ဂ်စ္ပစီမိုးတိမ္သီခ်င္းထဲက ရုပ္ရွင္

ဂ်စ္ပစီမိုးတိမ္သီခ်င္းထဲက ရုပ္ရွင္


Microsoft Word သာမရွိဘူး ဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္ ရူးသြပ္၍ သြားလိမ္႔မည္လား မသိ။ ကၽြန္ေတာ္႔စိတ္မ်ားသည္ အေ၀းသို႔ပ်ံ႕လြင္႔လို႔ေနသည္။ လူလူသူသူမ်ားၾကားထဲ ေရာက္သြားသည္႔အခါ ကၽြန္ေတာ္႔ကို မည္သူမည္၀ါကမွ မေတြ႕ဟု ကိုယ္႔ကိုယ္ကို ထင္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္သည္လည္း မည္သူ႕ကိုမွ ရင္းႏွီးသည္ဟု မခံစားရ။ အေပါင္းအသင္းမ်ားႏွင္႔ ေတြ႕ေသာ အခါ ကၽြန္ေတာ္ တစ္ကိုယ္တည္း ျဖစ္ေနသည္။ သူတို႔သည္ ကၽြန္ေတာ္ဧ။္ ရင္းႏွီးေသာ သူမ်ားဟု ေတြးၾကည္႔ ေသာအခါ အထူးအဆန္းလို ျဖစ္ေနေလျပီ။
Microsoft Word ကိုဖြင္႔၍ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္တတ္ရာရာ စာမ်ားကို ေရးေနေလေတာ႔သည္။ ကြန္ျပဴတာထဲက အီးဘုတ္မ်ားကို လြန္ခဲ႔ေသာ ႏွစ္ရက္ခန္႔က ခင္မင္သည္႔ အစ္မ တစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္႔ Memory Chip ေလးထဲသို႔ ထည္႔ေပးလိုက္သျဖင္႔ ဖြင္႔၍ ဖတ္မိသည္။ တစ္ကယ္တမ္းမူ အီးဘုတ္ကိုဖတ္သည္ဟု ဆိုေသာ္လည္း ထိုအီးဘုတ္မ်ားထဲမွာ ကၽြန္ေတာ္ပါ၀င္ေရးသားထားေသာ ကဗ်ာမ်ား ၊ စာတိုစာစ မ်ားႏွင္႔ အက္ေဆး တစ္ခ်ိဳ႕ကို လိုက္ရွာ၍ ျပန္လည္ဖတ္ရႈေနျခင္းရယ္သာ။ က်န္စာမ်ားကိုမူ ေမာက္စခရိုး ကို လွည္႔၍ ေက်ာ္ပစ္ေလသည္။ ကၽြန္ေတာ္ ႏွစ္သက္ေသာ စာမူရွင္မ်ား ျဖစ္သည္႔ ပန္ဒိုရာ ၊ ခိုင္စိုးလင္း ၊ ဟန္သစ္ျငိမ္ စေသာ မည္သူတို႔ဧ။္ စာမူမ်ားကို မွ မဖတ္မိေခ်။ စိတ္လိုလက္ရျဖင္႔ ဖတ္လွ်င္လည္း သံုးေလးေၾကာင္းသာ။ အလြန္ဆံုးသံုးေလး ပိုဒ္မွ်သာပင္။
            ကၽြန္ေတာ္ စာဖတ္၍ မရေတာ႔ေခ်။ အဘယ္ေၾကာင္႔ စာဖတ္၍ မရေတာ႔သနည္း။ မ်က္စိမ်ား မႈန္သြားျခင္းေၾကာင္႔လည္းမဟုတ္ ကၽြန္ေတာ္႔ မ်က္လံုးမ်ားသည္ လြန္ခဲ႔ေသာ သံုးႏွစ္ခန္႔ကတည္းက အင္တာနက္ဆိုင္တြင္ အလုပ္လုပ္ကတည္းကပင္ သံုးႏွစ္လံုး အင္တာနက္ထိုင္သံုးေသာ္လည္း နည္းနည္းေလးမွ မမႈန္ေခ်။ တစ္ခါတစ္ရံ ဘယ္ဘက္မ်က္လံုး နီရဲလာသည္မွအပ ဘာမွ မျဖစ္ေခ်။ သို႔ေသာ္ ကၽြန္ေတာ္ စာဖတ္၍မရျခင္းမွာ မ်က္စိမႈန္၍မဟုတ္။ အိပ္ခ်င္၍မဟုတ္ ၊ စိတ္ေလေနျခင္းေၾကာင္႔ျဖစ္သည္။ ဒီစာေတြကို ဖတ္ရင္ ဘာထူးလာမလဲ။ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုေမးၾကည္႔သည္။ ငါ႔အတြက္ ပိုျပီး စာေပ၀မ္းစာဖူလံုတာေပါ႔။ ဖူလံုေတာ႔ေရာ ဘာျဖစ္မွာလဲ။ ငါ စာေတြေရးတဲ႔အခါ အေထာက္အကူ ျဖစ္တာေပါ႔။ အေထာက္အကူျဖစ္လုိ႔ ငါစာေတြကို လိွမ္႔ေရးေနျပီပဲထား။ ငါ ဘာျဖစ္လာမွာလဲ။ ေနာက္ဆံုး ရသည္႔ အေျဖကား ေနာက္ဆံုးရသည္႔ ေမးခြန္းပင္ ျဖစ္ေတာ႔သည္။
            “GM ဒီေကာင္ေလးကို ေျပာလိုက္တဲ႔ လစာက မမ်ားလြန္းဘူးလား”ဟု ေျပာသံကို ကၽြန္ေတာ္ၾကားရသည္။
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ” ျပန္ေမးသံ။ “ကၽြန္မက ဒီေလာက္ကေတာ႔ မ်ားတယ္ထင္တာပဲ အခုမွ အစမ္းခန္႔ပဲရွိေသးတာ” ဟုဆိုသည္။ “ဒါဆိုလည္း ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ ကၽြန္မကေတာ႔ မမ်ားဘူးထင္တယ္” “မ်ားတာေပါ႔ GM ရဲ႕” “ဒါဆိုဘယ္လိုလုပ္ရမလဲ” “ရပါတယ္ ကၽြန္မ ၾကည္႔လုပ္လိုက္မယ္ အခုေန ျပန္ျပင္ခ်င္တဲ႔ လစာ ပမာဏသာ ကၽြန္မကိုေျပာ ကၽြန္မ ၾကည္႔စီစဥ္လိုက္မယ္။”
            ကၽြန္ေတာ္႔ စိတ္ခံစားမႈမ်ား အထြပ္အထိပ္သို႔ေရာက္လာေသာ အခါမ်ားတြင္ ကၽြန္ေတာ္ ေျဖသိမ္႔လိုက္သည္မွာ “ငါ႔စိတ္ေတြ ျငိမ္းခ်မ္းခ်င္တယ္” ဟူ၍ပင္။ ထိုစိတ္မ်ားျဖင္႔ မနက္ျဖန္တို႔ကို အခြံခြာခဲ႔သည္။ မနက္ျဖန္မ်ားထဲမွ အရသာခ်ိဳခ်ိဳမ်ားကို စားသံုးမိသည္။ အခုတေလာ ကၽြန္ေတာ္ ဘာသာတရား ႏွင္႔ေ၀းကြာေနသည္မွာ ၾကာခဲ႔ျပီ။ ကၽြန္ေတာ္႔ အဘိဓါန္တြင္ ဆုေတာင္းျခင္း ကို ေမ႔ေလ်ာ႔ေနခဲ႔သည္မွာ ၾကာခဲ႔ျပီ။ ျငိမ္းခ်မ္းေအာင္ လုပ္ေသာ ကၽြန္ေတာ္႔ စိတ္ကို ျပန္လည္ ပူေႏြးေလာင္ျမိဳက္လာေစသည္မွာ “ဂစ္တာဘယ္ကစ” သီခ်င္းကို တင္ပါးလႈပ္အကျဖင္႔ အက ေလ႔က်င္႔ေနေသာ အကမယ္လက္ထဲတြင္ ကိုင္ထားေသာ Tablet ေၾကာင္႔သာျဖစ္ေလသည္။
            ကၽြန္ေတာ္ ကိုယ္တိုင္ မွင္တံျဖင္႔ စာမေရးျဖစ္သည္မွာ ၾကာခဲ႔ျပီ။ ကၽြန္ေတာ္လက္ေခ်ာင္းမ်ားသည္ မွင္တံႏွင္႔ ေပါင္းဖက္ရသည္ထက္ ကီးဘုတ္ကို ပို၍ ခင္တြယ္မိေလသည္။ သို႔ေသာ္ ေထာင္ဂဏန္းမွ်သာရွိေသာ ေငြေၾကးျဖင္႔ ရႏိုင္ေသာ ကီးဘုတ္တစ္ခု ကၽြန္ေတာ္႔တြင္ မရွိ။ ထို႔ေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္႔တြင္ မွင္တံ တစ္ေခ်ာင္းမရွိ။ ထိုမွ်သာမက မိုက္ခရိုဖုန္းတစ္လံုးလည္းမရွိ။ ထို႔အတူ ဂရပ္ဖစ္အတ္တ္ ဖန္တီးမႈလည္း မရွိ။ ထို႔အျပင္ သီခ်င္းတစ္ပုဒ္လည္းမရွိ ။ စိတ္ကူးပံုရိပ္မ်ား အတြက္ ကၽြန္ေတာ္ ေရခဏခဏ ခ်ိဳးရမည္ကို ေၾကာက္မိေနသည္။ အညစ္အေၾကး ခဏခဏ စြန္႔ရမည္ကို ေၾကာက္မိေနသည္။ ခဏခဏ အိပ္ငိုက္ရမည္ကို ေၾကာက္မိေနသည္။
                        ျမစ္ျပင္တေလွ်ာက္ တိုက္ခတ္သည္႔ေလဧ။္အဟုန္တြင္ ခ်စ္မိုးေစြ သီခ်င္းသည္ ေလာကၾကီးကို ေမ႔ေလ်ာ႔ေနသည္ကို ကၽြန္ေတာ္သတိရမိသည္။ စိတ္လြတ္ကိုယ္လြတ္ေပ်ာက္ျမဴးေနေသာ လိႈင္းသဲ႕သဲ႔သည္ ရပ္ထားေသာ သေဘာၤၾကီးကို တြန္းတိုက္ေသာ အရွိန္ေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ထိုင္ေနေသာ ေဘာတံတားသည္ အနည္းငယ္မွ် လူးလြန္႔ေနဧ။္ ။ ထိုသို႔ေသာ ခဏကို ကၽြန္ေတာ္႔ အက္ေဆးထဲတြင္ ပါ၀င္ေအာင္ ေရးသားခ်င္ေသာ္လည္း CCTV ဧ။္ရန္ကို ကၽြန္ေတာ္အေလးထားေနရေသာေၾကာင္႔ ရူးသြပ္မသြားေစရန္ Microsoft Word ကိုဖြင္႔ထားလွ်က္ကပင္ အိပ္မေပ်ာ္ျခင္းကို လိုက္ေလ်ာညီေထြျဖစ္ေစမည္႔ အေၾကာင္းအရာတို႔ကို စဉ္း  စားမိေနေတာ႔သည္။
            ထိုသို႔ေသာ အခါမ်ိဳးတြင္ ကၽြန္ေတာ္႔ ပတ္၀န္းက်င္တစ္ခုကို ကၽြန္ေတာ္႔ဘာသာ ဖန္တီးေနမိသည္။ ပတ္၀န္းက်င္ရွိ လူမ်ားသည္ ကၽြန္ေတာ္႔ေျပာစကားမ်ားကို နားမလည္ႏိုင္ျခင္းအျဖစ္သို႔ ေရာက္ေနၾကေလသည္မွာ ကၽြန္ေတာ္ ေျဖရွင္း၍ မရေသာ သခ်ၤာမ်ားျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ျပန္ခ်ိန္မ်ားသည္ ေက်ာင္းတုန္းက သခ်ၤာေျဖရက္မ်ားပင္။ ထို႔ေၾကာင္႔ ထိုအခ်ိန္မ်ားကို ကၽြန္ေတာ္ မုန္းခဲ႔သည္။ သခ်ာၤေျဖရက္မ်ားကို မုန္းတတ္ခဲ႔သည္။ ထိုသခ်ၤာေျဖရက္မ်ားသည္ အခုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔အနီးအပါးတြင္ရွိေသာ ေဟာ္လို ဂစ္တာ ေလးထဲမွ သတၱဳၾကိဳးသံမ်ားပင္ျဖစ္ခဲ႔ေလျပီ။
            ဟုတ္သည္ ကၽြန္ေတာ္႔ အေၾကာက္တရားမ်ားကို ေတာ္လွန္ေရးလုပ္ရမည္။ စုထားေသာ ပိုက္ဆံမ်ားကို ေလထဲသို႔ ၾကဲလိုက္ေသာအခါ လွပေသာ ပန္းမ်ားပြင္႔ေနေလသည္ကို ေတြ႕ရသည္။ ဟုတ္ျပီ။ ဒါဆိုလွ်င္ ကၽြန္ေတာ္႔ အိပ္မက္မ်ားအတြက္ စီဒီခ်ပ္မ်ား၀ယ္ရန္ စိတ္ကူးမိေလသည္။ သကၤန္းကၽြန္းရွိ တိုက္ခန္းေလးတစ္ခုအတြင္းသို႔ ကၽြန္ေတာ္ အုတ္ေလွကားေလးအတိုင္း တက္သြားေသာအခါ ကၽြန္ေတာ္ တေလာကလံုးကို ေမ႔ေလ်ာ႔သြားေပလိမ္႔မည္။ ကၽြန္ေတာ္႔ ေမ်ာလြင္႔ျခင္းမ်ားကို စုစည္းထားမည္႔ ကြန္ျပဴတာေလးတစ္လံုးသည္ အသင္႔ေစာင္႔ဆိုင္းေနေပမည္။ ထိုအခါ ကၽြန္ေတာ္႔ ေငြေၾကးမ်ားထက္ ကၽြန္ေတာ္႔ လက္ေခ်ာင္းမ်ားက တစ္စံုတရာကို ငတ္မြတ္ေနေသာ လူမ်ားလို သိမ္ေမြ႕စြာျဖင္႔ ေျပးလႊားေနၾကမည္။
            အခုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္သည္ အရစ္ခၽြန္မီးသီးျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ အရစ္ၾကီးပု မီးလံုးျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ မိႈမီးသီးျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ မတ္တပ္ရပ္ပန္ကာတစ္လံုးျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ျပင္ထိန္းစတို ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ပင္စြပ္ မီးလံုး ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ 1” Tee PVC ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ 0.75” valve socket PVC ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ တီးခတ္ခြင္႔မရွိေသာ သူတပါးဧ။္ ဂစ္တာျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ဗမာေဆး၀ါ ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေလးေပမီးေခ်ာင္းျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ မီးေခ်ာင္းေကြး၀ါျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ လိုင္းခြဲနံပါတ္1008 ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ခဲေဖ်ာ႔ေရာင္ လိုင္းခြဲဖုန္းတစ္လံုးျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ Damage ပစၥည္းမ်ားျပည္႔ေနေသာ ေလးေထာင္႔ ပလပ္စတစ္ျခင္းေတာင္း တစ္လံုးျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ ေလးနာရီ မတ္တင္းျဖစ္သည္။ ကၽြႏ္ေတာ္သည္ ATM Spray ျဖစ္သည္။ကၽြန္ေတာ္သည္ March’s Issues ျဖစ္သည္။ March’s Receives ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္သည္ Ledger စာအုပ္ျဖစ္သည္။ ထို႔အတူ ကၽြန္ေတာ္သည္ သန္းေခါင္ေက်ာ္ စက္ရံုမွ Pentium တစ္စင္းျဖစ္၍။ Sleep ျဖစ္ေနေသာ ကြန္ျပဴတာ တစ္လံုးလည္း ျဖစ္သည္။


ေက်ာ္ညိဳေသြး