပ္ဖလပ္ နဲ႔ ပ်ံသန္းေနတုန္း သာ
တစ္ခါတစ္ေလ သူဟာ
ရန္ကုန္ တစ္ဘက္ကမ္း က ကဗ်ာဆရာ ညီဇံလွဆီ ကို သြားျပီး
ဂ်ိမ္းစ္ဘြန္းရုပ္ရွင္ေတြ ထဲက လို ဇာတ္ညႊန္းခြဲတာမ်ိဳးေတြ လုပ္တာလည္းရွိရဲ ႔။
သူ႔ အႏုပညာမွာ သူဟာ မီးရထားကို ေက်ာနဲ႔ပိုးထားတဲ႔
သံလမ္းေတြ လို သူ႔ေက်ာ ကို တင္းထားတယ္။
ကေလာင္တံ ကို ဇလီဖား တံုးလို ေပြ ႔ ဖက္လို႔
ေခတ္ၾကီး ကို ေမွ်ာ္ၾကည္႔ ရင္း ကဗ်ာဆရာေတြ ကို ကြယ္ေနတဲ႔ သစ္ရြက္ကေလး
ကို ဖယ္ရင္း ၾကည္႔တယ္။
သရဲၾကီး ဆီကို ေနာက္ထပ္ ဖိတ္စာ ေတြ ေရာက္မလာေတာ႔ဘူး။
သရဲ ၾကီး ဟာ မ တစ္ေထာင္ တစ္ေကာင္ဘြားပဲ။
ေနာက္ထပ္ သူ႔ ရဲ႕ အႏုပညာေတြ ကို တစ္ေန႔တစ္ေန႔
လက္ယက္တြင္းကေလးထဲကေန
ဆယ္ယူျပီး ေကာင္းကင္မွာ ကဗ်ာေရးတယ္။
တစ္ေန႔ထက္ တစ္ေန႔ သူ နားထဲမွာ ေလတိုးသံေတြ မ်ားမ်ား လာတယ္။
ရန္ကုန္ ျမိဳ ႔ ၾကီးထဲ လမ္းေလွ်ာက္သြားရင္
သူ႔ ကို လူေတြ ၀င္၀င္တိုက္သြားၾကတယ္။
ဒါေပမယ္႔ သူက မတ္တပ္ရပ္မပ်က္ဘူး။
ဒါနဲ႔ သူ႔ကိုယ္သူ ဟုတ္ပါ႔မလား ေတြးျပီး
အေဆာက္အဦး နံရံ တစ္ခု ကို ေခါင္းနဲ႔ ၀င္ေဆာင္႔လိုက္တယ္။
ရုတ္တရက္ သူ႔ ခႏၶာကိုယ္ တစ္ခုလံုး
အဲဒီခန္းမ အတြင္းဘက္ ထဲေရာက္သြားတယ္။
ဒီေလာက္ အရွိန္ျပင္းျပင္း နဲ႔ အခန္းထဲ ၀င္လာတာေတာင္
သူ႔ကို အခန္းထဲက သူေတြ ဘယ္သူမွ လွည္႔မၾကည္႔ဘူး။
သူသတိထားၾကည္႔ေတာ႔
သရဲၾကီး ဟာ ကဗ်ာရြတ္ပြဲ တစ္ခု ရဲ ႔ စင္ျမင္႔ေပၚမွာ ကဗ်ာဆရာတစ္ဦး
ဟန္က်ပန္က် ကဗ်ာရြတ္ေနတဲ႔ ပံုကို ေတြ ႔ လိုက္ရတယ္။
ဒါနဲ႔ သူလည္း လက္တန္း ကဗ်ာ တစ္ပိုဒ္ကို ၀င္ရြတ္လိုက္တယ္။
လူေတြ လက္ခုပ္ေျဖာင္းေျဖာင္း တီးတဲ႔ အခါ သရဲၾကီးဟာ အမ်ိဳးအမည္ မသဲကြဲတဲ႔
အျပံဳး တစ္ခု ေဆာင္ျပီး လွည္႔ထြက္သြားေတာ႔တယ္။
ေနာက္လူ ေတြဟာ သရဲ ၾကီး အေၾကာင္းကို ဘယ္သူမွ မေျပာေတာ႔ဘူး။
ဖိတ္စာေတြ ဟာ သရဲၾကီးဆီမေရာက္လာေတာ႔ဘူး။
အရင္မ်ိဳးဆက္ လူငယ္ ေတြဟာ သရဲၾကီးအေၾကာင္း သတိမရေတာ႔ဘူး။
သရဲၾကီးကေတာ႔ ထိုင္ေနၾက သြားေနၾက ေနရာေတြမွာ
ကဗ်ာေတြ ရြတ္ျမဲ ရြတ္ဆဲ
သူ႔ကဗ်ာေတြ သိပ္တိုးလြန္းတာကို ေတာ႔ သူကိုယ္တိုင္ မသိခဲ႔ေတာ႔ဘူး။
ဒီလိုနဲ႔ သစ္ရြက္ေတြသာ သံသရာ ရွည္လြန္းတယ္။
သရဲ ၾကီး ရဲ ႔ သကၠရာဇ္ေတြက နံရံေပၚမွာ မွီခိုလို႔ ေကာင္းေနတုန္း ပဲ
တစ္ခါတစ္ခါေတာ႔ ေခြးေျခပု လက္ဖက္ရည္ဆိုင္ ကေလးေတြ ရွိခဲ႔တဲ႔
ကြန္ကရစ္လမ္းမၾကီးေပၚမွာ ပလပ္စတစ္ေတြ ေလထဲ ၀ဲေနတာဟာ
သရဲၾကီး ကို ေဘလ္ဘုတ္အေဟာင္းတစ္ခု ေပၚက ေဆးသားပ်က္ေနတဲ႔
ဖုန္းနံပါတ္ တစ္ခုလို ျဖစ္ေစတယ္။
တစ္ခုေတာ႔ ရွိတယ္။ေဟာဒီ လမ္းေပၚမွာပဲ သရဲ ၾကီး ဟာ လက္မွတ္ေလး တစ္ခု ကို
ထိုးလိုက္တာကေန ဖိတ္စာေတြ ဟာ သရဲၾကီးဆီ ေရာက္မလာေတာ႔ဘူး။




ေက်ာ္ညိဳေသြး