သူငယ္ခ်င္း သန္းစိုး ႏွင္႔ စကားေျပာျခင္း။

သူငယ္ခ်င္း သန္းစိုး ႏွင္႔ စကားေျပာျခင္း။

ကၽြန္ေတာ္ ဆယ္တန္းေအာင္ျပီးစ က ကြန္ပ်ဴတာသင္တန္းတက္ျပီး ၊ အဲဒီ သင္တန္းမွာပဲ Training Guide တစ္ေယာက္အျဖစ္ ျပန္ျပီး အလုပ္၀င္ခဲ႔တယ္။ တစ္ေန႔ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သင္တန္းကို အင္ဂ်င္နီယာ အစ္ကိုၾကီး သံုးေယာက္ လာျပီး တက္တယ္။ သူတို႔က အလုပ္ထဲကေန လိုအပ္ခ်က္အရ Auto Cad (အင္ဂ်င္နီယာ ပံုဆြဲ) ကို လာတက္ၾကတာပါ။ တျဖည္းျဖည္းနဲ႔ သူတို႔နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ကြန္ပ်ဴတာ သင္ေပးသူေတြ ရင္းႏွီးလာခဲ႔ပါတယ္။ အဲဒီတုန္းက ကၽြန္ေတာ္က ကဗ်ာေရးသလိုလို အဆင္႔သာရွိေသးတာပါ။ Fashion Image မဂၢဇင္းမွာ "ရည္းစားစကား" ဆိုတဲ႔ ကဗ်ာေလး စျပီး ေဖာ္ျပခံရေတာ႔ ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုယ္ ဟုတ္လွျပီ ထင္တဲ႔ အခ်ိန္ေပါ႔။ မဂၢဇင္းမွာ ကဗ်ာပါလာေတာ႔ အားတက္ျပီး ေနာက္ထပ္ကဗ်ာေတြေရး ၊ ထပ္ပို႔ နဲ႔ တစ္ေယာ္တည္း နဲ႔ အလုပ္ရႈပ္ေနလိုက္တာ။ ေရခ်ိဳးရင္း ကဗ်ာေရးခ်င္စိတ္ေပါက္လာရင္ေတာင္မွ ေရခ်ိဳးရပ္ျပီး ကဗ်ာေရးလို႔ေရး။ သြားေလရာမွာ စာရြက္နဲ႔ ေဘာလ္ပင္ ကို ယူသြားျပီး ေတြး ၊ ေငး ၊ ေရး လုပ္ေနတဲ႔ အခ်ိန္ေပါ႔။

သင္တန္းက အင္ဂ်င္နီယာ အစ္ကိုၾကီးေတြ နဲ႔ တစ္ေန႔ေတာ႔ စကားလက္ဆံု က် ဖို႔ အခ်ိန္ေရာက္လာခဲ႔တယ္။ အဲဒီေန႔က မီးပ်က္ေတာ႔ အတန္းမရွိဘူး။ ဒါနဲ႔ သူတို႔ ေရာက္လာျပီး စကားေျပာရင္း မုန္႔စားရင္းနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ ေရွ႕ စားပြဲေပၚမွာ တင္ထားတဲ႔ မွတ္စု စာအုပ္က ကဗ်ာကို ေတြ႕တဲ႔ သင္တန္းဆရာမ အစ္မ တစ္ေယာက္က "နင္႔ ကဗ်ာလား" ဆိုျပီး ကဗ်ာ ကို ျပျပီးေမးပါတယ္။ ဒါနဲ႔ ၾကားလိုက္တဲ႔ အင္ဂ်င္နီယာ သံုးေယာက္ထဲက တစ္ေယာက္က ကၽြန္ေတာ္႔ကို ကဗ်ာေရးတာ ၀ါသနာပါလား ဘာညာ ဆိုျပီး စပ္စုပါေလေရာ။ ဒါနဲ႔ စကား၀ိုင္းက ကဗ်ာအေၾကာင္းေရာက္သြားတယ္ ဆိုပါစို႔။ အဲဒီမွာ အင္ဂ်င္နီယာေတြထဲက တစ္ေယာက္က "တစ္ကယ္ေတာ႔ ကဗ်ာေရးတဲ႔ သူေတြ အမ်ားစု က စိတ္ေလ ေနတဲ႔ သူေတြပဲ"လို႔ သူ႔အျမင္ ကို တိတိျပတ္ျပတ္ ေျပာပါတယ္။ အဲဒါကို သင္တန္းဆရာမ ကလည္းေထာက္ခံသလိုလို ရွိေနပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ကေတာ႔ အဲဒီကအခ်ိန္ က လူငယ္မို႔ ေထာင္းခနဲ ေဒါသထြက္မိေပမယ္႔ ခပ္တည္တည္ပါပဲ။ သူ႔စကားကို သေဘာမက်ေပမယ္႔ ဘာျပန္ေျပာရမွန္းေတာင္ သိတဲ႔ အရြယ္မဟုတ္ပါဘူး။

ကဗ်ာေရးတဲ႔ စိတ္နဲ႔ ကဗ်ာ လမ္းကို ေလွ်ာက္ရင္းကေန တစ္ေန႔ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ လက္ထဲ ကဗ်ာစာအုပ္ သံုးအုပ္ ေရာက္လာခဲ႔ပါတယ္။ တစ္အုပ္က ဆရာ သုခမိန္လိႈင္ရဲ႕ အင္ဒီ၀ါးဟိုး တုိ႔ ကမၻာ စာအုပ္အပါးေလးပါ။ ေနာက္တစ္အုပ္က ဆရာ မိုဃ္းေဇာ္ ရဲ႕ ေၾကးစား ျဖစ္ျပီးေတာ႔ ၊ ေနာက္ဆံုးတစ္အုပ္ကေတာ႔ ကဗ်ာဆရာ သံုးေယာက္ပါ၀င္ေရးသားတဲ႔ ျပီးခဲ႔ေသာ ဇာတ္လမ္းအက်ဥ္း ကဗ်ာစာအုပ္ပါ။ အဲဒီမွာ ကဗ်ာဆရာ သံုးေယာက္ပါ ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ ေလ႔လာမႈ အားနည္းပါးစြာနဲ႔ ထိုကဗ်ာဆရာ သံုးေယာက္နာမည္ ကို အဲဒီအခ်ိန္ကမွ ၾကားဖူးျခင္းရယ္ပါ။ နာမည္ေတြက ကိုအိမ္႔ ၊ ရိုးဒီ နဲ႔ ထြဏ္းေသြးအိမ္ တို႔ပါ။

ကၽြန္ေတာ္႔လက္ထဲ အဲဒီ ကဗ်ာစာအုပ္ေတြ ေရာက္လာခ်ိန္မွာ အရင္က ကၽြန္ေတာ္႔မွာ ၀ယ္သည္ပဲျဖစ္ေစ ၊ လက္ေဆာင္ရသည္ပဲ ျဖစ္ေစ ကဗ်ာစာအုပ္တစ္အုပ္မွ မရွိေသးပါဘူး။ ရလာတဲ႔ ကဗ်ာစာအုပ္ေလးေတြကို ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္းျမည္းလိုက္ ၊ ျပန္ခ်ထားလိုက္ ခံစားလိုက္ ၊ ျပန္ဖတ္လိုက္ နဲ႔ လုပ္ပါတယ္။ အဲဒီထဲက ျပီးခဲ႔ေသာ ဇာတ္လမ္းအက်ဥ္း ကဗ်ာစာအုပ္ထဲက ထြဏ္းေသြးအိမ္ ေရးသားထားတဲ႔ "သူငယ္ခ်င္း သန္းစိုး " ကဗ်ာေလး ကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ ကို ေျပာေနသလို ခံစားရေစပါတယ္။ ျပီးေတာ႔ သူေရးထားတဲ႔ အေၾကာင္းအရာကလည္း ကၽြန္ေတာ္ စိတ္ေလေနတုန္းမွာ ေရးခ်င္တဲ႔ ကဗ်ာပံုစံ ျဖစ္တဲ႔ အျပင္ ကဗ်ာရဲ႕ စကားလံုးေရြးခ်ယ္မႈေတြကလည္း ရိုးရွင္းျပီး ပြင္႔လင္းျမင္သာမႈ ရွိေစတယ္လို႔ မွတ္ယူေနမိပါတယ္။

သူငယ္ခ်င္း သန္းစိုး

ခုခ်ိန္ထိ

စာရြက္အလြတ္ေတြေပၚမွာ

ျဖဴျဖဴေက်ာ္ဆိုတဲ႔ နာမည္ကို မင္းေရးေနတုန္းပဲလား။

မင္းေရွ႕မွာတင္

နံရံက ေဆးေတြလည္း အေရာင္ေဖ်ာ႔သြားျပီ

ခံုတန္းလ်ားေတြလည္ အိုေဟာင္းသြားျပီ

အစြဲအလမ္းဆိုတာ

မင္းအတြက္

ခြာခ်လို႔မရေအာင္ ခက္ခဲတဲ႔ အရာတစ္ခုလား။

စိတ္ကိုေလ်ာ႔ခ်လိုက္ပါ သူငယ္ခ်င္း

မင္းနဲ႔ငါ အားေပးတဲ႔ မန္ယူအသင္း

ဒီႏွစ္ဖလား မရႏိုင္ေတာ႔သလို

ျဖဴျဖဴေက်ာ္နဲ႔ ပတ္သက္လာတိုင္း

မင္းလည္း

အိမ္ကြင္း အေ၀းကြင္း

ပြဲစဥ္တိုင္း မင္းရံႈးနိမ္႔ခဲ႔တယ္ဆိုတာ ျပန္သတိရပါ။

ေၾကြသြားတဲ႔ သစ္ရြက္က မင္းမဟုတ္သလို

က်န္ခဲ႔တဲ႔ ပင္စည္ဟာလည္း ျဖဴျဖဴေက်ာ္မဟုတ္ဘူး။

ဆင္ျခင္တံုတရားဆိုတာ

ပိုက္ကြန္နဲ႔ဖမ္းလည္း မင္းမမိဘူးဆိုတာ သိခဲ႔ျပီ

မင္း

မီးနီကို အတင္းမျဖတ္ပါနဲ႔ သူငယ္ခ်င္း

ငါ ခဏခဏ ေျပာခဲ႔သလို

မင္းစိတ္ေတြ အရမ္းမြန္းက်ပ္လာတဲ႔အခါ

ေလးျဖဴရဲ႕

ထြက္ေပါက္သီခ်င္းကို ေအာ္ဆိုလိုက္ေပါ႔

ေလာကမွာ

ျဖစ္ခ်င္တာ မျဖစ္ပဲ

မျဖစ္ခ်င္တာ ျဖစ္ေနရတာ

မင္းတစ္ေယာက္တည္း မဟုတ္ဘူး။

ေဆာင္းစစ္စစ္ထဲမွာ

ႏွင္းစစ္စစ္ေတြ မင္းရွာၾကည္႔ပါ

ငါခဏေနတဲ႔ ရန္ကုန္မွာေတာ႔

ေဆာင္းတြင္း မရွိဘူး။

ႏွစ္သစ္ရဲ႕ လမ္းမၾကီးေပၚ

အခု

ငါတို႔ ေလွ်ာက္ရဦးမယ္

ျငီးေငြ႕မႈဆိုတာကို

ေဆးလိပ္မီးခိုးလို မႈတ္ထုတ္ျပီး

ေၾကကြဲမႈ ဆိုတာကို

ပိုက္ဆံလို မင္း မစုဘူးဆိုရင္

အရာအားလံုး မင္း အဆင္ေျပမွာပါ။

မင္းနဲ႔ငါ

ေၾကြက်လာတဲ႔ ခေရပြင္႔ေၾကြေတြကို ဆက္ေကာက္ျပီး

ေရွ႕ေလွ်ာက္

လမ္းကို

မီးစိမ္းမွ ငါတို႔ ျဖတ္ၾကမယ္ကြာ။

ထြဏ္းေသြးအိမ္

ဒီကဗ်ာေလး ထဲမွာ ပါတဲ႔ စာေၾကာင္းေတြထဲက ကၽြန္ေတာ္ အေနနဲ႔ေတာ႔…

“ေၾကြသြားတဲ႔ သစ္ရြက္က မင္းမဟုတ္သလို

က်န္ခဲ႔တဲ႔ ပင္စည္ဟာလည္း ျဖဴျဖဴေက်ာ္မဟုတ္ဘူး။”

“ျငီးေငြ႕မႈဆိုတာကို

ေဆးလိပ္မီးခိုးလို မႈတ္ထုတ္ျပီး

ေၾကကြဲမႈ ဆိုတာကို

ပိုက္ဆံလို မင္း မစုဘူးဆိုရင္

အရာအားလံုး မင္း အဆင္ေျပမွာပါ။”

တို႔ကို High Light ေပးခ်င္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္႔ အေနနဲ႔ ကဗ်ာဆရာ ထြဏ္းေသြးအိမ္ ကို ဘာမွ မွတ္ခ်က္ မေပးခ်င္ေပမယ္႔။ ဒီ High Light ေပးထားတဲ႔ စာေၾကာင္းေတြ ကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္႔ဘ၀ တစ္ေလွ်ာက္လံုး သတိတရ ျဖစ္ေစမယ္႔ စာေၾကာင္းေတြလို႔ ဆိုခ်င္ပါတယ္။

ကဗ်ာေနာက္ဆံုးမွာ…

  

“မင္းနဲ႔ငါ

ေၾကြက်လာတဲ႔ ခေရပြင္႔ေၾကြေတြကို ဆက္ေကာက္ျပီး

ေရွ႕ေလွ်ာက္

လမ္းကို

မီးစိမ္းမွ ငါတို႔ ျဖတ္ၾကမယ္ကြာ။” တဲ႔

ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘ၀မွာ မီးစိမ္း တာ ကို ေစာင္႔ျပီး လမ္းျဖတ္ကူးရတဲ႔ အေျခအေနေတြ ရွိခဲ႔မွာပါ။ တကယ္ေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မီးနီကို အတင္းျဖတ္ခ်င္ေနတာလည္း ရွိခဲ႔မွာေပါ႔ေလ။ ကဗ်ာေရးတာ ကေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အတင္းျဖတ္ေနရတဲ႔ မီးနီမ်ား ျဖစ္ေလမလား တစ္ခါတစ္ရံ ေတြးမိပါတယ္။ အခ်စ္ကဗ်ာ တစ္ပုဒ္ဆိုေပမယ္႔ ေအာင္ျမင္ခ်င္ေနတဲ႔ စိတ္နဲ႔ ဘယ္ေလာကမွာပဲ ၀င္တိုးတိုး အေျခအေန အခ်ိန္အခါကို ေစာင္႔စားေနရတာလည္း မီးစိမ္းကို ေစာင္႔ေနရတဲ႔ စကၠန္႔ေတြပဲေပါ႔။

အခုေတာ႔ ကၽြန္ေတာ္ ကဗ်ာေတြ တစိုက္မတ္မတ္ေရးေနပါတယ္။ တစ္ခါတစ္ရံ ေတာ႔ "တစ္ကယ္ေတာ႔ ကဗ်ာေရးတဲ႔ သူေတြ အမ်ားစု က စိတ္ေလ ေနတဲ႔ သူေတြပဲ"လို႔ သူ႔အျမင္ ကို တိတိျပတ္ျပတ္ ေျပာခဲ႔ဖူးတဲ႔ အင္ဂ်င္နီယာ အစ္ကိုၾကီးကို သတိတရ ရွိတတ္ပါတယ္။ ဟုတ္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ စိတ္ေလ ေနတဲ႔ အခ်ိန္မွာ တစ္ခါတစ္ရံေတာ႔ ကဗ်ာေရးလုိ႔ ရခ်င္ ရေနႏိုင္ပါတယ္။ ဒါေပမယ္႔ ကဗ်ာေရးတိုင္းေတာ႔ စိတ္ေလေနတာမဟုတ္ပါဘူး။ စိတ္ေလေနလို႔ ကဗ်ာေရးတယ္ဆိုရင္ေတာင္ အရက္ဆိုင္မွာ ပုလင္းေထာင္ေနတာထက္ အမ်ားၾကီးသာပါတယ္။ ဘာလို႔ဆို ေလေနတဲ႔စိတ္ကို အႏုပညာ နဲ႔ ထိန္းထိန္းသိမ္းသိမ္း ျဖစ္ေစလို႔ပါပဲ။ ေလေနတဲ႔ စိတ္နဲ႔ ကမၻာၾကီးေပၚမွာ ဆိုးဆိုးရြားရြား တစ္ခုခု မလုပ္မိပဲနဲ႔ ကဗ်ာေရးမိျခင္းေၾကာင္႔ ကဗ်ာကို ကၽြန္ေတာ္ အခုအခ်ိန္ထိ ေက်းဇူးတင္သလို။ အဲဒီလို လုပ္မိေနတဲ႔အတြက္လည္း ဂုဏ္ယူ ၀မ္းေျမာက္မိ ပါေတာ႔တယ္။

ေက်ာ္ညိဳေသြး