Rabindranath Thakur's letter (ရာဘင္ျဒာ နတ္သ္တဂိုးရဲ႕ ေပးစာ)
.
Friday, 29 August 1890
Bhai Chhoto Bou
ဒီေန႔ေတာ႔ ကိုယ္တို႔တစ္ေတြ Aden လို႔ေခၚတဲ႔ ကမ္းေျခကို ေရာက္လိမ္႔မယ္။ အခ်ိန္အၾကာၾကီး ပင္လယ္ထဲမွာရွိေနခဲ႔ျပီးေနာက္ ကုန္းေပၚတစ္ခါထပ္ေရာက္ ရျပန္ေပဦးေတာ႔မေပါ႔ကြယ္။ဒါေပမယ္႔ေလ ကူးစက္ေရာဂါတစ္ခုခုရမယ္ဆိုရင္ေတာ႔ ကိုယ္တို႔သေဘၤာေပၚက ဆင္းနိုင္မွာမဟုတ္ဘူးကြယ္။ Aden ကိုကိုယ္တို႔ေရာက္တဲ႔အခါ အျခားသေဘၤာေပၚကို ေျပာင္းရလိမ္႔မယ္။ အဲ႔ဒါက ပိုျပီးစိတ္ညစ္စရာေပါ႔ကြယ္။ အဲ႔ဒီ႔အခ်ိန္သံုးရက္တာအတြင္းမွာ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ ပင္လယ္နာက် ေနရတယ္ဆိုတာ ေျပာျပဖို႔ရာေတာင္ မတတ္နိုင္ပါဘူးကြာ။ ကိုယ္ျဖစ္ေနတာေလ....စားသမွ်၊ေသာက္သမွ် မ်ိဳခ်သမွ်ေတြက ျပန္ျပန္ျပီး ပ်ိဳ႕တက္လာၾကတယ္ကြယ္။ ေခါင္းေတြကလည္း မူးေနာက္ေနလိုက္တာ... ကိုယ္ကလြဲရင္ သေဘၤာတစ္ခုလံုးက လူေတြ ပစၥည္းေတြလည္း ေယာက္ယက္ခတ္ေနတာပဲေလ။ လိႈင္းဒါဏ္ေၾကာင္႔ေပါ႔။ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ဘာကိုမ်ား ဆြဲကိုင္ထားရပါ႔မလဲေတာင္ ေတြးေနမိတာ..။
မင္းသိရဲ႕လား။ တနဂၤေႏြေန႔ညမွာေလ...။ အဲ႔ဒီ႔ညမွာ ကိုယ္ဟာ ကိုယ္ခႏၶာကိုယ္ကို ခ်န္ထားခဲ႔ျပီး။ ၀ိညဥ္ကေတာ႔ Jorsanko ကို ထြက္သြားခဲ႔တယ္လို႔ ကိုယ္ေသေသခ်ာခ်ာ ခံစားရတယ္ကြယ္။ မင္းတို႔ဆီကိုေရာက္တဲ႔အခါမွာေလ မင္းကေတာ႔ အိပ္ယာထက္မွာ လဲေလွာင္းေမွးစက္လို႔သာေပါ႔ကြယ္။ အခ်စ္ရယ္...ကိုယ္ကေလမင္းေလးကို အၾကင္နာေတြနဲ႔ နည္းနည္းေလး ပြတ္သပ္ယုယေပးျပီးေတာ႔ ကိုယ္ေျပာခဲ႔တယ္ေလ...”ခ်စ္ဇနီးေလးေရ...ဒီတနဂၤေႏြေန႔ညေလးကို မင္းအမွတ္ရေနေနာ္...ကိုယ္ဥေရာပက ျပန္ေရာက္လို႔ မင္းကိုေတြ႔တဲ႔အခါ အဲ႔ဒီ႔ညကမင္းငါ႔ကို ေတြ႔ခဲ႔ရဲ႕လားလို႔ ေမးမယ္ေလကြယ္...” လို႔ေပါ႔။ ျပီးေတာ႔မွ ဘီလီ နဲ႔ခိုကာေလးတို႔ကို နမ္းရႈံျပီး ကိုယ္႔ခႏၶာကိုယ္ရွိရာကို ကိုယ္႔၀ိညဥ္က ျပန္ခဲ႔တယ္။ ကိုယ္ဖ်ားနာေနခဲ႔တုန္းကေလ..မင္းကိုယ္႔ကို သတိမွရပါေလစ အခ်စ္ရယ္။ ကိုယ္မွာ မင္းကို ထပ္မွေတြ႔ရပါ႔မလားလို႔ ေတြးေနမိရင္းနဲ႔ ေနမထိ ထိုင္မသာျဖစ္ေနခဲ႔ေသးရဲ႕ေလ။
အခုအခ်ိန္မွာေတာ႔ ကိုယ္ခံစားမိတာက အိမ္နဲ႔တူနဲ႕ေနရာ ဘယ္မွာမွမရွိဘူး ဆိုတာပါပဲကြယ္။ ကိုယ္ျပန္ေရာက္ခဲ႔ရင္ေတာ႔ အခုလိုေလလြင္႔မႈ႕မ်ိဳး ထပ္မလုပ္ခ်င္ေတာ႔ပါဘူးကြာ။ အင္း...ဒီေန႔ေတာ႔ ဒီတစ္ပတ္အတြက္ ပထမဆံုး ေရခ်ိဳးျခင္းကိုလုပ္ခဲ႔တယ္ေလ။ဒါေပမယ္႔ ဒီမွာေရခ်ိဳး ရတာေက်နပ္စရာေတာ႔မေကာင္း ပါဘူးကြာ။ ပင္လယ္ဆားငန္ေရေတြက တစ္ကိုယ္လံုးကို ေစးကပ္သြားေစျပီး ဆံပင္ေတြကိုလည္း တစ္ပင္နဲ႔တစ္ပင္ကပ္ျငိေနေစျပီး ရႈပ္ေထြးသြားတာပဲကြယ္။တစ္ကယ္႔ကို မသက္သာတဲ႔ အရာပါပဲကြယ္။ ကိုယ္ေတြးခဲ႔တာက သေဘၤာေပၚက မဆင္းမခ်င္းေတာ႔ ေရခ်ိဳးတာကို ေရွာင္ရမယ္လို႔ေပါ႔။ အဲ႔ဒါက ဥေရာပကိုမေရာက္ခင္ တစ္ပတ္ေပါ႔။ ဥေရာပကိုေရာက္ရင္ေတာ႔ ကိုယ္တို႔ေတြ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာနဲ႔ ကိုယ္ေျမၾကီးေပၚေျခခ်မိမွာပဲကြယ္။ ပင္လယ္သမုဒၶရာထဲက ေန႔ညေတြကေတာ႔ ကိုယ္ဘ၀အေတြ႕အၾကံဳအတြက္လံုေလာက္ခဲ႔ပါျပီကြယ္။
အခုေတာ႔ ပင္လယ္ျပင္ဟာ ျပန္ျပီးၾကည္လင္ တည္္ျငိမ္လို႔ေပါ႔။ သေဘၤာက ေႏွးေကြးစြာနဲ႔ ေရွ႔ဆက္ေနလို႔ပဲ ကိုယ္ကေတာ႔သိပ္ၾကာၾကာ ေနမေကာင္းမျဖစ္ေတာ႔ဘူးေပါ႔။ ေန႔တိုင္းလိုပဲ ကိုယ္ဟာ သေဘၤာကုန္းပတ္ေပၚက ထိုင္ခံုရွည္ေပၚမွာ လဲေလွာင္းလို႔ေနခဲ႔တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ေတာ႔ သေဘၤာေပၚက အေဖၚေတြျဖစ္တဲ႔ လိုကန္နဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္၊ ပြန္ဒါနဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္ စကားစျမည္ေျပာလို႔ျဖစ္ေစ၊ စာအုပ္တစ္အုပ္ကိုဖတ္လို႔ျဖစ္ေစ ေနခဲ႔ရတယ္။ ညဘက္မွာလည္း ကိုယ္တို႕အိပ္ရာေတြကို သေဘၤာကုန္းပတ္ေပၚမွာ ျပင္ဆင္ျပီးေနခဲ႔တယ္။ သေဘၤာ၀မ္းဗိုက္ထဲက အိပ္ခန္းေဆာင္ထဲ ကို၀င္တာကို တတ္နုိင္သေလာက္ေရွာင္ရွားခဲ႔တယ္။ အဲ႔ဒီ႔ထဲကို ၀င္တာဟာ လူကိုျငီးစီစီျဖစ္ေစတယ္ေလကြယ္။
မေန႔ညကေပါ႔…မိုးေတြရုတ္တရက္ရြာလိုက္တာေလ…ကိုယ္တို႔အိပ္ရာခင္းေတြကို ဒရြတ္ဆဲြျပီး မိုးလြတ္တဲ႔ေနရာကို ေျပးခဲ႔ရေသးတယ္။ မေန႔က ရာသီးဥတုသာသာယာယာနဲ႔ရွိေနျပီးေနာက္မွာ မိုးကရြာလိုက္တာ မတိတ္ေတာ႔ဘူး။ သေဘၤာကုန္းပတ္ေပၚမွာေတာ႔ ကေလးငယ္မေတြရွိေနတယ္။ သူတို႔အေမဆံုးပါးသြားျပီးတဲ႔ေနာက္ သူတို႔အေဖက သူတို႔ကို အဂၤလန္ကို ေခၚခဲ႔တာတဲ႔ေလ။ သူတို႔ေလးေတြကို ေတြ႔တဲ႔အခ်ိန္မွာ ကိုယ္သနားစိတ္ကေလးေတာင္ ျဖစ္မိေသးတယ္ကြယ္။ သူတို႔အေဖက သေဘၤာေပၚမွာ သူတို႔သြားေလရာ ကိုေလွ်ာက္လိုက္တယ္။ဒါေပမယ္႔ သူဟာ ကေလးေတြကို ဘယ္လိုအဆင္ေျပ ၾကည္႔ေကာင္းေအာင္ ဘယ္လိုဆင္ယင္ေပးရမယ္ဆိုတာနဲ႔ ဘယ္လိုေစာင္႔ေရွာက္ရမယ္ဆိုတာမသိရွာဘူး။ မိုးရြာထဲမွာကေလးေတြ ထြက္ကစားတာကိုလည္း တားဆီးျခင္းမျပဳဘူးေလ။ ကေလးေတြက ‘သမီးတို႔ မိုးေရထဲမွာ ေလွ်ာက္သြားရတာ ေပ်ာ္တယ္’လို႔ ေျပာတာကို သူ႔အတြက္ေတာ႔ ျပံဳရယ္ေနတာပဲေလ။ ကေလးေတြ ေပ်ာ္ရြင္စြာနဲ႔ မိုးေရထဲမွာကစားေနတာကို ဆြဲေခၚျပီး ရပ္ခိုင္းဖို႔ သူမတတ္နိုင္ဘူးေလ။ သူတို႔ေလးေတြကိုၾကည္႔ျပီး ငါ႔ကေလးေတြကိုျပန္သတိရမိတယ္ ကြယ္။ မေန႔ညကဆို ကိုယ္ဘီလီေလးကို ငါအိပ္မက္မက္တယ္ကြယ္႔။ ငါ႔သမီးေလး ဘီလီက သေဘၤာေပၚကို လာခဲ႔တယ္တဲ႔ေလ။ ျပီးေတာ႔ သမီးေလး ဘီလီဟာ ခ်စ္စရာေကာင္းေနလိုက္တာလည္း ငါမင္းကိုအခုေရးျပတာထက္ေတာင္ ပိုလိမ္႔ဦးမယ္ကြယ္။
အခ်စ္ေရ… ကိုယ္ျပန္လာရင္ ကေလးေတြအတြက္ ကိုယ္ဘာေတြယူလာခဲ႔ရမလဲ မင္းပဲ စာရင္းျပဳထားပါေတာ႔ကြယ္ေနာ္…တစ္ကယ္လို႔မင္း ကိုယ္႔ကို ခ်က္ခ်င္းစာျပန္ခဲ႔ရင္ ကိုယ္အဂၤလန္ကို ေရာက္တဲ႔အခါ မင္းရဲ႕ျပန္စာကို ရလိမ္႔မယ္။ မင္းသတိရဖို႔က အဂၤါေန႔ဟာ အဂၤလန္ကို စာေတြပို႔တဲ႔ေန႔ေလ။ ကိုယ္႔ရဲ႕အနမ္းေတြကို ကိုယ္႔ရဲ႕ကေလးေတြအတြက္ဒီစာနဲ႔အတူ ထည္႔ေပးလိုက္ပါရဲ႕ကြယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕တစ္၀က္ကေတာ႔ မင္းအတြက္ေပါ႔….ေနာ..။
Shri Rabindranath Thakur
.....................................................................
မူရင္းစာပိုဒ္-
Bahi Chhoto Bou
Today we will reach a place called Aden and touch land again after a long time. But we cannot disembark, incase we have to pick up some contagious disease. On arrival in Aden we have to change ship, which will be a big bother. I cannot tell you how seasick I have been this time – for three days, whatever I swallowed just came up again, my head felt dizzy and the rest of me was in turmoil- I even wondered whether I would pull through. On Sunday night I distinctly felt myself leave my body and go to Jorasanko. You were lying on one side of the big bed, Beli and Khoka beside you. I caressed you a little and said, “little wife, remember this Sunday night when I left my body and come to see you-when I return from Europe I shall ask you if you saw me. Then I Kissed Beli and Khoka and came back. When I was ill did you ever think of me? I became restless thinking of seeing you again. Nowadays I feel constantly that there is no place like home-this time when I get back I shall not stir out anymore. Today I had my first bath for a week. But baths here are not a pleasure: salt in the seawater makes the whole body sticky and my hair becomes matted and horribly glued together_ it is an odd sensation. I think I shall avoid bathing until l leave the ship. It will be another week before we reach Europe – when we get there shall be glad to set foot on land. I have had enough of the ocean day and night. But at present the sea is pretty calm, the ship hardly rolls, and I am no longer sick. All day I lie on deck in a long chair and either chat with Loken, Ponder, Or read a book. At night too, we make our beds on deck and avoid entering our cabins if possible. Going inside the cabin make you feel queasy. Last night, though, it suddenly rained- we had to drag our bedding to a place where the rain could not get at us. Since then it has not stopped raining, after being fine and sunny yesterday. On board there are some little girls, whose father is taking them to England. When I look at them I feel pity. Their father goes everywhere with them, but he does not know how to dress them properly or how to look after them. When they go out in the rain and he warns them not to, they tell him “wd like going out in the rain”_ which makes him laugh a bit; seeing them happily playing in the rain he cannot bring himself to stop them. To look at them remind me of my own babies. Last night I dreamt of Beli _ she had come on board the streamer, and she looked lovelier than I can say. You must tell me what sort of thing I should bring them when II return home. If you answer this letter immediately, I might receive your reply while I am in England. Remember that Tuesday is the day for mailing to England. Give the children lots of kisses from me – and have some yourself too.
Shri Rabindranath Thakur
Friday, 29 August 1890
Bhai Chhoto Bou
ဒီေန႔ေတာ႔ ကိုယ္တို႔တစ္ေတြ Aden လို႔ေခၚတဲ႔ ကမ္းေျခကို ေရာက္လိမ္႔မယ္။ အခ်ိန္အၾကာၾကီး ပင္လယ္ထဲမွာရွိေနခဲ႔ျပီးေနာက္ ကုန္းေပၚတစ္ခါထပ္ေရာက္ ရျပန္ေပဦးေတာ႔မေပါ႔ကြယ္။ဒါေပမယ္႔ေလ ကူးစက္ေရာဂါတစ္ခုခုရမယ္ဆိုရင္ေတာ႔ ကိုယ္တို႔သေဘၤာေပၚက ဆင္းနိုင္မွာမဟုတ္ဘူးကြယ္။ Aden ကိုကိုယ္တို႔ေရာက္တဲ႔အခါ အျခားသေဘၤာေပၚကို ေျပာင္းရလိမ္႔မယ္။ အဲ႔ဒါက ပိုျပီးစိတ္ညစ္စရာေပါ႔ကြယ္။ အဲ႔ဒီ႔အခ်ိန္သံုးရက္တာအတြင္းမွာ ကိုယ္ဘယ္ေလာက္ ပင္လယ္နာက် ေနရတယ္ဆိုတာ ေျပာျပဖို႔ရာေတာင္ မတတ္နိုင္ပါဘူးကြာ။ ကိုယ္ျဖစ္ေနတာေလ....စားသမွ်၊ေသာက္သမွ် မ်ိဳခ်သမွ်ေတြက ျပန္ျပန္ျပီး ပ်ိဳ႕တက္လာၾကတယ္ကြယ္။ ေခါင္းေတြကလည္း မူးေနာက္ေနလိုက္တာ... ကိုယ္ကလြဲရင္ သေဘၤာတစ္ခုလံုးက လူေတြ ပစၥည္းေတြလည္း ေယာက္ယက္ခတ္ေနတာပဲေလ။ လိႈင္းဒါဏ္ေၾကာင္႔ေပါ႔။ ကိုယ္တစ္ေယာက္တည္း ဘာကိုမ်ား ဆြဲကိုင္ထားရပါ႔မလဲေတာင္ ေတြးေနမိတာ..။
မင္းသိရဲ႕လား။ တနဂၤေႏြေန႔ညမွာေလ...။ အဲ႔ဒီ႔ညမွာ ကိုယ္ဟာ ကိုယ္ခႏၶာကိုယ္ကို ခ်န္ထားခဲ႔ျပီး။ ၀ိညဥ္ကေတာ႔ Jorsanko ကို ထြက္သြားခဲ႔တယ္လို႔ ကိုယ္ေသေသခ်ာခ်ာ ခံစားရတယ္ကြယ္။ မင္းတို႔ဆီကိုေရာက္တဲ႔အခါမွာေလ မင္းကေတာ႔ အိပ္ယာထက္မွာ လဲေလွာင္းေမွးစက္လို႔သာေပါ႔ကြယ္။ အခ်စ္ရယ္...ကိုယ္ကေလမင္းေလးကို အၾကင္နာေတြနဲ႔ နည္းနည္းေလး ပြတ္သပ္ယုယေပးျပီးေတာ႔ ကိုယ္ေျပာခဲ႔တယ္ေလ...”ခ်စ္ဇနီးေလးေရ...ဒီတနဂၤေႏြေန႔ညေလးကို မင္းအမွတ္ရေနေနာ္...ကိုယ္ဥေရာပက ျပန္ေရာက္လို႔ မင္းကိုေတြ႔တဲ႔အခါ အဲ႔ဒီ႔ညကမင္းငါ႔ကို ေတြ႔ခဲ႔ရဲ႕လားလို႔ ေမးမယ္ေလကြယ္...” လို႔ေပါ႔။ ျပီးေတာ႔မွ ဘီလီ နဲ႔ခိုကာေလးတို႔ကို နမ္းရႈံျပီး ကိုယ္႔ခႏၶာကိုယ္ရွိရာကို ကိုယ္႔၀ိညဥ္က ျပန္ခဲ႔တယ္။ ကိုယ္ဖ်ားနာေနခဲ႔တုန္းကေလ..မင္းကိုယ္႔ကို သတိမွရပါေလစ အခ်စ္ရယ္။ ကိုယ္မွာ မင္းကို ထပ္မွေတြ႔ရပါ႔မလားလို႔ ေတြးေနမိရင္းနဲ႔ ေနမထိ ထိုင္မသာျဖစ္ေနခဲ႔ေသးရဲ႕ေလ။
အခုအခ်ိန္မွာေတာ႔ ကိုယ္ခံစားမိတာက အိမ္နဲ႔တူနဲ႕ေနရာ ဘယ္မွာမွမရွိဘူး ဆိုတာပါပဲကြယ္။ ကိုယ္ျပန္ေရာက္ခဲ႔ရင္ေတာ႔ အခုလိုေလလြင္႔မႈ႕မ်ိဳး ထပ္မလုပ္ခ်င္ေတာ႔ပါဘူးကြာ။ အင္း...ဒီေန႔ေတာ႔ ဒီတစ္ပတ္အတြက္ ပထမဆံုး ေရခ်ိဳးျခင္းကိုလုပ္ခဲ႔တယ္ေလ။ဒါေပမယ္႔ ဒီမွာေရခ်ိဳး ရတာေက်နပ္စရာေတာ႔မေကာင္း ပါဘူးကြာ။ ပင္လယ္ဆားငန္ေရေတြက တစ္ကိုယ္လံုးကို ေစးကပ္သြားေစျပီး ဆံပင္ေတြကိုလည္း တစ္ပင္နဲ႔တစ္ပင္ကပ္ျငိေနေစျပီး ရႈပ္ေထြးသြားတာပဲကြယ္။တစ္ကယ္႔ကို မသက္သာတဲ႔ အရာပါပဲကြယ္။ ကိုယ္ေတြးခဲ႔တာက သေဘၤာေပၚက မဆင္းမခ်င္းေတာ႔ ေရခ်ိဳးတာကို ေရွာင္ရမယ္လို႔ေပါ႔။ အဲ႔ဒါက ဥေရာပကိုမေရာက္ခင္ တစ္ပတ္ေပါ႔။ ဥေရာပကိုေရာက္ရင္ေတာ႔ ကိုယ္တို႔ေတြ ၀မ္းေျမာက္၀မ္းသာနဲ႔ ကိုယ္ေျမၾကီးေပၚေျခခ်မိမွာပဲကြယ္။ ပင္လယ္သမုဒၶရာထဲက ေန႔ညေတြကေတာ႔ ကိုယ္ဘ၀အေတြ႕အၾကံဳအတြက္လံုေလာက္ခဲ႔ပါျပီကြယ္။
အခုေတာ႔ ပင္လယ္ျပင္ဟာ ျပန္ျပီးၾကည္လင္ တည္္ျငိမ္လို႔ေပါ႔။ သေဘၤာက ေႏွးေကြးစြာနဲ႔ ေရွ႔ဆက္ေနလို႔ပဲ ကိုယ္ကေတာ႔သိပ္ၾကာၾကာ ေနမေကာင္းမျဖစ္ေတာ႔ဘူးေပါ႔။ ေန႔တိုင္းလိုပဲ ကိုယ္ဟာ သေဘၤာကုန္းပတ္ေပၚက ထိုင္ခံုရွည္ေပၚမွာ လဲေလွာင္းလို႔ေနခဲ႔တယ္။ ဒါမွမဟုတ္ရင္ေတာ႔ သေဘၤာေပၚက အေဖၚေတြျဖစ္တဲ႔ လိုကန္နဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္၊ ပြန္ဒါနဲ႔ ျဖစ္ျဖစ္ စကားစျမည္ေျပာလို႔ျဖစ္ေစ၊ စာအုပ္တစ္အုပ္ကိုဖတ္လို႔ျဖစ္ေစ ေနခဲ႔ရတယ္။ ညဘက္မွာလည္း ကိုယ္တို႕အိပ္ရာေတြကို သေဘၤာကုန္းပတ္ေပၚမွာ ျပင္ဆင္ျပီးေနခဲ႔တယ္။ သေဘၤာ၀မ္းဗိုက္ထဲက အိပ္ခန္းေဆာင္ထဲ ကို၀င္တာကို တတ္နုိင္သေလာက္ေရွာင္ရွားခဲ႔တယ္။ အဲ႔ဒီ႔ထဲကို ၀င္တာဟာ လူကိုျငီးစီစီျဖစ္ေစတယ္ေလကြယ္။
မေန႔ညကေပါ႔…မိုးေတြရုတ္တရက္ရြာလိုက္တာေလ…ကိုယ္တို႔အိပ္ရာခင္းေတြကို ဒရြတ္ဆဲြျပီး မိုးလြတ္တဲ႔ေနရာကို ေျပးခဲ႔ရေသးတယ္။ မေန႔က ရာသီးဥတုသာသာယာယာနဲ႔ရွိေနျပီးေနာက္မွာ မိုးကရြာလိုက္တာ မတိတ္ေတာ႔ဘူး။ သေဘၤာကုန္းပတ္ေပၚမွာေတာ႔ ကေလးငယ္မေတြရွိေနတယ္။ သူတို႔အေမဆံုးပါးသြားျပီးတဲ႔ေနာက္ သူတို႔အေဖက သူတို႔ကို အဂၤလန္ကို ေခၚခဲ႔တာတဲ႔ေလ။ သူတို႔ေလးေတြကို ေတြ႔တဲ႔အခ်ိန္မွာ ကိုယ္သနားစိတ္ကေလးေတာင္ ျဖစ္မိေသးတယ္ကြယ္။ သူတို႔အေဖက သေဘၤာေပၚမွာ သူတို႔သြားေလရာ ကိုေလွ်ာက္လိုက္တယ္။ဒါေပမယ္႔ သူဟာ ကေလးေတြကို ဘယ္လိုအဆင္ေျပ ၾကည္႔ေကာင္းေအာင္ ဘယ္လိုဆင္ယင္ေပးရမယ္ဆိုတာနဲ႔ ဘယ္လိုေစာင္႔ေရွာက္ရမယ္ဆိုတာမသိရွာဘူး။ မိုးရြာထဲမွာကေလးေတြ ထြက္ကစားတာကိုလည္း တားဆီးျခင္းမျပဳဘူးေလ။ ကေလးေတြက ‘သမီးတို႔ မိုးေရထဲမွာ ေလွ်ာက္သြားရတာ ေပ်ာ္တယ္’လို႔ ေျပာတာကို သူ႔အတြက္ေတာ႔ ျပံဳရယ္ေနတာပဲေလ။ ကေလးေတြ ေပ်ာ္ရြင္စြာနဲ႔ မိုးေရထဲမွာကစားေနတာကို ဆြဲေခၚျပီး ရပ္ခိုင္းဖို႔ သူမတတ္နိုင္ဘူးေလ။ သူတို႔ေလးေတြကိုၾကည္႔ျပီး ငါ႔ကေလးေတြကိုျပန္သတိရမိတယ္ ကြယ္။ မေန႔ညကဆို ကိုယ္ဘီလီေလးကို ငါအိပ္မက္မက္တယ္ကြယ္႔။ ငါ႔သမီးေလး ဘီလီက သေဘၤာေပၚကို လာခဲ႔တယ္တဲ႔ေလ။ ျပီးေတာ႔ သမီးေလး ဘီလီဟာ ခ်စ္စရာေကာင္းေနလိုက္တာလည္း ငါမင္းကိုအခုေရးျပတာထက္ေတာင္ ပိုလိမ္႔ဦးမယ္ကြယ္။
အခ်စ္ေရ… ကိုယ္ျပန္လာရင္ ကေလးေတြအတြက္ ကိုယ္ဘာေတြယူလာခဲ႔ရမလဲ မင္းပဲ စာရင္းျပဳထားပါေတာ႔ကြယ္ေနာ္…တစ္ကယ္လို႔မင္း ကိုယ္႔ကို ခ်က္ခ်င္းစာျပန္ခဲ႔ရင္ ကိုယ္အဂၤလန္ကို ေရာက္တဲ႔အခါ မင္းရဲ႕ျပန္စာကို ရလိမ္႔မယ္။ မင္းသတိရဖို႔က အဂၤါေန႔ဟာ အဂၤလန္ကို စာေတြပို႔တဲ႔ေန႔ေလ။ ကိုယ္႔ရဲ႕အနမ္းေတြကို ကိုယ္႔ရဲ႕ကေလးေတြအတြက္ဒီစာနဲ႔အတူ ထည္႔ေပးလိုက္ပါရဲ႕ကြယ္။ တစ္ခ်ိဳ႕တစ္၀က္ကေတာ႔ မင္းအတြက္ေပါ႔….ေနာ..။
Shri Rabindranath Thakur
.....................................................................
မူရင္းစာပိုဒ္-
Bahi Chhoto Bou
Today we will reach a place called Aden and touch land again after a long time. But we cannot disembark, incase we have to pick up some contagious disease. On arrival in Aden we have to change ship, which will be a big bother. I cannot tell you how seasick I have been this time – for three days, whatever I swallowed just came up again, my head felt dizzy and the rest of me was in turmoil- I even wondered whether I would pull through. On Sunday night I distinctly felt myself leave my body and go to Jorasanko. You were lying on one side of the big bed, Beli and Khoka beside you. I caressed you a little and said, “little wife, remember this Sunday night when I left my body and come to see you-when I return from Europe I shall ask you if you saw me. Then I Kissed Beli and Khoka and came back. When I was ill did you ever think of me? I became restless thinking of seeing you again. Nowadays I feel constantly that there is no place like home-this time when I get back I shall not stir out anymore. Today I had my first bath for a week. But baths here are not a pleasure: salt in the seawater makes the whole body sticky and my hair becomes matted and horribly glued together_ it is an odd sensation. I think I shall avoid bathing until l leave the ship. It will be another week before we reach Europe – when we get there shall be glad to set foot on land. I have had enough of the ocean day and night. But at present the sea is pretty calm, the ship hardly rolls, and I am no longer sick. All day I lie on deck in a long chair and either chat with Loken, Ponder, Or read a book. At night too, we make our beds on deck and avoid entering our cabins if possible. Going inside the cabin make you feel queasy. Last night, though, it suddenly rained- we had to drag our bedding to a place where the rain could not get at us. Since then it has not stopped raining, after being fine and sunny yesterday. On board there are some little girls, whose father is taking them to England. When I look at them I feel pity. Their father goes everywhere with them, but he does not know how to dress them properly or how to look after them. When they go out in the rain and he warns them not to, they tell him “wd like going out in the rain”_ which makes him laugh a bit; seeing them happily playing in the rain he cannot bring himself to stop them. To look at them remind me of my own babies. Last night I dreamt of Beli _ she had come on board the streamer, and she looked lovelier than I can say. You must tell me what sort of thing I should bring them when II return home. If you answer this letter immediately, I might receive your reply while I am in England. Remember that Tuesday is the day for mailing to England. Give the children lots of kisses from me – and have some yourself too.
Shri Rabindranath Thakur
Comments
အားေပးပါတယ္ အမ်ားၾကီး ဆက္လက္ေရးသားနုိင္ပါေစဗ်ာ :)