မ်က္မွန္တပ္ထားတဲ႔ သူ ႏွင္႔ မ်က္မွန္မတပ္ထားတဲ႔သူ

“မင္းဘာလို႔ဒီလိုရွက္ေၾကာက္ေနရတာလဲ ဘာမွလည္းဟုတ္တာလည္းမဟုတ္ပဲနဲ႔ ငါလည္းငယ္ငယ္တုန္းက မင္းလိုရွက္ခဲ႔ဖူးတာပဲ ဆင္းရဲတာကိုရွက္တာ ေနာက္ေတာ႔ငါ႔ဘာသာစဥ္းစားမိတယ္ ေလာကၾကီးမွာ ငါတစ္ေယာက္တည္း ဆင္းရဲတာလားလို႔ေပါ႔ ငါတစ္ေယာက္တည္းမွမဟုတ္ပဲ”

ကၽြန္ေတာ္ အထက္တန္းေက်ာင္းသားျဖစ္ခါစ အေဖနဲ႔ကၽြန္ေတာ္ တစ္ေနရာသို႔အသြား လမ္းမွာ ကၽြန္ေတာ္က တစ္စံုတစ္ခုကို ရွက္ေနမိေသာေၾကာင္႔ အေဖက ကၽြန္ေတာ္႔ကိုေျပာတဲ႔စကားပင္ျဖစ္သည္။ အေၾကာင္းမရွိအေၾကာင္းရွာရွက္တတ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္႔ကို အေဖကလည္း အေၾကာင္းမရွိအေၾကာင္းရွာကာ မရွက္တတ္ဖို႔ ေျပာဆိုသည္မွာ အၾကိမ္ၾကိမ္ရွိျပီ။ ရုပ္ဆိုးတာကိုရွက္တာ။ မ်က္လံုးျပဴးတာကိုရွက္တာ။ ဆင္းရဲမွာကိုရွက္တာ။ စသည္ျဖင္႔ ရွက္နည္းေပါင္းစံုျဖင္႔ လူတကာတို႔ရွက္ဖူးၾကပါလိမ္႔မည္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္လည္း ရွက္ခဲ႔သည္။

ငယ္စဥ္က အက်င္႔တစ္ခုေၾကာင္႔ လူပ်ိဳေပါက္ေရာက္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ ရွက္ဖြယ္တစ္ခုကိုၾကံဳရေလသည္။ တစ္ျခားမဟုတ္ သြားေခါေနျခင္းပင္။ ငယ္ငယ္က ဘယ္ဘက္လက္ညိွဳးသိမ္သြားေအာင္ လက္စုပ္ခဲ႔ေသာေၾကာင္႔ လူပ်ိဳေပါက္အရြယ္တြင္ သြားေခါကေလး တစ္ေယာက္ျဖစ္ခဲ႔ေလျပီ။

တစ္ခါ…ကၽြန္ေတာ္႔အေဖအလုပ္မသြားသည္႔ေန႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အိမ္ေရွ႕ေစ်းဆိုင္ေလး ေပၚထိုင္ရင္ းအေဖႏွင္႔ကၽြန္ေတာ္ ေထြရာေလးပါးေျပာေနခ်ိန္ သြားအေၾကာင္းႏွင္႔ ပတ္သက္ျပီးစကားစပ္မိ၍ ကၽြန္ေတာ္က သြားျပင္ခ်င္ေၾကာင္း၊ အခု သြားပံုစံကိုသေဘာမက်ႏိုင္ပဲရွိေၾကာင္းအေဖ႔ကို ေျပာမိေလသည္။ ထိုစဥ္က မ်က္ႏွာအစိတ္အပိုင္းမ်ားကို ျပဳျပင္သည္ဆိုသည္မွာ ရုပ္ရွင္မင္းသားမင္းသမီးမ်ားသာ ျပဳျပင္ေလ႔ရွိရာ။ ကၽြန္ေတာ္တို႕မိသားစုလို ေအာက္ေျခလူတန္းစားအဖို႔ မည္သို႔တတ္ႏိုင္မည္နည္း။ 

သို႔ေသာ္အေဖက ကၽြန္ေတာ္အားမငယ္ေစရန္။ “ျပင္ရမွာေပါ႔ကြာ အခုေတာ႔ ငါတို႔မွာေငြအင္အားနည္းေနေသးတယ္ေလ ပိုက္ဆံနည္းနည္းပိုစုမိတဲ႔အခါက်ရင္ လုပ္ရမွာေပါ႔။ ဒါေပမယ္႔ ပညာတတ္ေအာင္လုပ္ပါကြာ အရည္အခ်င္းရွိေအာင္သာလုပ္ပါ။ ဒါေတြကအမွန္ေတာ႔အလကားပါ။ မင္းစြမ္းေဆာင္ရည္ျမင္႔ေလ။ မင္းရုပ္ဆိုးတာေတြေပ်ာက္ေလ” ဟုသာေျပာခဲ႔သည္။ ထိုစဥ္ကေတာ႔အေဖေျပာတာကိုသိပ္နားမလည္။ အခ်ိန္ရွိတိုင္းမွန္ေရွ႕ေရာက္ေနမိသည္။

ထိုအျဖစ္မ်ား ၾကာခဲ႔ေလျပီး … ကၽြန္ေတာ္ကိုးတန္း ႏွစ္ေလာက္ေရာက္ေသာအခါ အေဖသည္ အလုပ္တစ္ခု တြင္ အလုပ္သမားေခါင္းေဆာင္တစ္ဦးျဖစ္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မိသားစုလည္း အေတာ္အတန္ေလး အဆင္ေျပလာေလသည္။ ထိုအလုပ္မွာလုပ္ေနစဥ္ အေဖသည္ ညစဥ္ညတိုင္း အလုပ္မွျပန္လာေသာအခါ ပိုက္ဆံေပါေပါမ်ားမ်ားပါလာသည္႔ေန႕မ်ားတြင္ ဖတ္စရာ မဂၢဇင္း တစ္အုပ္စ ႏွစ္အုပ္စ ၀ယ္လာေလ႔ရွိသည္။ ထိုစဥ္က အေဖဖတ္ေသာ magazine မ်ားမွာ သေျပ ေတးမဂၢဇင္း၊ ဓန စီးပြားေရမဂၢဇင္း၊ ႏြယ္နီမဂၢဇင္းစသည္တို႔အဖတ္မ်ားေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္လည္း ထိုစာအုပ္မ်ားထဲမွာ ဟိုလွန္ဒီလွန္ကာ ရယ္စရာေမာစရာ၊ သေရာ္စာမ်ား၊ ေဆာင္းပါးမ်ားကို ကိုယ္လက္လွမ္းမီသေလာက္ ဉာဏ္မီသေလာက္ ဖတ္ခဲ႔သည္။ တစ္ခါတစ္ေလ ေမာ္ဒန္၀ထၳဳမ်ား၊ အက္ေဆးမ်ားကိုလည္း ဖတ္ခ်င္ဖတ္မိသည္။ တစ္ခါေသာ္ ရယ္စရာmagazine မွ ႏွစ္သိမ္႔ဆုရ ဟာသဇတ္လမ္းတစ္ပုဒ္ကိုဖတ္မိရာ ရယ္၍မဆံုး။ တစ္ခါတြင္လည္း ေပါ႔ပ္အဆိုေတာ္မိုက္ကယ္ဂ်က္ဆင္ဧ။္ သူ႔နဂိုမူလ အသားအရည္ကိုျပန္လိုခ်င္သည္႔ သတင္းတစ္ပုဒ္ ကိုလည္းစိတ္တြင္ မွတ္မွတ္ထင္ထင္။ ေနာက္တစ္ခါတြင္ ေမာ္ဒန္အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ကို ဖတ္မိေလသည္။ ထိုအက္ေဆးကို နားမလည္ေသာ္လည္း စိတ္ထဲစြဲေနမိသည္။ ဘာေၾကာင္႔မွန္းမသိေပ။

“မ်က္မွန္ တပ္ထားတဲ႔သူတစ္ေယာက္က မ်က္မွန္မတပ္ထားတဲ႔သူ တစ္ေယာက္နဲ႔ မ်က္နွာခ်င္းဆိုင္ လာေနတယ္ ၊ မ်က္မွန္တပ္ထားတဲ႔သူက မ်က္မွန္မတပ္ထားတဲ႔သူကို ျမင္ေတာ႔ စိတ္ထဲမွာ ရွိန္ေနတယ္။ မ်က္မွန္တပ္ထားတဲ႔သူကလည္း မ်က္မွန္မတပ္ထားတဲ႔သူကို ျမင္ေတာ႔ စိတ္ထဲကေန အလုိလိုရွိန္သြားခဲ႔တယ္” စသည္ျဖင္႔ထိုသို႔ေသာစကားလံုးမ်ားပါ၀င္သည္႔ စာေၾကာင္မ်ားျဖင္႔ဖြဲစည္းထားသည္႔ အက္ေဆးတစ္ပုဒ္ျဖစ္သည္။ ထိုအက္ေဆး၏ေခါင္းစဥ္ႏွင္႔ စာေရးဆရာကိုကား လံုးလံုးပင္ေမ႔ေနေခ်ျပီ။

ေနာက္ႏွစ္ဆယ္တန္း ေရာက္ေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ဆယ္တန္းက်ေလသည္။ ထိုႏွစ္က စနစ္ေဟာင္းေနာက္ဆံုးႏွစ္ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ ႏွစ္က်ျဖစ္ေသာကၽြန္ေတာ္ေနာက္ႏွစ္ ေက်ာင္းျပန္တက္ေသာအခါ Course အသစ္မ်ားႏွင္႔ရင္ဆိုင္ရေလေတာ႔သည္။ သင္ခန္းစာအသစ္မ်ားတြင္ အဂၤလိပ္စာ စာအုပ္သည္ အရင္ႏွစ္ကလို ပံုျပင္မ်ားမဟုတ္ပဲ။ ေဆာင္းပါးပံုစံမ်ားကိုသင္ၾကားရေသာအခါ ပိုမို၍ လက္ေတြ႕ဆန္လာေလသည္။ ထိုအဂၤလိပ္စာသင္ခန္းစာမ်ားထဲတြင္ Looking Good ဟူေသာ ေဆာင္းပါးပံုစံ သင္ခန္းစာတစ္ခုပါေလသည္။ လူတစ္ေယာက္၏ၾကည္႔ေကာင္းျခင္း၊ မေကာင္းျခင္းမ်ားႏွင္႔ပတ္သက္ျပီးရွင္းျပျပီးသင္ၾကားေနေသာ အတန္းပိုင္ဆရာ ဦးေမာင္ေမာင္ဦး ၏စကားထဲမွ “ မင္းရုပ္က ၾကည္႔မေကာင္းဘူးလို႔မင္းထင္ေနရင္ အျခားသူတစ္ေယာက္ကလည္း သူ႔ရုပ္ရည္နဲ႔ပတ္သက္ျပီး တစ္ခုခု ခံစားေနရမွာပဲ” ဟူေသာ ထိုစကားကိုၾကားစဥ္က သိပ္လည္းအေလးတယူမျပဳမိခဲ႔။

ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးေနာက္ အဂၤလိပ္စာသင္တန္းတက္သည္ ။ဆယ္တန္းက်ျပီး ျပန္တက္ေတာ႔ အဂၤလိပ္စာကိုဖိလုပ္ထားသျဖင္႔ ဆယ္တန္းေအာင္ေသာအခါ အလုပ္တစ္ခုမရခင္ ဆယ္တန္းတက္လာသည္႔ အငယ္ေတြကို စာျပန္သင္သည္႔ အလုပ္ကိုလုပ္ေနခဲ႔သည္။ တစ္ေန႔ စာသင္သည္႔အိမ္မွ အျပန္ မထင္မွတ္ပဲ သူငယ္ခ်င္းေဟာင္းတစ္ေယာက္ႏွင္႔ လမ္းမွ ေတြ႕မိသည္။ မေတြ႕ရတာၾကာသျဖင္႔ ဆိုင္တစ္ဆိုင္သို႔ ၀င္ကာ တစ္ခုခုစားရင္းစကားေျပာမည္ဟုရည္ရြယ္ကာ ဆိုင္ထဲေရာက္ေတာ႔မွ သူ႔ကိုဘာစားမလဲေမးေတာ႔

“ဘာမွမစားေတာ႔ဘူး ငါအဖတ္စားမရလို႔” ဟုေျပာသည္။ ျပီးေတာ႔သူစကားေျပာပံုကိုၾကည္႔ရတာ တစ္မ်ိဳး ႏွာေစးေနသည္ႏွင္႔တူသည္။ “ဘာျဖစ္လို႔လဲ”ဟုေမးေတာ႔ “ငါသြားျပင္ထားတယ္ အဲ႔ဒါသြားတစ္ေခ်ာင္းကို ခ်ိဳးလိုက္ျပီး အာေခါင္ထဲမွာ ေထာက္ထားရတယ္ အျပင္ထြက္ေနတဲ႔ သြားကိုအထဲမွာ၀င္ဆံေအာင္လုိ႔ေလ” ဟုေျပာမွ သူ႔ပါစပ္ကိုဟခိုင္ျပီး ၾကည္႔ေတာ႔မွ အထဲမွာ ေဒါက္ေထာက္ထားတာကိုေတြ႕ရသည္။ သူ႔မွာ အဖတ္လည္းမာမာစားလို႔မရ။ အခုေလာေလာဆယ္ေတာ႔ ဆန္ျပဳတ္ပဲေသာက္ေနရသည္ဟုေျပာသည္။ သူ႔အစား ကၽြန္ေတာ္ ပင္ စိတ္က်ဉ္း က်ပ္သြားမိသည္။ ဘယ္ေလာက္ကုန္လဲဟုေမးေတာ႔ သူျပန္ေျဖသည္႔အတိုင္းအတာပမဏကိုၾကားမွ စိတ္ပ်က္မိေလသည္။

သူကိုယ္တိုင္လည္း ျပင္ျပီးမွ ေနာင္တရေနသလိုလိုျဖစ္ေနသည္။ တစ္ႏွစ္ေလာက္ဒီလို ေဒါက္ခံထားရမွာဟုလည္း ေျပာေတာ႔ သူ႕အစားပင္ ကိုယ္လည္း ခံရခက္သလိုလိုျဖစ္ေနမိသည္။ မထင္မွတ္ပဲ ငယ္ငယ္က အေဖ႔ကို အိမ္ေရွ႕ေစ်းဆိုင္ေလးေပၚမွာ သြားျပင္ခ်င္သည္ဟုေျပာမိတာကိုပင္ အားနာမိေလသည္။

သူႏွင္႔မေတြ႕တာၾကာျပီျဖစ္သျဖင္႔ စကားေတြအမ်ားၾကီးေျပာမိသည္။ ပတ္၀န္းက်င္အေၾကာင္း၊ အလုပ္အေၾကာင္း၊ အစားအေသာက္အေၾကာင္း၊ ေဆးဆိုးသည္႔ အစားအစားမ်ားအေၾကာင္း သဘာ၀သစ္သီးမ်ားအေၾကာင္း။ ျပဳျပင္မႈ႕မပါေသာ မင္းသမီးေလးဧ။္ ရိုးရွင္းေသာ ခ်စ္စရာ ေကာင္းေသာ ဆြဲေဆာင္မႈ႕အေၾကာင္းစသည္ျဖင္႔အေၾကာင္း ထို႔ေနာက္ေတာ႔သူႏွင္႔လမ္းခြဲျပီး စာသင္ရန္က်န္သည္႔ ေကာင္ေလးဆီသို႔သမိုင္းလမ္းဆံု ကားမွတ္တိုင္မွကားစီးရန္ ၃၆ကားကိုစီးလွ်က္ထြက္ခဲ႔သည္။ ဒီေန႔သင္ရမည္႔ အေၾကာင္းအရာက Looking Good အေၾကာင္းေလ…။

ေက်ာ္ညိဳေသြး