ယဉ္ ေက်းေမ

ယဉ္ ေက်းေမ



အခ်ိန္တန္လာေတာ႔
သဘာ၀တရားၾကီး ရဲ႕ေအာက္
မင္းလည္း ေတာင္ကုန္း ၊ ခ်ိမ္႔၀ွမ္းေတြ အသြယ္သြယ္ မိန္းကေလး။

ဒီလို သိပၸံလြန္ ကမၻာက ပါးသည္ထက္ ပါးလာတယ္။
အိုဇုန္းလႊာၾကီး က ပါးသည္ထက္ ပါးလာတယ္။
ယဉ္ေက်းမႈ က ပါးသည္ထက္ ပါးလာတယ္။

ျမိဳ႕ျပရဲ႕ ငွက္ေတြက ပိုမို ရဲတင္းခဲ႔ ကေလး။
ပန္းေတြက ဆိုးေဆးနဲ႔
လမ္းေတြက ခ်ိဳးေကြ႕ သည္ထက္ ခ်ိဳးေကြ႕
မိုးေန႔မွာ မင္းေဆာင္းတဲ႔ ထီးကေလးလည္း အၾကည္ေရာင္
ေရစိုေနတဲ႔ ဒီေတာင္တန္းေတြ ေျပာင္ေျမာက္စြာ ယိမ္းခါတယ္
မင္း ရဲ႕ ငလ်င္ေတြကို ေတာအုပ္ဆိုင္းဆိုင္း နဲ႔ ထိန္းပါကြယ္။

အိုဇုန္းလႊာၾကီးကိုလည္း အတုမခိုးနဲ႔ ကေလး
အခုတစ္မ်ိဳး ၊ ေတာ္ၾကာ တစ္မ်ိဳး
ေလလို ၊ တိမ္လို အေရာင္စံုေတြ နဲ႔ ခဏတာ အမွန္တရားေတြထဲ
မင္း ေျမဆီလႊာေတြ အတိုက္စား မခံနဲ႔ေလ။
အေခါက္ ကြာ ေနလည္း ပိေတာက္ အ၀ါေတြ ျပယ္မလြင္႔ဘူး။

မင္႔ ေတာင္ စဉ္ ေတာင္တန္း
လွ်ိဳေျမွာင္ ခ်ိဳင္႔၀ွမ္း ၊ အဆန္း အျပား ေတြနဲ႔ မင္းရဲ႕ လြင္ျပင္က်ယ္ အစြန္းက ႏွင္းဆီ
ယဉ္ေက်းတဲ႔ ကဗ်ာေတြ ဖြဲ႕သီလို႔
ခ်ိဳၾကည္တဲ႔ ေမႊးရနံ႔ အျဖာျဖာ နဲ႔
မင္းဟာ …
စိမ္းျပာေရညွိတြင္းကေလး ကို ပိုင္ဆိုင္သူ။
ဂ်င္းန္ အျပာ ၊ အစိမ္း ေတြ ထဲက ယိမ္းႏြဲ႕ တဲ႔ လမ္းကေလးလည္း
ပန္းေသြးေရာင္ ခ်ည္ထည္ ကေလး ကို လြမ္းေနခဲ႔တယ္။

မင္း ေတာင္ကုန္း ေတာင္တန္း ေတြ ဆီ က လူရိုင္း ဗံု သံေတြ ဆူညံေနဆဲမွာ
စံပါယ္ ေတြ က သူတို႔ ရဲ႕ ရနံ႔ နဲ႔ သက္တန္႔ေရာင္ ေတြ ကို ျငင္းဆန္
ကိုယ္ပိုင္ဟန္ ကို ထူေထာင္ၾကေပါ႔ကြယ္။



ေက်ာ္ညိဳေသြး