ဂ်က္ခ္ေပါ႔တ္

ဂ်က္ခ္ေပါ႔တ္




အဲဒီတုန္းကဆို
ေဆာင္း ရဲ ႔ ကိုယ္လံုးကိုယ္ေပါက္ကို
ကိုယ္သိပ္သေဘာက်ခဲ႔တာေပါ႔။
ဂ်င္းပန္နဲ႔ ေဆာင္းက အရမ္းလွတယ္။

ျပန္လာခဲ႔ပါ ေဆာင္းရယ္...
ဒီေခတ္ၾကီးက သိပၸံေခတ္ၾကီးပဲ။

ေဆာင္းကေတာ႔
တကၠႏိုလိုဂ်ီ ကို သိပ္နားမလည္ဘူး
သူနားလည္တာက
စီးပြားေရးတကၠသိုလ္နဲ႔
သူ႔အလုပ္နဲ႔
သူ႔ ကိုယ္လံုးလွလွ ေပၚ
ျပဳတ္က်လာတဲ႔
ပုတ္သင္ညိဳ တစ္ေကာင္ကိုပဲ
ဖက္တြယ္ထားေတာ႔တယ္။

ေဒါက္ဖိနပ္လွလွ တစ္ရန္အတြက္
ကိုယ္႔ ေရတြင္းနက္နက္ မတူးခ်င္ေတာ႔ဘူး
ဖုန္းမဆက္နဲ႔
အြန္လိုင္းဆိုတာ ဒီေခတ္မွာ
မင္းေရာငါေရာ
အရြယ္မတိုင္ခင္
အနည္ထိုင္ခဲ႔ရတဲ႔
ပလက္ေဖာင္းပဲ။


ေႏြရာသီ ဖုန္ထတိုင္း
မင္းကိုသတိရတယ္။
မင္းရဲ႕ ကိုယ္လံုးလွလွက
ေဒါက္ဖိနပ္နဲ႔ ဆိုေတာ႔ ပိုၾကြတာေပါ႔။

ဟုတ္ျပီ ေဆာင္း
အသည္းကြဲတာ
ဆရာေမာင္ေဆးနီမႈန္႔ တစ္ထုပ္နဲ႔
မလုံေလာက္ဘူး။

မီးပံုပ်ံဆိုတာ
အခ်ိန္ယူျပီး ျပင္ဆင္ရ
လႊတ္တင္ရ
တခ်ိန္ခ်ိန္ေတာ႔
ေျမျပင္ေပၚ သက္ဆင္းရတာပ။
ကိုယ္ကေတာ႔
မီးပံုပ်ံေတြကို ခ်စ္သလား မခ်စ္လား
မကြဲျပားဘူး။

အသက္အရြယ္ၾကီးရင္႔လာေလ
အခ်စ္အေပၚထားတဲ႔
အေတြးအျမင္ေတြ
ေျပာင္းလဲလာေလ။
ဟုတ္ျပီ အဲဒါကို
ကြယ္၀ွက္ျပီးေရးရရင္
ေနျမင္႔ေလ အရူးရင္႔ေလ
ဆိုတာလား
ဒါမွမဟုတ္
ႏွလံုးသားထဲ က သကၠရာဇ္ အသားမာေတြက
အရာရာကို ေလွာင္ရယ္ ရယ္တယ္ တဲ႔လား။

အမုန္းမုိးေတြ ရြာေသးလား
ဟိုသီခ်င္း ဒီသီခ်င္းထဲမွာ
ကိုယ္႔စိတ္ရွိလက္ရွိ နဲ႔
လက္ၾကားထဲညွပ္ထားတဲ႔ စီးကရက္
တစ္လိပ္လံုး
ေဟာဒီညကို အလွဴေပးလိုက္တယ္။

သီခ်င္းေတြကို ျမတ္ႏိုးတယ္
ကဗ်ာေတြကို ခ်စ္တယ္ဆိုတာထက္
မင္းကိုယ္လံုးေလးကို
ကိုယ္သိပ္ခ်စ္တယ္လို႔
စာရြက္ေပၚ အစက္ကေလး တစ္စက္
ခ်လိုက္တယ္။

ရိုးရိုးသားသားေျပာရရင္
အဲဒီ အခ်ိန္ေတြ တုန္းကဆို
ကိုယ္ မေျပာျဖစ္လိုက္တဲ႔
စကားေလး ရွိေသးရဲ ႔
ေတာင္းပန္ပါတယ္။
ဒါကို စကားလုပ္ေျပာရတာ
အားနာပါတယ္။

စိတ္ကူးထဲမွာ
အတိတ္ကို ေဆးလိပ္လုပ္ေသာက္ရတာ
အျမဲတမ္းေကာင္းတယ္။
ပြတ္ခၽြန္ေလးတစ္လိပ္လို
ကိုယ္႔ကိုယ္ကိုလည္း
သိပါရဲ႕
ဒီေဆးလိပ္မွာ
ေဆးသားမပါတာကိုေလ။

အခ်ိန္ကာလက
သတိထားၾကည္႔မိရင္
ခံစားေနဆဲ
သီခ်င္းတစ္ပုဒ္လို
ဖမ္းဆုပ္မရ။

အစကေန အဆံုးတိုင္
လက္စြယ္က ငုပ္ေနတုန္းေပါ႔
ဒါဆိုပဲ
လြန္ေရာကၽြံေရာ
ေလေျပေလး တိုးတိုက္ရံုေလးသာ

ေခတ္ေပၚ ေၾကာ္ျငာေလးတစ္ခုလို
႔ထုတ္ကုန္ေလးကို
လွစ္ဟ ျပခဲ႔တယ္။


ေက်ာ္ညိဳေသြး