ဟယ္လ္ပင္

ဟယ္လ္ပင္


မေနာ္ဟရီ လမ္းထိပ္က အဖန္ရည္ဆိုင္ ယဲ႔ယဲ႔ေလးမွာ
ဘယ္သူေတြ ထိုင္ေနတယ္။
ေဟာ္တယ္ၾကီး ရဲ ႔ အေနာက္ျခမ္းဟာ
ေႏြသစ္ရြက္ေတြ ရဲ ႔ ကစားကြင္းလည္း ျဖစ္ရဲ ႔
ငိုက္ျမည္းေနတဲ႔ သစ္ပင္ေတြ ေၾကာင္တစ္ေကာင္လို
အေညာင္းဆန္႔လိုက္တိုင္း
ေျမမ်က္ႏွာျပင္ေပၚ တိုးလ်ညင္သာစြာ က်လာတတ္ေသာ
မေလးရွားပိေတာက္ ၀ါ ေတြလား ၊ ကုကၠိဳရြက္၀ါေတြလားကြယ္။
အထက္လမ္း အထိ ကိုယ္မေလွ်ာက္ဘူး။
ေျခလွမ္းေတြကို တန္ဖိုးထားလို႔
တိတ္ေခြေတြ လည္ေနတဲ႔ ကက္ဆက္အိုကေလးဆီက
ကန္းထရီးသီခ်င္းသံလို
တယုတယ ကုန္လြန္သြားမွာ စိုးမိတဲ႔ သံစဥ္မ်ား သာ။
ဟယ္လ္ပင္...
ဘယ္ေတာ႔မွ မေရာက္ခဲ႔ဘူး ဟယ္လ္ပင္...
အျမန္ယာဥ္ေတြ ေပၚက စိတၱဇေတြ
ပံုရိပ္ အျမန္ဖမ္း မ်က္ေတာင္တစ္ခတ္ မ်ားမ်ား
ရြက္ေၾကြေတြ လွဲက်င္းရာ သန္႔ရွင္းေရး လုပ္သား တစ္ဦးတစ္ေလ
ေတြ ႔တယ္ေလ။
ဒီလမ္းကေလး ေလွ်ာက္မယ္ စိတ္ကူးတိုင္း
အားနာလို႔ ကိုယ္ကို ေဖာ႔လို႔ ေနမိတယ္
စိတၱဇ နဲ႔ ဖ်ားနာေနသူပါ ဟယ္လ္ပင္
မနက္ျဖန္မွာ ျဖစ္သင္႔ရဲ ႔ မျဖစ္သင္႔ ရဲ ႔
ဘာမွ မေတြးပဲ အားလံုးျဖစ္ခ်င္ေန တဲ႔
ပူေဖာင္း အလြတ္တစ္လံုး ရယ္ပါ။
မေနာ္ဟရီ လမ္း ကို မင္း ဒီအတိုင္းသာ
မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေနဦးေတာ႔...။
ႏွပ္ေဖ်ာ္ လက္ဖက္ရည္ တစ္ခြက္ တစ္ေလ ေသာက္မိတဲ႔
ေႏြေန႔လည္ခင္းမွာ
ဖုန္နံ႔သင္း တဲ႔ မေနာ္ဟရီ လမ္းေပၚ ငါ တိုးတိုးတိတ္တိတ္
နင္းလို႔ ေလွ်ာက္ခဲ႔မယ္။
မင္းသိထားတဲ႔ အတိုင္း ငါဟာ ဂ်င္းေဘာင္းဘီတစ္ထည္ပါ။
အေရာင္လြင္႔ေပ႔မယ္႔ မရွိမဲ႔ ရွိမဲ႔ ၾကံ ႔ ခိုင္မႈ နဲ႔
တခါ တေလ ယံုယံု ရဲရဲ ျဖစ္ေနသူေပါ႔။
ဖတ္လက္စ ရုပ္ျပ စာအုပ္ကေလး ပိတ္ျပီး ဖြင္႔ျပီး ေငးေတာ႔
ငါဟာ ႏွင္းေ၀တဲ႔ မ်က္၀န္းမ်ား။
စီးလာတဲ႔ အျမန္ယာဥ္ဟာ မေနာ္ဟရီ လမ္းထိပ္နား ေရာက္လုျပီလား။
မ်က္၀န္းေတြ ေ၀၀ါးသြားတာ ငါမွတ္မိတယ္။



ေက်ာ္ညိဳေသြး