ကၽြန္ေတာ္၊ နာမည္မ်ား ႏွင္႔ ျဖတ္သန္းခဲ႔ေသာခရီးမ်ား

နာမည္။ လူတစ္ေယာက္စျဖစ္လာျပီးဆိုကတည္းက နာမည္တစ္ခုကေတာ႔ အနည္းဆံုးရွိလာရတယ္။ အနည္းဆံုး လို႔ေျပာတာက ဒီထက္မကလည္း လူတစ္ေယာက္မွာ နာမည္ေတြရွိနိုင္တာမို႔ပါ။ ေမြးေမြးခ်င္းမွာ ပံုစံေလးက တုတ္တုတ္ကေလးမို႔လို႔ တုတ္တုတ္ေရလို႔ ေခၚရင္းနဲ႕ တုတ္တုတ္လို႔လဲ နာမည္ကတြင္သြားတာမ်ိဳးကရွိေသးတယ္။ ဒါက ခ်စ္စႏိုးေပးတဲ႔နာမည္၊ ခ်စ္စႏိုးနာမည္မွာေတာင္မွ အသက္အရြယ္နဲ႔လိုက္ျပီး ေျပာင္းလဲသြားတာမ်ိဳးကရွိေသးတယ္…။ ေမြးစကေန အသက္ေလးနည္းနည္းရလာလို႔ ကစားတတ္တဲ႔အရြယ္ေရာက္ျပီဆို ရွိေနတဲ႔ အသက္အရြယ္အရ ေနထိုင္ျပဳမူပံုေတြေပၚမူတည္ျပီး။ နာမည္က ထပ္တိုးရင္တိုးလာနိုင္ေသးတာ..။ က်ေနာ္႔ကိုေမြးေတာ႔ Delhi မွာေမြးတာ။ အဲ႔ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ႏွစ္ျပည္႔ေမြးေန႔မွာအေဖအေမေတြက သတင္းစာထဲမွာ ေမြးေန႔ဆုေတာင္း ထည္႔ေပးၾကေတာ႔ ေဒလီ ကိုေရွ႕ကေနတပ္ျပီး ထည္႔တယ္။ ဒါက နာမည္တစ္ခုေပါ႔ ေနာ။ ကၽြန္ေတာ္ငယ္ငယ္ကဆို နာမည္ေတြကအမ်ားသားရယ္ ။ ငယ္ငယ္ကဆို အသားဟင္းမစားဘူး။ ငါးဟင္းဆိုကၽြန္ေတာ္အေၾကာက္ဆံုးပဲ။ အဲ႔ဒီ႔အနံၾကီးကိုမၾကိဳက္တာ။ အဲ႔ဒီ႔လို အသားမစား၊ငါးမစား ေတာ႔ အိမ္ကိုလာလည္ေလ႔ရွိတဲ႔ ဦးသန္းတင္ဆိုတဲ႔ လူၾကီးက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ဆာဒူးၾကီးလို႔ ေခၚတယ္ဗ်။ ဒါကိုလည္း နာမည္ေတြထဲမွာ ထည္႔တြက္ခ်င္ရင္လည္းရနိုင္တာေပါ႔။ မွတ္ထားေနာ္ ကၽြန္ေတာ္႔ နာမည္က ႏွစ္ခုရွိျပီ။ ကၽြန္ေတာ္သံုးႏွစ္သားေလာက္မွာ အိမ္က ေလွကားေပၚမွာထိုင္ရင္း သီခ်င္းလိုလို ဘာလိုလို သံစဥ္ေတြေလွ်ာက္ေအာ္ေနတုန္း အေမကနားျငီးျပီးေပးလိုက္တဲ႔ နာမည္တစ္ခုရွိေသးတယ္။ ကိုသံစံုတဲ႔။ေကာင္းေရာ..။

ဒါနဲ႔အရြယ္ေရာက္ေက်ာင္းတက္ေတာ႔လည္းနာမည္ေတြအေပးခံရျပန္ေရာ…. မ်က္ျပဴးတို႔၊ ဘာတို႔၊ ဆယ္တန္းတက္တုန္းကဆိုရင္ပိုေတာင္ဆိုးေသးတယ္။ သမိုင္းဆရာက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ႏွာေခါင္းၾကီးလို႔ဆိုျပီး ဗို႔အား 6600 ဆိုျပီးေပးလိုက္တာ..အဟား..အမိုက္စားပဲ။ တကၠသိုလ္တက္ေတာ႔ ေက်ာင္းမွာ အဲ႔ဒီ႔ဆရာနဲ႔ ျပန္ေတြ႔တယ္။ ဆရာက ကၽြန္ေတာ႔္႔ကိုမမွတ္မိဘူး၊၊ အဲ႔ဒါနဲ႔လူၾကားထဲမွာ “ဆရာရယ္ မမွတ္မိဘူးလားဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ ဗို႔အား 6600 ေလ.. ” လို႔ေျပာမွဆရာကမွတ္မိေတာ႔တယ္ဗ်ာ။စိတ္ကိုညစ္ေရာပဲ…။အဲ.. တကၠသိုလ္ တက္ေတာ႔ သူမ်ားေတြလိုပဲ အေ၀းသင္က်ဴရွင္တက္ပါေလေရာ…ပထမနွစ္မွာသူငယ္ခ်င္းေတြက ေတာ္ေတာ္႔ကိုခင္ဖို႔ေကာင္းတယ္။ က်ေနာ္တို႔တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္ နာမည္ေတြမသိၾကဘူး။ဒီလိုပဲခင္ၾကတာ။ ဘယ္ေလာက္ထိဆိုးလဲဆိုရင္ စာေမးပြဲျပီးခ်ိန္အထိ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္နာမည္အရင္းေတြမသိၾကတာေတာင္ရွိေသးတာ။ မခင္လို႔မဟုတ္ဘူးေနာ္ အရမ္းခင္ျပီး ေပအတူေတအတူ ေပါင္းလာခဲ႔တဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ။ ဘာလို႔နာမည္မသိရလဲဆိုေတာ႔ အခ်င္းခ်င္း ေပးထားတဲ႔ ခ်စ္စနိုးနာမည္ေတြက ေနရာယူထားလို႔ေလ… ပထမႏွစ္စာေမးပြဲေျဖခါနီး ေကာက္ခါငင္က ကတံုးထတုန္းမိတဲ႔ က်ေနာ္႔ အျဖစ္က ပထမႏွစ္သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားထဲမွာ " ကတံုး "ဆိုတဲ႔ နာမည္တြင္သြားတာပါပဲ။

အဲ႔ဒီ႔ကတံုး ဆိုတဲ႔နာမည္က ဘယ္ေလာက္အထိေအာင္လဲဆိုရင္ ေက်ာင္းျပီးသြားတဲ႔အခ်ိန္ ပထမႏွစ္က သူငယ္ခ်င္းေတြျပန္ေတြၾကရင္ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ကတံုး လို႔ ေခၚေနၾကတုန္းပဲ လူၾကားသူၾကားထဲမွာဆိုရင္ ကတံုးလို႔ သူ႔တို႔ေခၚလိုက္တဲ႔အခါ ေဘးလူေတြက အထူးအဆန္းလွည္႔ၾကည္႔ၾကတယ္.. ကတံုး ဘယ္သူလဲ ကတံုးေပါ႔…ဘယ္သူ႔ကိုေခၚလို႔ေခၚမွန္းမသိ ကတံုးလို႔ေခၚေတာ႔ လူေတြေတာင္ေၾကာင္ကုန္ၾကတယ္…သူငယ္ခ်င္းေတြ ကတံုးလို႔ေခၚတာက ဆံပင္အရွည္အလယ္ခြဲနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ျဖစ္ေနတာကိုး။

ဒီလိုပဲ ဒုတိယႏွစ္ေရာက္ေတာ႔လည္း ပိုေတာင္ဆိုးေသး..ဒုတိယႏွစ္ဆိုလို႔ တစ္ကယ္မထင္လိုက္နဲ႔ေနာ္…ပထမႏွစ္ ဒုတိယအၾကိမ္ကိုေျပာတာ ေပးလိုက္ၾကတဲ႔နာမည္ေတြ ပထမႏွစ္ကထက္ပိုျပီး စံုလို႔..။ ကၽြန္ေတာ္တင္မကဘူး သူငယ္ခ်င္းအားလံုးေပါင္း ခုနွစ္ေယာက္ မွာငါးေယာက္က နာမည္အရင္းေပ်ာက္ျပီး ကိုယ္ပိုင္နာမည္အသစ္ေေတြနဲ႔ ေတာင္ငူ၊ သာရေ၀ါ၊ မင္းေမာ္ကြမ္း၊ ေဒၚဆုု၊ ရာဇာ၊ ဗိုက္ကေလး စသည္ျဖင္႔စံုလို႔ပဲဗ်ာ။ ေတာင္ငူဆိုတဲ႔ေကာင္နာမည္က ရဲ…ဘာဆိုလားမသိေတာ႔ဘူး။ သူကေတာင္ငူမွာေက်ာင္းအပ္ထားတာ။ အလုပ္ကရန္ကုန္မွာ ရန္ကုန္မွာပဲက်ဴရွင္တက္ စာေမးပြဲနီးတစ္လေလာက္ဆို ေတာင္ငူျပန္ေျဖအဲ႔ဒီလိုလုပ္ေနက်။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကေတာ႔ သူ႔ကို ေတာင္ငူကလာလို႔ ေတာင္ငူပဲအလြယ္ေခၚလိုက္တာ။ သူကလည္းဘာမွကိုေျပာမေနေတာ႔ဘူး။ သာရေ၀ါ ဆိုတဲ႔ေကာင္ရဲ႕နာမည္က ေတာ႔ ထြန္းထြန္း တဲ႔ဗ်။ သူ႔ကိုလည္း အဲ႔ဒီလိုပဲ ဇာတိကိုအစြဲျပဳျပီးေခၚလိုက္တာ။ ဗိုက္ကေလးက်ေတာ႔ ဟိုေကာင္ေတြလိုမဟုတ္ဘူး။ သူကနည္းနည္းအဆင္႔ျမင္႔တယ္ ဆရာမကိုယ္တိုင္က သူ႔ကို ကင္ပြန္းတပ္ေပးလိုက္တာ။ တစ္ေန႔ စာသင္ေနတုန္း stat ဆရာမက စာေမးမလို႔ မတ္တပ္ရပ္ခိုင္းေတာ႔ "ဟိုး….ေနာက္ဆံုးတန္းက ဗိုက္ကေလးထ"လို႔ေျပာေတာ႔ ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူအားလံုး ေၾကာင္ေနေလေရာ "ဗိုက္ကေလးဆိုတာ ဘယ္သူလဲေပါ႔"ေနာ္ ျပီးမွ အလယ္ကတစ္ေယာက္ကိုေျပာတာမွန္းသိသြား ျပီး ဟားတဲ႔သူကဟား၊ ျပံဳးတဲ႔သူကျပံဳးနဲ႔ ျဖစ္ကုန္ၾကပါေလေရာ။ အဲ႔ဒီ႔လိုနဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြၾကားထဲမွာ သူ႔နာမည္က ဗိုက္ကေလး ျဖစ္သြားတာေပါ႔။ ေနာက္မွ ဆရာမကိုျပန္ေမးၾကည္႔မိေတာ႔ "အဲ႔ဒီ႔ေကာင္ေလးက တြတ္ပီစာအုပ္ထဲက ဗိုက္ကေလးနဲ႔ တူတာနဲ႔ ငါလည္းေခၚလိုက္တာလို႔" ဆရာမကရယ္ရယ္ေမာေမာနဲ႔ျပန္ေျပာျပတယ္ေလ။ ေနာက္တစ္ေကာင္ကေတာ႔ ရာဇာ။ သူ႔နာမည္အရင္းက ေက်ာ္လင္းနိုင္ ဗ်။ ဒီေကာင္ပံုစံက ေပါေတာေတာနဲ႔ တစ္ခါတစ္ေလလည္း ရာဇာေန၀င္း အမူအယာေတြလုပ္ျပတတ္ေသးတယ္။ ရာဇာေန၀င္း၀တ္သလို အကၤ်ီကို တံဆိပ္မျဖဳတ္ပဲ၀တ္တဲ႔ပံုစံလည္း လိုက္လုပ္တတ္ေသးတယ္။ အမွန္ေတာ႔ သူူ႔အကၤ်ီက ေဟာင္းေနျပီ။ အဲ႔ဒီ႔အကၤ်ီကို သူက ဘယ္က levis တံဆိပ္ကိုျဖဳတ္ယူျပီး အတည္ေပါက္နဲ႔တပ္ထားတယ္မသိဘူး။ အနီးကပ္သြားၾကည္႔ေတာ႔မွ အကၤ်ီအမ်ိဳးအစားကတစ္ျခား သူ႔တပ္ထားတဲ႔ တံဆိပ္က တစ္ျခားျဖစ္ေနမွန္း သိရျပီး အဟားခံရပါေလေရာ။ ဒါေတာင္မ်က္ႏွာက ေျပာင္စပ္စပ္။ ေနာက္တစ္ေယာက္ကေတာ႔ ေဒၚဆုပဲ။ သူနာမည္အရင္းကေတာ႔ ခင္ဆုၾကည္ေလ။ ေတာ္ေတာ္ပဲမ်ားျပီး ဘဲကလည္း ေဟာတစ္ေယာက္၊ ေဟာတစ္ေယာက္ နဲ႔ ေတာ္ေတာ္စြံတဲ႔ ေကာင္မေလး။ အဲ႔ဒီ႔လိုျဖစ္လြန္းလို႔ကို သူ႔ကိုကၽြန္ေတာ္တို႔က ေဒၚဆုလို႔ေခၚတာ။ အဟဲ..ေျပာရဦးမယ္။ အဲ႔ဒီ႔မွာ မင္းေမာ္ကြမ္း ဆိုတာ….အဲးဒါကၽြန္ေတာ္ေပါ႔ဗ်။ သူငယ္ခ်င္းေတြက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ကြမ္းစားလို႔ဆိုျပီးေတာ႔ မင္းေမာ္ကြမ္းလို႔ ေခၚၾကတာ။ အကယ္ဒမီ မင္းေမာ္ကြန္းသာၾကားရင္ေတာ႔ ေလ..သြားနုိင္တယ္။

ေပ်ာ္ရင္းပါးရင္းနဲ႔ စာေမးပြဲၾကီးျပီးကာ ေအာင္စာရင္းေတြထြက္ျပန္ေတာ႔ ေအာင္တဲ႔သူကေအာင္က်တဲ႔ သူကက်နဲ႔ ဒုတိယႏွစ္မွာတြဲမိတာက ႏြယ္နီ(ေမပုလဲ)၊ ရဲမင္းထြန္း(ထင္တာပဲ..(ေတာင္ငူ))၊ ေက်ာ္လင္းနိုင္(ရာဇာ)၊ ကၽြန္ေတာ္(မင္းေမာ္ကြမ္း)၊ သိန္းေဇာ္ဦး(ဘိုသိန္း၊ ဆရာသိန္း)၊ မေဆြ ၊ ျမတ္ဆု၀င္း(မီးမီး) တို႔ပဲ။ သြားသြားလာလာ အျမဲတမ္းေလးေယာက္တစ္တြဲ၊ ငါးေယာက္တစ္တြဲ က အျမဲတမ္ရွိတယ္။ အဲ႔ဒီ႔ဒုတိယ နွစ္မွာတင္ ကၽြန္ေတာ္႔နာမည္ တစ္ခုတိုးလာျပန္ေရာ အဲ႔ဒိ႔နာမည္ၾကီး ရခါစက ရွက္လိုက္တာလြန္ေရာဗ်ာ..။ နာမည္ကလည္းၾကည္႔ပါဦး “ပိုလီယို”တဲ႔။ က်ဴရွင္က စာေရးက ကၽြန္ေတာ္႔ကို ပိန္ျပီး ႏြဲ႔လို႔ဆိုျပီး ပိုလီယိုလို႔ေခၚလိုက္တာကေနစျပီး။ ဆရာေတြကလည္း ပိုလီယို၊ ေက်ာင္းသားေတြကလည္း ပိုလီယိုနဲ႔။ ေတာ္ေသးတာေပါ႔ တြဲေနၾက သူငယ္ခ်င္းေတြကေတာ႔ မေခၚၾကဘူး း)။

ကၽြန္ေတာ္တက္ခဲ႔သမွ် အတန္းေတြထဲမွာေတာ႔ ဒဂံုအေ၀းသင္တန္းမွာ ေလးႏွစ္တက္ရတဲ႔ ကာလေလးေတြကေတာ႔ ေပ်ာ္စရာလည္းေကာင္းခဲ႔ တယ္။ ျပန္ေတြးၾကည္႔ရင္လည္း လြမ္းလြမ္းေဆြးေဆြးနဲ႔ မ်က္စိေရွ႔မွာ အျဖဴအမည္း ဇတ္ကြက္ေလးေတြ ျဖတ္ေျပးေနသလိုခံ စားရတယ္။ အင္ယားကန္ေဘာင္ေပၚမွာ အတူတူေပ်ာ္ခဲ႔တာေတြ၊ က်ဴရွင္အတန္းခ်ိန္ေတြကိုလည္း ကိုယ္အားနည္းတဲ႔ဘာသာရပ္ေတြပဲတက္ျပီး က်န္တဲ႔အခ်ိန္ေတြ လစ္ျပီး ေနရာစံုေအာင္လည္ခဲ႔ တာေတြလည္း ျပန္မွတ္မိတယ္။ စာေမးပြဲ နီးေတာ႔ အတူတူ အိမ္တစ္အိမ္မွာ စာစုက်က္ၾကတာ ကလည္း ၾကည္ႏူးစရာပဲ သူငယ္ခ်င္းေတြစုျပီး စာေတြအတူက်က္ၾက တာကလည္း ျပန္ေတြးတိုင္းအားရွိလာတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တစ္ေတြ တစ္ကယ္ကို ေလးေလးနက္နက္နဲ႔ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ စကားေတာင္မေျပာနုိင္ပဲ။ ေခၽြးျပန္ေအာင္ စာက်က္၊ စာတြက္ခဲ႔တာေတြက ေမ႔မရစရာ။

အခုအခ်ိန္ေက်ာင္းျပီးလို႔ ကိုယ္စီလုပ္ငန္းခြင္ ၀င္တဲ႔သူက၀င္၊ အိမ္ေထာင္က်တဲ႔သူကက်၊ တစ္နယ္စီေ၀းေနခဲ႔တာ နာမည္တစ္လြဲေတြနဲ႔ ခင္ခဲ႔ၾကတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ တစ္ေယာက္နဲ႔ တစ္ေယာက္မေတြ႔ၾကရတာလည္းအေတာ္႔ကိုၾကာခဲ႔ျပီ။ ေနာက္ဆံုးနွစ္စာေမးပြဲေတြေအာင္ျပီး ဘြဲ႔ယူတုန္းက တစ္ခါျပန္ေတြ႔ေသးတယ္။ အဲ႔ဒီ႔တုန္းကလည္း နာမည္ေျပာင္ေတြေခၚျပီး တစ္ေယာက္နဲ႔တစ္ေယာက္စၾက ေနာက္ၾက၊ ကိုယ္စီကိုယ္စီ သက္ဆိုင္သူေတြရွိတဲ႔ သူေတြကေတာ႔ ရွိကုန္ၾကျပီ။ း) ဘြဲႏွင္းသဘင္ၾကီး ျပီးသြားေတာ႔လည္းျပန္ျပီးခြဲၾကရျပန္ေရာ..။ အလြမ္းေတြက ကိုယ္စီ၊ ကိုယ္စီ…။
ဒီလိုနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း လုပ္ငန္းခြင္ေတြက တစ္ခုျပီးတစ္ခုေျပာင္း၊ ေကာင္းလိုက္မေကာင္းလိုက္၊ လူကလည္း ေဖာင္းလိုက္၊ ပိန္လိုက္နဲ႔။ နာမည္ေတြကလည္း တစ္ေနရာနဲ႔တစ္ေနရာ ေျပာင္းတိုင္း တိုးလာလိုက္တာ ေတာ္ေတာ္႔ကိုမ်ားျပီ။ ကၽြန္ေတာ္မမွတ္မိဘဲ သူငယ္ခ်င္းအေပါင္းအသင္းေတြ ေပးတဲ႔နာမည္ေတြေတာင္ရွိေသးမယ္ ထင္ရဲ႕။

နာမည္ေတြ…နာမည္ေတြ အလုပ္တစ္ခုလုပ္တိုင္း၊ အေၾကာင္းအရာတိုက္ဆိုင္တိုင္း ေပၚလာစျမဲ၊ ေနရာတစ္ေနရာေရာက္တိုင္း ဆရာသမားေတြ၊ ခ်စ္ရ ခင္ရတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ အလုပ္အကိုင္ေမာင္ႏွမေတြက ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ေပးလိုက္ၾကတာ…။

အခု ဒီအလုပ္လည္းေရာက္ေရာ… ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ အင္တာနက္အသံုးျပဳနည္းေတြကို အခ်ိန္ေပးျပီး ေလ႔လာနိုင္ဖို႔ အခြင္႔အေရးေတြရခဲ႔တယ္။ ၀က္ဘ္ေပၚမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြေတြ႔တယ္။ G-mail Account အသစ္ေၾကာင္႔ နာမည္တစ္ခုေတာင္ တိုးလာခဲ႔ေသးတယ္။

“ကိုဂစ္တာ”… အဲ႔ဒီ႔နာမည္ ကိုကၽြန္ေတာ္ သိပ္ၾကိဳက္တယ္။ ဘာလို႔လဲဆိုေတာ႔ Second life မွာ ခင္ရတဲ႔ ခ်စ္ရတဲ႔ သူငယ္ခ်င္း၊ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ား ေၾကာင္႔ရခဲ႔တဲ႔နာမည္မို႔ပဲေလ။ ဘေလာ႔ေရးတဲ႔အခါ ဘယ္လိုနာမည္ေပးမလဲ စဥ္းစားေတာ႔ ဒီနာမည္ေလးပဲၾကိဳက္မိတယ္။ ေခၚရလြယ္တယ္၊မွတ္မိလြယ္တယ္။ ဒီနာမည္ေလးကိုပဲျမတ္ႏိုးေနမိတယ္။ ဒီမည္ေလးကိုပဲ ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ နဲ႔ဆက္လက္တည္တံ႔ေအာင္ ထိန္းသိမ္းသြားခ်င္တယ္။
ကၽြန္ေတာ္႔မွာ နာမည္ေတြမ်ားျပီ။ နာမည္ဘယ္ေလာက္မ်ားမ်ား ကၽြန္ေတာ္ဟာ ကၽြန္ေတာ္ပါပဲ။ ေနရာတစ္ခုမွာ နာမည္တစ္ခုနဲ႔ရွိေနတိုင္း ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ေတြ၊အိပ္မက္ေတြ၊ အေပ်ာ္ေတြနဲ႔ တည္ျငိမ္စြာ ျဖတ္သန္းနိုင္ဖို႔ အခြင္႔အေရးေတြရခဲ႔တယ္။ ဘာေၾကာင္႔လဲဆိုရင္ ျဖတ္သန္းခဲ႔ရတဲ႔ ခရီးလမ္းတစ္ေလွ်ာက္က နားေလရာေနရာတိုင္းမွာ ေတြ႔ခဲ႔ရတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ခ်စ္ျခင္းေၾကာင္႔ ေႏြးေထြးစြာေဖးမမႈ႔ေတြေၾကာင္႔လို႔ ခံယူမိပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္႔နာမည္အရင္းရယ္...ဆာဒူးၾကီး၊ကိုသံစံု၊ ဆိုတဲ႔နာမည္မ်ားနဲ႔ ငယ္စဥ္ကေလးဘ၀ မွာ အေဖအေမတို႔ရဲ႕ ေမတၱာေတြ၊ ဗို႔အား 6600 လို႕ အေခၚခံရတဲ႔ အထက္တန္းေက်ာင္းသားဘ၀မွာ ဆရာမ်ားရဲ႕ ခ်စ္ခင္မႈ႕ေတြ၊ ပထမႏွစ္နဲ႔ ဒုတိယႏွစ္ ကတံုး၊ ပိုလီယို နာမည္မ်ား နဲ႔ ဆရာေတြ၊ သူငယ္ခ်င္းေတြရဲ႕ ေစာင္႔ေရွာက္မႈ႕ေတြ စသည္ျဖင္႔ေပါ႔။ ျပန္ေတြးတိုင္း လြမ္းလြမ္းဆြတ္ဆြတ္ရွိေနဆဲ….။

အခုအခ်ိန္မွာ… “ကိုဂစ္တာ”လို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြက တစ္ခြန္းေခၚတိုင္း ရင္ထဲမွာၾကည္ႏူးမႈ႔ေတြ နဲ႔အတိုင္းမသိ။ ကၽြန္ေတာ္႔ဦးေႏွာက္၊ ကၽြန္ေတာ္႔အသိတရားေတြကို ေျမေတာင္ေျမွာက္ေပးခဲ႔ေသာ၊ ဆက္လက္ခ်ီတက္ဖို႔ အားေပးသမႈ႕ျပဳခဲ႔ၾကေသာ သူငယ္ခ်င္းမ်ား၊ အစ္ကို၊ အစ္မမ်ား၊ ေနာက္မွာ ခ်ီတက္လာေနတဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ အႏုပညာ ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွမမ်ား။ အားလံုးကို ေႏြးေထြးေသာ ေက်းွဇူးတင္ျခင္းမ်ားနွင္႔ ခင္မင္၊ ခ်စ္ခင္မိလွ်က္။

ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ရွိေနတဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ အသက္အရြယ္၊ ရင္က်က္႔မႈ႕ အတိုင္းအတာ ပမဏအရ ခံယူမိတာကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္တဲ႔ ခင္တဲ႔ Web ေပၚမွ ဘေလာ႔ဂါ အစ္ကို၊အစ္မမ်ား၊ သူငယ္ခ်င္းမ်ား အတြက္ တည္ျငိမ္ျပီး၊ အႏုပညာ အစစ္အမွန္မ်ား ကို တတ္နိုင္သေလာက္ဖန္တီးကာ ေရွ႕ဆက္နိုင္ဖို႔ပဲေပါ႔။ ေရွ႕ဆက္ျပီး ဘယ္လိုနာမည္ေတြနဲ႔ ဘယ္လိုဘ၀မ်ိဳးေတြ ပိုင္ဆိုင္ရမယ္ မသိေသးခင္မွာ ေလာေလာဆယ္ေတာ႔ ေန႕ရက္တိုင္းကို အဓိပၸါယ္ရွိစြာ ျဖတ္သန္းရင္း ေလေကာင္းေလသန္႔မ်ားကို ရႈရိႈက္ကာ သံစဥ္ေတြကို တီးခတ္ ဆိုညည္းလွ်က္……။