ဖာ

ဖာ

ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေပ်ာ္ခ်င္ခဲ႔ပါတယ္။ ဒါေၾကာင္႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေပ်ာ္စရာေတြကို အျမဲတမ္းေတြးေတာမိပါတယ္။

ေပ်ာ္စရာဆိုတာ ဘာမ်ားပါလိမ္႔? သင္တို႔ေရာ သိခ်င္သလား? ဟုတ္ကဲ႔  ကၽြန္ေတာ္လည္း ေပ်ာ္စရာဆိုတာ ဘာမ်ားပါလိမ္႔လို႔ အေျဖရွာေနတုန္းပါပဲ။

* * * * * * * * * * * * * * * * *

တကၠသိုလ္၀င္တန္း မေအာင္ခင္က က်ဴရွင္ဆရာေတြက “မင္းတို႔ ဆယ္တန္းေအာင္ရင္ သိပ္ေပ်ာ္ရလိမ္႔မယ္” လို႔ ေျပာဖူးတယ္။ အဲဒါ နဲ႔ပဲ ဆယ္တန္းစာေမးပြဲေျဖျပီး ေအာင္စာရင္းထြက္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္တန္း က်တယ္။ ေအာင္သြားတဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ကို ၾကည္႔ျပီး ထပ္ၾကိဳးစားလိုက္တဲ႔ အခါ ဆယ္တန္းေအာင္ခဲ႔တယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္ မေပ်ာ္ပါဘူး။ အေ၀းသင္တကၠသိုလ္တက္ျပီး ဘြဲ႔ႏွင္းသဘင္ ခန္းမ ထဲကို ေရာက္ေတာ႔လည္း ကၽြန္ေတာ္ မေပ်ာ္ခဲ႔ပါဘူး။ သူမ်ားေတြ လုပ္သလို လိုက္လုပ္ျပီးေတာ႔လည္း ကၽြန္ေတာ္သိမ္းထားရမယ္႔ ပစၥည္း တစ္ခု တိုးလာတာေပါ႔။

* * * * * * * * * * * * * * * * *

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရွစ္တန္းေလာက္တုန္းက ဆံပင္ အနီေရာင္ေတြ ေခတ္စားလာတာေပါ႔။ ေက်ာင္းသားေတြ ၾကားထဲမွာ ဆံပင္ အနီ ဆိုးတဲ႔ သူ ဆိုရင္ တစ္ေက်ာင္းလံုးက ေငးၾကည္႔ရတယ္။ ေငးၾကည္႔ၾကတယ္။ ဆံပင္အနီေရာင္ ဆိုးေပးတဲ႔ ဆံပင္ညွပ္ဆိုင္ေတြလည္း သိပ္မရွိေသးဘူး။ ဆိုးေဆးေတြကိုလည္း အခုလိုေပါေပါေလာေလာ မရေသးဘူးေလ။ ေနာက္ေတာ႔မွ သိရတာက အဆိုေတာ္ တစ္ေယာက္ ဆံပင္အနီေဆးဆိုးတာကို ျမင္ျပီး လိုက္ဆိုးၾကတယ္ ဆိုတာကိုေပါ႔။ ဆံပင္ အလယ္ခြဲနဲ႔ နီညိဳေရာင္ဆိုးထားတဲ႔ အဆိုေတာ္ စည္သူလြင္ က ကၽြန္ေတာ္တို႔ေက်ာင္းသားေတြၾကားမွာ အေတာ္ကို ေရပန္းစားခဲ႔ပါတယ္။ စည္သူလြင္ရဲ႕ “ကိုယ္႔ေၾကာင္႔” “မ်က္၀န္း” “ပထမအနမ္း” သီခ်င္းေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္ အၾကိဳက္ေတြ႕ အသည္းစြဲ သီခ်င္းေတြ ျဖစ္ခဲ႔တယ္။ ေနာက္ပိုင္းမွာ စည္သူလြင္ ဗြီဒီယို ရိုက္လာေတာ႔ ဇာတ္ကားထဲမွာ ဇာတ္၀င္သီခ်င္းျဖစ္တဲ႔ “ဂႏၳ၀င္ သီခ်င္းသည္” သီခ်င္းဟာလည္း ကၽြန္ေတာ္႔ ႏွလံုးသားထဲ စြဲထင္ေနခဲ႔တယ္။

* * * * * * * * * * * * * * * * *

ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးေတာ႔ ကြန္ျပဴတာ သင္တန္းတစ္ခုမွာ အလုပ္၀င္လုပ္ေနျပီ။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ေဇာ္ပိုင္တို႔ ၊ ျဖိဳးၾကီးတို႔ မ်ိဳးၾကီးတို႔ အဆိုေတာ္ ျဖစ္ေနျပီ။ သူတို႔သီခ်င္းေတြနဲ႔ ရင္ခုန္သံေတြကို ျပဳစားတတ္ေနျပီ။ အဲဒီတုန္းက ကြန္ျပဴတာ သင္တန္းမွာ သီခ်င္းမ်ိဳးစံု(ျမန္မာသီခ်င္း ေရာ ၊ အဂၤလိပ္သီခ်င္းပါ) MP3 ဖိုင္ေတြနဲ႔ အမ်ားၾကီးရွိတယ္။ အလုပ္ပါးခ်ိန္ဆိုရင္ အဲဒီသီခ်င္းေတြကို Playlist လုပ္ျပီး ေဆာင္းေဘာက္ အေသးေလးနဲ႔ ဖြင္႔ထားတတ္တယ္။ တစ္ေန႔ေတာ႔ ကြန္ျပဴတာသင္တန္းက သင္တန္းသူတစ္ေယာက္က ကြန္ျပဴတာ ထိုင္သံုးေနရင္း ေဘးကစက္မွာ ကၽြန္ေတာ္က သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို ဖြင္႔ျပီးနားေထာင္မိတယ္။ အဲဒီသင္တန္းသူက အဂၤလိပ္လို သိပ္ျပီး ၾကားညွပ္ေျပာတတ္တဲ႔ သူတစ္ေယာက္ေပါ႔။ အဂၤလိပ္လို ေျပာၾကတဲ႔ အသိုင္းအ၀ိုင္း တစ္ခုက ထင္ပါတယ္။ ဥပမာ အေနနဲ႔…

“စကၤာေပါ က ယူနီဗာ႔ဇရီ ေတြမွာဆိုရင္ စတယ္ရီ လုပ္ရတာပိုျပီး ဟာ႔ဒ္  ျဖစ္မွာေပါ႔ေနာ”

“ေဒါင္းေတာင္း မွာပဲေနခ်င္တယ္။ ေဒါင္းေတာင္း မွာက ေရွာ႔ပင္ လုပ္မယ္ဆိုရင္လည္း အီးဇီးျဖစ္တယ္။ ေရွာ႔ပင္း လုပ္ရင္း စီနီမာ ၀င္မလား ျဗဴတီစပါ မွာ ေဘာ္ဒီထရိမန္႔ လုပ္မလား”

အဲဒီလိုမ်ိဳးေပါ႔။ နည္းနည္းေတာ႔ၾကီးၾကီးက်ယ္က်ယ္ႏိုင္လွတယ္။ ထားပါေလ။

အဲဒီအမ်ိဳးသမီးက ကြန္ျပဴတာသံုးေနတုန္း ကၽြန္ေတာ္ဖြင္႔တဲ႔ သီခ်င္းလည္း ၾကားေရာ “ဟာ …အဲဒီသီခ်င္းက သိပ္ေကာင္းတယ္” လို႔ ဆိုပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း “ဟုတ္တယ္ ကၽြန္ေတာ္လည္း ၾကိဳက္တယ္” လို႔လည္း ေျပာေရာ…

“သီခ်င္းစာသား အဓိပၸါယ္ကို သိလို႔လား” လို႔ ကၽြန္ေတာ္႔ကို ေမးပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္က “မသိပါဘူး” လို႔လည္းေျပာေရာ…

“အဓိပၸါယ္မသိပဲ ဘယ္လိုလုပ္ျပီး ၾကိဳက္တယ္ ျဖစ္ရတာလဲ” တဲ႔ေလ…

ကၽြန္ေတာ္ကလည္း ျပန္ေျပာမိပါတယ္…

“သီခ်င္းကို ၾကိဳက္တာ အဓိပၸါယ္သိဖို႔ လိုလို႔လား” လို႔ေလ။

ဒါတင္ မက ေသးပါဘူး။ မၾကာခင္က ဖတ္ရတဲ႔ မဂၢဇင္းတစ္ခုမွာဆို အေမးအေျဖ က႑မွာ ေကာင္မေလး တစ္ေယာက္က သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ကို သိပ္ၾကိဳက္လို႔ အဲဒီသီခ်င္း ဆိုတဲ႔ အဆိုေတာ္ရဲ႕ အေၾကာင္းကို ေဖာ္ျပေပးဖို႔ ေတာင္းဆိုတဲ႔ အခါ ေကာင္မေလးက သီခ်င္းအဓိပၸါယ္ကို ေတာ႔ မသိပါဘူး လို႔ ေျပာေတာ႔ ျပန္ေျဖတဲ႔ အယ္ဒီတာ မမၾကီးက သီခ်င္းစာသားအဓိပၸါယ္မသိပဲ သိခ်င္းကို ဘယ္လို ၾကိဳက္ရတာလဲလို႔ ျပန္ေမးတယ္ေလ… ကဲ…ဘယ္လို နားလည္ရပါ႔မလဲ။

* * * * * * * * * * * * * * * *

သူမ်ားေတြ သီခ်င္းကို ဘာေၾကာင္႔ ခံစားတယ္။ ဘယ္လိုေၾကာင္႔ ၾကိဳက္တယ္ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ မေလ႔လာ မသိရွိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ကိုယ္တိုင္အေနနဲ႔ေတာ႔ သီခ်င္းကို စာသား အဓိပၸါယ္ သိမႈေၾကာင္႔ ႏွစ္သက္တာမဟုတ္ပါဘူး။ သီခ်င္းေတးသြားသံစဥ္ေၾကာင္႔ ၾကိဳက္တာပါ။ ၾကိဳက္လြန္းမက ၾကိဳက္လြန္းျပီး ညည္းဆိုလိုရင္ေတာ႔ သီခ်င္းစာသားကို လိုက္ရွာျပီး မရမက ဘာသာျပန္ျပီး ခံစားၾကည္႔ပါတယ္။ ေတးေလာက က လူေတြၾကားထဲမွာ ရွိတဲ႔ စကားဆိုရိုးတစ္ခုရွိပါတယ္။ “ဂီတ ဆိုတာ ႏွလံုးသားခ်င္း ဆက္သြယ္တဲ႔ ဘာသာစကားပါ” တဲ႔။ ဘာသာမတူ ၊ စကားမတူတဲ႔ လူေတြကို ႏွလံုးသားခ်င္း ဆက္သြယ္ခံစား နားလည္ေစတာကေတာ႔ ဂီတ သံစဉ္ေတြပဲ မဟုတ္ပါလား။

* * * * * * * * * * * * * * * * *

ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ အႏုပညာ အေပၚခံစားမႈဟာ တေျပးညီ တသမတ္ တည္းပဲ ျဖစ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ဟာ ေခတ္လူငယ္ တစ္ေယာက္ ျဖစ္တာေၾကာင္႔ ေခတ္ေပၚ ဂီတေတြကို အလြန္ၾကိဳက္ႏွစ္သက္ပါတယ္။ လက္လွမ္းမွီရာ ေတးသီခ်င္း ေပါင္းစံုကို ၾကားရာေနရာကေန နားေထာင္ခံစားသမႈ ျပဳခဲ႔ပါတယ္။ ဘယ္ေနရာ ဘယ္ေဒသမွာမဆို ဂီတကို နားေထာင္ရတာ ကၽြန္ေတာ္ အၾကိဳက္ဆံုး အလုပ္တစ္ခုပါပဲ။ အလွဴခံ မ႑ပ္ကေန ဖြင္႔တဲ႔ သီခ်င္းကေန ဟိုတယ္မွာ ဖြင္႔တဲ႔ သီခ်င္းသံအထိ နားေထာင္ရတာ ႏွစ္သက္သလို ။ ေလဘာတီ မျမရင္ရဲ႕ “ေရႊျပည္စိုး” သီခ်င္းကေန J Me ရဲ႕ “မင္းမၾကိဳက္တဲ႔ Hip Hop” သီခ်င္းအထိ သီခ်င္းေပါင္းစံုကို ႏွစ္သက္ပါတယ္။

            ကၽြန္ေတာ္႔ ဂီတ ခံစားမႈ အရ ျမန္မာသံျဖစ္ေစ ၊ ႏိုင္ငံျခားဂီတသံစဉ္ ျဖစ္ေစ ဂီတမခြဲပဲ နားလည္ခံစား ႏိုင္ခဲ႔ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကၽြန္ေတာ္မၾကိဳက္တဲ႔ ဂီတ အမ်ိဳးအစားကေတာ႔ ျမန္မာသံမက် ၊ အဂၤလိပ္သံမက် ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္ ေတးမ်ားကိုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ မၾကိဳက္ပါ။

ဥပမာ ေျပာရရင္…

“ အကၤ် ီ အစုတ္ကေလး ၀တ္လို႔ ျမိဳ႕ထဲ တို႔ေလ ေရာက္ခဲ႔မိတယ္။

ေဆာ္ကေလးေတြလည္း လွလိုက္ၾကတာ အေရာင္စံုပါကြယ္

ေဘာင္းဘီ ဖင္က်ပ္၀တ္တာ အျမင္လည္းဆန္းတယ္ ၾကည္႔လို႔ေကာင္းတယ္

ထမီေလးေတြေတာ႔ မေတြ႕ပါတယ္ ကိုယ္ရင္ေမာခဲ႔ရပါတယ္။”  ဆိုတာမ်ိဳး…..

“ေရႊေစတီထံေတာ္ပါးမွာ ဆုထူးေတြေျခြ မင္းနဲ႔ေလ ဘ၀စက္တိုင္းမွာ ေပါင္းဖို႔ရယ္ေလ

အေျခအေနေတြ မေပးလို႔ ေ၀းခဲ႔ရရင္ အစဥ္သာ သတိရေနျမဲပင္”

အဲဒီလို အေတာမ်ိဳးကို Rock လည္း မဟုတ္ ၊ Pop လည္းမဟုတ္ ၊ ျမန္မာသံလို႔လည္း ေျပာလို႔မရ ၊ အဂၤလိပ္သံစဉ္မ်ိဳးလို႔လည္း ေျပာမရ ျမန္မာ႔ တူရိယာ နဲ႔ တီးခတ္တာမ်ိဳးမဟုတ္ပဲ ေခတ္ေပၚ ဂီတာ ၊ ကီးဘုတ္ ၊ ဒရမ္ တို႔ နဲ႔ တီးခတ္ျပီး ျမန္မာသံျဖစ္ပါတယ္

ဆိုတဲ႔ သီခ်င္းမ်ားကိုေတာ႔ ခံစားလို႔မရပါဘူး။

ကၽြန္ေတာ္ခံစားလို႔ရတဲ႔ ျမန္မာသံ သီခ်င္းမ်ားကေတာ႔ “အလွသစၥာတရား” , “ဂ်င္မေလး ဂ်မ္း” “ကဥၥနား” တို႔လို သီခ်င္းမ်ိဳးသာပါပဲ။

* * * * * * * * * * * * * * * * *

ျမန္မာ႔ရိုးရာအေမြအႏွစ္ေတြကို ထိန္းသိမ္းဖို႔တင္ မလံုေလာက္ပါဘူး။ ဆက္လက္ဖန္တီး ဖို႔လည္း လိုအပ္ပါတယ္။ ေရွးတုန္းက ရွိခဲ႔တဲ႔ သီခ်င္းၾကီး သီခ်င္းခန္႔ေတြ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ ဘာလို႔ ေမွးမွိန္သြားသလဲဆိုတဲ႔ ေမးခြန္းကို ကၽြန္ေတာ္ တစ္ကုိယ္တည္းရွိတဲ႔ အခ်ိန္ေတြမွာ အျမဲေတြးမိပါတယ္။ အေျဖတစ္ခုပဲရပါတယ္။ အဲဒီလို ေတးသြားမ်ိဳးေတြကို ဆက္လက္ မေရးဖြဲၾကေတာ႔လို႔ပါပဲ။ ေရးဖြဲ႕ရေအာင္လည္း ေရးဖြဲ႕မယ္႔သူ မရွိေတာ႔လို႔ပါပဲ။ ဒါဆိုရင္ ေရာ႔အင္န္ရိုးလ္ လို႔ေခၚတဲ႔ ႏိုင္ငံျခားေတးသြား ကို ေရာ ေရးဖြဲ႕တဲ႔သူ မရွိၾကေတာ႔ဘူးလား။ သီဆိုတဲ႔သူေရာ မရွိၾကေတာ႔ဘူးလား။ ရွိပါတယ္။ ေရးတဲ႔ သူေရာ ၊ ဆိုတဲ႔သူေရာ ရွိၾကပါတယ္။ ျပီးခဲ႔တဲ႔ လ ကမွ သၾကၤန္ သီခ်င္းေခြ တစ္ေခြမွာ ျမန္မာအဆိုေတာ္ တစ္ေယာက္ ေရာ႔ခ္႔အင္န္ရိုး သီခ်င္းတစ္ပုဒ္ ကို ဆိုတာ ျမင္ၾကားမိတယ္။  ျမန္မာ ေရွးေခတ္ သီခ်င္းအဖြဲ႕ေတြ ၾကေတာ႔ေရာ ဘာလို႔ အဲဒီလို မ်ိဳး မရွိၾက/မရွိရတာလဲ။ ႏိုင္ငံျခားက ေရွးေဟာင္းသံစဥ္ ေရာ႔ခ္အင္ရိုး ကို အခုထိ (ႏိုင္ငံျခား မွာေရာ ၊ ျမန္မာမွာပါ) သီဆိုေနၾကသလို “ဂ်င္မေလး ဂ်မ္း”  နဲ႔ “ခ်စ္မိုးေစြ” “မိုး” စသည္တို႔လို သီခ်င္းမ်ိဳးေတြကို ေရးဖြဲ႕အားထုတ္ၾကဖို႔ ကို ျမန္မာသံႏွစ္ျခိဳက္လွပါတယ္ ဆိုတဲ႔ ေတးေရး/ေတးဆိုေတြ ဘာလို႔ မစဥ္းစား အားမထုတ္ၾကတာပါလိမ္႔??? ။ အေၾကာင္းကေေတာ႔ ျမန္မာသံ စစ္စစ္ သီဆိုရမယ္႔အစား အထက္က ကၽြန္ေတာ္ ေျပာသလို ဟိုမေရာက္ ဒီမေရာက္ ျမန္မာသံေတြ ဆိုေနၾကလို႔ ပဲလို႕ ကၽြန္ေတာ္ ထင္မိပါတယ္။

* * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * * *

ကမၻာမွာ ဂီတ အမ်ိဳးအစား ေတြက စံုလင္ပါတယ္။ ဂီတ အမ်ိဳးအစား တိုင္းက စီးဆင္းလာတဲ႔ ပင္မရင္းျမစ္ ႏွစ္ခုပဲ ရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ႔ Rock နဲ႔ Pop ပါပဲ။ အဲဒီကေန ဆင္႔ပြား ေပါက္ဖြားလာတဲ႔ ဂီတ အမ်ိဳးအစားေတြမွာလည္း အားနည္းခ်က္ အားသာခ်က္ဆိုတာေတြ ရွိပါတယ္။ အဲဒီလိုပဲ ဂီတ အမ်ိဳးအစား တစ္ခုမွာ အဓိက အသားေပးတဲ႔ အခ်က္ေတြရွိပါတယ္။ တခ်ိဳ႕က သံစဥ္ကို ဦးစားေပးတယ္။ တခ်ိဳ႕က စာသားေရးဖြဲ႕မႈကို ဦးစားေပးတယ္။ တခ်ိဳ႕က အတီးပိုင္းကို ဦးစားေပးသလို တခ်ိဳ႕က ရြတ္ဖတ္မႈ နဲ႔ ေပါက္ကြဲမႈကို ဦးစားေပးတယ္။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ခံစားသီဆိုမႈကို အေလးေပးထားတဲ႔ ဂီတ ေတြလည္း ရွိပါယ္။ ဒါေတြဟာ အဲဒီလို ဂီတ အမ်ိဳးအစားေတြ ေပါက္ဖြားရာ ေဒသ လူေတြရဲ႕ ေနထိုင္မႈ ဓေလ႔စရိုက္ေတြရဲ႕ ရိုက္ခတ္မႈ ေတြက စတင္ခဲ႔တာပါ။ ဒါေၾကာင္႔ ဘယ္ဂီတကေတာ႔ ဘယ္လို စြန္႔ပစ္သင္႔တယ္ ဆိုတာမ်ိဳးမရွိသင္႔ဘူး လို႔ကၽြန္ေတာ္ တစ္ကိုယ္တည္း ယူဆမိပါတယ္။

* * * * * * * * * * * * * * * * *

ကၽြန္ေတာ္႔ အထင္ေတာ႔ အိမ္တစ္အိမ္မွာ အႏုပညာ ၀ါသနာပါတဲ႔ ကေလးတစ္ေယာက္ ေမြးဖြားလာတာဟာ အဲဒီအိမ္အတြက္ စိတ္ပ်က္စရာ အေကာင္းဆံုးပါပဲ။ အဲဒီကေလးအတြက္လည္း တစ္ကယ္႔ကို က်ိန္စာ ပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ကေတာ႔ ဘယ္လိုက်ိန္စာလဲ ဆိုေတာ႔ ရင္ျပည္႔ရင္ကယ္ ျဖစ္ျခင္းပါပဲ။ ရင္ထဲမွာ သီခ်င္းေတြ ျပည္႔ေနျပီး အစာမေၾကႏိုင္တဲ႔ ေ၀ဒနာလိုပါပဲ။ အန္ထြက္လို႔လည္း မရ ၊ အစာလည္း မေၾကႏိုင္ပါဘူး။

သာမန္ လက္လုပ္လက္စား အိမ္တစ္အိမ္က လူငယ္တစ္ေယာက္ရဲ႕ အႏုပညာ ၀ါသနာပါမႈဟာ သိပ္ဆိုး၀ါးတဲ႔ အျဖစ္ပါ။ လူမႈ အသိုင္းအ၀ိုင္းမွာ သူရူးတစ္ေယာက္လို ထင္ျမင္ယူဆခံရရံုမွ်မက ခ်စ္သူရဲ႕စြန္႔ခြာမႈ ၊ ဥေပကၡာျပဳမႈကိုပါ ခံစားရပါတယ္။

တစ္ကယ္တမ္းေတာ႔  ဂစ္တာ နဲ႔ မိုက္ခရိုဖုန္းကို ကိုင္ခ်င္တဲ႔ လက္ေတြဟာ ခ်စ္သူရဲ႕ လက္ကို ၾကင္ၾကင္နာနာ ဆုပ္ကိုင္ႏိုင္ဖို႔ အခြင္႔အလမ္းနဲ႔ အခြင္႔အေရး နည္းပါးပါတယ္။

အခုတေလာမွာ ဆရာမ “ဂ်ဴး” ရဲ႕ “ကၽြန္မဧ။္ သစ္ပင္” ဆိုတဲ႔ ၀ထၳဳကို အလုပ္ထဲမွာ ခိုးဖတ္ေနခဲ႔ပါတယ္။ စိတ္ဖိစီးမႈေတြနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ဟာ မတ္တပ္ဖ်ား ဖ်ားေနခဲ႔ပါတယ္ လူေတြအားလံုးရဲ႕ အေ၀းမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေရာက္ေနတယ္လို႔ ခံစားရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ခ်စ္သူ “သိမ္႔” ကလည္း ကၽြန္ေတာ္႔ကို စြန္႔ ခြာသြားျပီလို႔ စိတ္ထဲမွာထင္ေနတယ္။ သူ နဲ႔ တူ တဲ႔ သက္မြန္ျမင္႔ ကို ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ သိမ္႔ ကို ပိုခ်စ္ပါတယ္။

ဘတ္စ္ကား စီးတိုင္း အသိမိတ္ေဆြ တစ္ေယာက္ေယာက္မ်ား တက္လာမလားလုိ႔ လိုက္ရွာေနမိတယ္။

* * * * * * * * * * * * * * * * *

ကၽြန္ေတာ္႔ရဲ႕ လူမွန္းသိတတ္စ အရြယ္ကတည္းက ေနထိုင္လာခဲ႔တဲ႔ ပံုစံက တစ္ေယာက္တည္းပါပဲ။ တစ္ေယာက္တည္း ေနလာခဲ႔ရတဲ႔ အတြက္ အထီးက်န္မႈကို မသိစိတ္က ခံစားရမွာပါပဲ။ အဲဒီအခ်ိန္ေတြမွာ ကၽြန္ေတာ္႔အတြက္ ပထမဆံုး စိတ္ေပ်ာ္ရႊင္ မႈရေစတာက အေဖ ရန္ကုန္က ၀ယ္လာခဲ႔တဲ႔ ကက္ဆက္ ထဲက သီခ်င္းသံေတြပါပဲ။ အဲဒါေၾကာင္႔လည္း ကၽြန္ေတာ္႔ ႏွလံုးသားထဲမွာ ဂီတဟာ မသိမသာ ကိန္း၀ပ္လာခဲ႔တာေပါ႔။ အဲဒီတုန္းက သံုးေလး ႏွစ္သား အရြယ္မွာ ကက္ဆက္ထဲက ကၽြန္ေတာ္ လိုက္ဆိုမိတဲ႔ သီခ်င္းေခြဟာ “နာရီေပၚက မ်က္ရည္စက္မ်ား” ဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္ တကၠသိုလ္ ေနာက္ဆံုးႏွစ္ မွာ ဆရာ ထူးအိမ္သင္ ကြယ္လြန္ျပီးမွ သိခဲ႔ရပါတယ္။

သူမ်ားေတြေျပာသလိုေတာ႔ “အႏုပညာကို ငယ္ငယ္ေလးကတည္းက ၀ါသနာပါတာ” “ငါးႏွစ္သားေလာက္ကတည္းက ၀ါသနာပါတာ” ရယ္လို႔ေတာ႔ မဟုတ္ဘူးေပါ႔။ တကယ္တမ္း၀ါသနာ ပါမွန္းသိတာကေတာ႔ ေျခာက္တန္းေလာက္မွာ ပန္းခ်ီေတြ ဆြဲခ်င္တယ္။ ရွစ္တန္းေလာက္မွာ သီခ်င္းေတြ ၾကိဳက္တတ္လာတယ္။ အႏုပညာ ၀ါသနာပါတာ အဲဒီအခ်ိန္ကစလို႔ ေျပာရမွာေပါ႔။

အႏုပညာ ၀ါသနာပါေပမယ္႔ ျဖစ္ျဖစ္ေျမာက္ေျမာက္ ဘာကိုမွ လုပ္ဖူးခဲ႔တာ မရွိပါဘူး။ ေက်ာင္းကပြဲေတြဆိုလည္း ေငးရံုပဲ ၾကည္႔ျဖစ္ခဲ႔တာပါပဲ။ ဒါေပမယ္႔ အႏုပညာ၀ါသနာပါတယ္ လို႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကို သိလိုက္ရတဲ႔ အခ်ိန္ကေနစလို႔ ယေန႔အထိ စိတ္ခံစားမႈ၊ ၀မ္းနည္းမႈ ၊ ၾကည္ႏူးမႈ စတဲ႔ အရာေတြ အားလံုးကို ဂီတ ၊ ကဗ်ာ တို႔နဲ႔ ထုပ္ပိုးခဲ႔ပါတယ္။

* * * * * * * * * * * * * * * * *

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမိဳ႕က ရပ္ကြက္လမ္းေတြေပၚမွာ နာမည္ၾကီးေတးသမားေတြရဲ႕ သီခ်င္းေတြကို ညဘက္မွာ ေအာ္တတ္တဲ႔ လူငယ္ေတြ ထြက္တဲ႔ အခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ ရႈပ္ေထြးတဲ႔ စိတၱဇေတြ သြတ္သြင္းထားတဲ႔ ကဗ်ာတစ္ပုဒ္ကို စီမံခန္႔ခြဲေနပါေတာ႔တယ္။

ကၽြန္ေတာ္ တန္ဖိုးမထားတဲ႔ အခ်ိန္ေတြဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ ဆယ္ေက်ာ္သက္ ဘ၀ေန႔ရက္ေတြကို သိမ္းဆည္းသြားပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ တန္ဖိုးထားတဲ႔ ခ်စ္သူ “သိမ္႔” တစ္ေယာက္ကေတာ႔ ဘာေတြ ေတြးေနမယ္ မသိပါဘူး။ ကၽြန္ေတာ္ သူ႔ကို လြမ္းေနပါတယ္။ သူကၽြန္ေတာ္႔ကို စြန္႔ပစ္သြားမွာ သိပ္ေၾကာက္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္႔ ခြန္ ကၽြန္ေတာ္႔ အားနဲ႔ တီးခတ္ေရးသားထားတဲ႔ သီခ်င္းေတြနဲ႔ အိမ္ကေလး တစ္လံုး ေဆာက္ခ်င္ပါတယ္။ ဒီအိမ္ကေလးထဲမွာ အႏုပညာနဲ႔ သူ႔လက္ ၊ ကၽြန္ေတာ္႔လက္ ႏွစ္ဖက္ကို ရစ္ပတ္လို႔ ထားခ်င္ပါတယ္။ သူက မႏၱေလးမွာ ကၽြန္ေတာ္က ရန္ကုန္မွာ။ ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔ သူ နီးစပ္ဖို႔ တံတားတစ္ခုပဲ ရွိပါတယ္။ အဲဒါကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ ရဲ႕ ေအာင္ျမင္ ျဖစ္ထြန္းျခင္းသက္သက္ရယ္ပါ။

အႏုပညာဟာ ကၽြန္ေတာ္ပိုင္ဆိုင္တဲ႔ ဘ၀နဲ႔ မနီးစပ္ဘူး ဆိုရင္ေတာင္ ကၽြန္ေတာ္႔ေနထိုင္မႈဘ၀ ၊ ကၽြန္ေတာ္႔ ခံစားမႈ အခ်စ္ေတြကို အႏုပညာနဲ႔ ထံုမႊမ္းထားခ်င္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္ခ်စ္တဲ႔ ဂီတ သံစဉ္ ေတြထဲမွာ အေျခခံ အသံ ခုႏွစ္သံနဲ႔ ဖြဲ႕စည္းထားတယ္ဆိုရင္…

ကၽြန္ေတာ္ဟာ အဲဒီအေျခခံ အသံထဲက အသံုး၀င္တဲ႔ ဂီတ ႏုတ္စ္ ေလး တစ္ခု အျဖစ္ မွတ္ယူ ေနထိုင္ရင္း ခ်စ္သူရဲ႕ လက္ေမာင္း တစ္ဖက္ကို ဂစ္တာ ဖလက္တံေလးကို တယုတယ ဆုပ္ကိုင္မိသလိုမ်ိဳး ၾကင္နာခ်င္ပါေတာ႔တယ္။

ေက်ာ္ညိဳေသြး